mandag 30. juni 2014

Grunntankar i Romerbrevet XXIX. Kap. 9,25-29

Ingen menneske søker fellesskap med Gud av seg sjølv. Ein hindu er og blir ein hindu heilt til Gud grip inn i livet hans og kallar han til seg. Det same kan seiast om muslimar, sekularistar, animistar eller menneske som i det heile lever utan å ha Gud innafor synsvidde. Dei blir der dei er til Gud grip inn i liva deira. Dei er så visst ikkje ein del av hans folk, men når Gud kjem nær og fører dei til Jesus, blir dei til si store overrasking Guds barn, ein del av hans store familie, og ingenting blir så stort for dei som Guds frie kjærleik. 

Israel og jødane forkasta i stor grad Guds kjærleik i Jesus Kristus. Av den grunn vende Paulus seg til heidningane, og dei tok imot evangeliet. Dei som ikkje var Guds folk, vart Guds barn gjennom trua på Jesus. Men ein rest av det jødiske folk skal bli frelst, les me. Paulus var sjølv ein del av denne resten, apostlane likeeins og i tidas laup mange andre jødar. Jesustruande jødar ber alltid ei spesiell velsigning med seg.

Det jødiske folk har lidd fælt gjennom historia. Stadig har dei vore gjenstand for utrydding og desimering. Men Gud har halde si gode hand over dei, og berga dei gjennom. Aldri har djevelen fått utsletta folket fullstendig. Det har alltid vore ein rest att, og dei som lever no, vil koma til tru på Jesus Messias , og når dei i stor trengsle kallar  på han, vil han koma att og berga dei frå den trugande undergangen.

lørdag 28. juni 2014

Grunntankar i Romarbrevet XXIX. Kapittel 9,19-24

Som sagt: Ingen kan bli kristen av seg sjølv. Når eit menneske kjem til tru, er det heilt og fullt på Guds initiativ. Me er hans verk, les me Efesarbrevet 2,9. Me kan like lite bestemma oss for å bli kristne som eit dødt menneske kan bestemma seg for å bli levande att. Gud kallar og gjer levande dei han vil. Men har han då grunn til å klaga dersom det er nokon som ikkje vert kristne? Fell det ikkje då attende på han sjølv? Dersom det er han som lagar kara som er til ære og dei som er til vanære, må vel alt som skjer vera etter Guds vilje, eller? Er det då ikkje Han som bestemmer korleis livet mitt skal vera og korleis eg skal oppføra meg, og dermed er vel eg utan ansvar og skuld for noko som helst? Slik argumenterer menneska med Skaparen sin. Vår trong etter å føra rettssak mot Gud er svært stor, me vil ha alt som er galt over på han. Denne indre trongen etter å fri seg frå si eiga synd ved å leggja alt ansvar på Gud, er sjølve URSYNDA i oss. Den avspeglar eit hovmot og ei manglande dømekraft utan sidestykke. For det er DENNE SYNDA som gjer oss til Guds motstandarar. Han står dei stolte imot, men dei audmjuke gjev han nåde, les me i Jak.4,6. For dersom me audmjukar oss for Gud, og erkjenner at me sjølve har ansvaret for syndene våre, og sannar at Gud er heilt gjennom god og rettferdig, ja, då får me nåde, me blir kristne og Gud formar han oss på nytt  til kar som blir til ære og pryd for han og til gagn for vår neste. I dette avsnittet forkynner ikkje Paulus såkalla dobbel predestinasjon, dvs. at nokon er bestemt til frelse medan andre er bestemt til fortaping. Dei kara som er laga for å øydeleggast, er alle dei menneska som står Guds ord imot, sjølv om dei i hjarta vel veit at dei skulle bøygd seg for Gud og overgjeve seg til han. Han kunne med rette ha dømt og øydelagt alle menneske som er i den kategori. Men dette avsnittet lærer oss at han er overberande og tolmodig og at han var og er det for "å kunngjera kor rik hans herlegdom er for dei som han ville visa miskunn, dei som han på førehand hadde gjort ferdige til herlegdom" v. 23, og samanliknar me dette med 1.Peter 3, ser me at Gud er tomodig og overberande for at folk skal få sjansen til å venda om og berga seg. 

torsdag 26. juni 2014

Grunntankar i Romarbrevet XXVIII. Kap.9,14-18

I dette avsnittet lærer me at Gud vel ut kven han vil til kva han vil. Det er IKKJE slik at eit menneske kan bli kristen når han/ho vil det. Nei, på ingen måte. Me kan berre bli kristne når GUD vil det. Det er HAN som aktualiserer seg sjølv for oss og dreg oss til Jesus Kristus. Me kan stå imot Gud, men me kan aldri koma til Gud utan at han forbarmar seg over oss og dreg oss til Jesus, han som er Gud over alt og alle.
Slik er det også med den kristne teneste. Ingen av oss kan ta oss til ei teneste for Gud. Prøver me det, blir det berre til sorg for oss. Nei, det er Gud som kallar og utrustar oss til teneste, og han kallar, utrustar og brukar kven han vil, men alltid dei som har mista trua på sin eigen kapasitet. Gud gjev ikkje si ære til nokon annan.
Paulus skriv har om kar til ære og vanære. Det er eit bilete frå dagleglivet han brukar. Dei fine kara sette antikkens folk fram. Dei var både til nytte og til pynt. Som kristne er me slike kar. Gud har forma oss, og han plasserer oss og brukar oss til det han har utsett for kvar av oss.
Men heller ikkje Guds motstandarar kan unngå å måtta tena Gud. Ikkje av hjarta, men av tvang. Farao var eit døme på det. Ved at han forherda seg, fekk Gud syna si makt. Slik er det i vår tid også. Kristne forkynner evangeliet og gjer det gode mellom menneska. Andre forfølgjer dei kristne og vil gjera det av med dei. Men desse også må tena Gud om dei vil eller ikkje. Ingen plassar i verda går Gud sterkare fram enn der kristne vert forfølgde for trua si.

