I går feira me olsok til minne om at Olav den heilage døydde på Stiklestad. Det er ikkje så mange nordmenn som bryr seg om å feira olsok lenger, men nokre av oss heiste flagget. Olav Haraldson skal visstnok ikkje ha levd med så høge moralske krav til seg sjølv under sitt jordiske kongeliv, men då det skjedde mirakler (jærteikn) rundt liket hans, vart han fort helgenforklart. Men det skal Olav ha: I 1024 innførte han kristne landslover i Noreg (som skal feirast etter alle kunstens reglar på Moster til neste år, og eg gler meg), utrydda avgudsdyrkinga og kravde av undersåttane sine at dei skulle be til "den kvite Krist", altså Jesus fra Nasaret. Dette skapte eit stort skilje i historia. Kyrkjer skulle byggjast, prestar innsetjast, folket få kunnskap om den Gud som skapte himmel og jord, polygamiet vart avskaffa, slavar kunne få fridom, søndagen vart ein kviledag for alle og det vart forbode å setja funksjonshemma barn ut til villdyra. Kristninga av Noreg var for alvor i gang.
Men det hadde jo vore i gong ei stund. Munkar frå England hadde stranda på vestlandskysten, og hamra ut og sett opp steinkrossar i mange bygder, m.a. på Haugalandet.
Håken den gode hadde sikkert hatt med seg nokre av dei, og sjølv om han følte at han mislukkast med kristninga si, sette han djupe spor etter seg.
I dagens samfunn er dette imidlertid kun ein kuriositet. Kristus har i røynda mista autoritet over det norske folk, både over kvarmannsen, Stortinget, regjeringa, domstolane, pressa, helsevesenet og utdanningssystemet. Kva han måtte meina om saker og ting er i\uinteressant for dei fleste, og Bibelen med all sin storarta visdom blir i liten grad lesen. No er det framande "gudar", ideologiar og normer som rår grunnen.
Noreg er blitt verdas mest sekulariserte land, blir det sagt, der kun 10% trur at Jesus har stått opp frå dei døde og lever i dag.
Me kan trygt seia at Noreg er blitt eit misjonsland i den forstand at nordmenn flest ikkje har den kunnskapen om Gud som er naudsynt for at dei kan bli frelst.
Difor må no kvar norsk kyrkjelyd framover sjå på seg sjølv som ei misjonsrørsle. Det handlar om å kjenna Kristus og å gjera han kjent, som Ungdom i Oppdrag uttrykkjer det i sitt motto.
I dag handlar olsok ikkje om kristninga av Noreg slik den hende for tusen år sidan, men om rekristninga av landet vårt. Det er den utfordringa som møter oss kristne i dag, og denne kristninga skjer ved å disippelgjera kvar enkelt nordmann. Her må me innstilla oss på å gå grundig til verks.