onsdag 25. juni 2014

Grunntankar i Romarbrevet XXVI, kap 9,6-13

Å vera jøde er ikkje det same som å vera eit Guds barn. Det er berre i trua på Jesus eit menneske kan bli Guds barn, rett og slett fordi Jesus er Guds Son, og skal me bli Guds søner og døtre, må me inn i Jesu barnekår. Det får me heilt gratis når me begynner å tru på han. Det var farleg for jødane å tru at dei var Guds barn i kraft av å vera jødar. Det er like farleg for oss å tru at me er Guds barn fordi me kjem frå kristne familiar, at me er medlemmer i ei kristen kyrkje, at me er aktive kristne,  at me er døypte eller kva det no enn me har ein tendens å støtta oss til. Det er berre ved å etablera ein personleg relasjon til Jesus Kristus at me blir og kan leva som Guds barn. Men med dette er ikkje alt sagt om denne teksten. FOR GUD VELGJER IKKJE BERRE UT TIL FRELSE, HAN VELGJER OGSÅ UT TIL TENESTE. Gud valde ut Israel, framfor alle andre folk på jorda, til å forkynna hans gjerningar, frelse og rettsprinsipp for heile verda. Det har då også skjedd gjennom Bibelen, som er ei heiljødisk bok. Når Gud vel ut til teneste, skjer ikkje dette ut frå kvalifikasjon, men av nåde. Israel vart vald ut av Gud som openberringsfolk og demonstrasjonsfolk for at han gjennom dette folket skulle nå heile verda med sin nåde i Jesus Kristus.

Gud er suveren når han vel ut folk til teneste. Men når det gjeld frelsen er alle som høyrer evangeliet kalla til å bli Guds barn, og alle som vel å ta imot kallet, kan rekna seg som utvalde av Gud, for det er det dei er.

Den utvelginga me les om i Romarbrevet 9 er altså ikkje utvelging til frelse, men til teneste. I denne saka står jødane i ei særstilling. Difor er dei gjennom historia heftig blitt forfølgde av djevelen. Men også truande blir kalla og valt ut til teneste. Den eine slik og den andre slik. Det er ikkje ut frå kompetanse, for ingen har kompetanse til å tena Gud, men ut frå hans store og vidunderlege nåde.

tirsdag 24. juni 2014

Grunntankar i Romarbrevet XXV. Kap 9,1-5

Kapittel 1-8 er det me kallar Romarbrevet sin dogmatiske hovuddel. Kap 9-11 handlar om Guds frelsesplan og Israels utvelging. 

9,1-5 innheld ufatteleg sterke ord. Paulus elska sitt jødiske folk, ja, så høgt at han kunne tenkt seg å gå fortapt om det kunne hjelpa dei til frelse.Dei hadde stått han imot, tala ille om han, forfølgt han, fått han fengsla, steina han og gjort livet til dei grader vanskeleg for han. Likevel er han villig til å ofra alt for dei. Dette er veldig spesielt: Han som tok evangeliet om Jesus Kristus til folkeslaga fordi jødane ikkje ville ta imot det, han identifiserer seg så sterkt med folket sitt at han er villig til å ofra livet og evigheten dersom det kunne hjelpa dei og føra dei inn i himmelriket. Korleis skal me forstå ein slik haldning? Det handlar om å vera full av Kristi kjærleik. Kristi kjærleik dreiv apostelen til folkeslaga, han såg tydlegare enn nokon at Jesus hadde døydd FOR ALLE, og at ingen truande har rett til å halda evangeliet for seg sjølv utan å gje det vidare til folkeslaga, og denne kjærleiken kunne driva han inn i det største av alle offer også for jødefolket, om det kunne vera til hjelp. Den same Jesushaldninga finn me også hos Moses. Han sa til Herren då han ville dømma og utsletta Israelsfolket: Ta heller meg, stryk heller mitt namn ut av livsens bok, eg går i mitt folks plass. 

Jødefolket har same rett på Jesus som alle andre, ja, dei har førsteretten på han. Ja, han er først og fremst DEIRA Messias. Så vår.

Det er berre Jesus som kan læra eit menneske å elska på denne måten, og denne kjærleiken er den som skal bestå til evig tid.  Alt anna fell bort. Kristi kjærleik er det einaste som vil bestå i all æva, og ingen andre vil bestå enn dei som har teke imot denne kjærleiken og let seg driva av han. 

mandag 16. juni 2014

Grunntankar i Romarbrevet XIV. Kapittel 8.35-39

Dagens avsnitt er eitt av dei mest siterte mellom kristne, og krev eigentleg ikkje så mange kommentarar. Berre dette: Alle vanskane Paulus omtalar her hadde han erfart i sitt eige liv. Det gjer forresten truande menneske over heile verda dagleg. Ingenting av det som står her er unormalt i kristnes liv. Tvert om. Ofte får kristne meir av naud, angst, forfølging, fare og sverd enn nokon andre. Alle som følgjer litt med i kva som skjer med kristne i verda, veit det. Apostelen skriv at me vert rekna som slaktefår, enkle offer for dei som vil oss vondt. Me er, menneskeleg tala, svært sårbare. Det einaste vernet me har når me stiller oss fram med evangeliet er Jesus sjølv. Han er for oss ei fast borg. Uavhengig av vår ytre lagnad, er sjela trygg hos han som elska oss og gav sitt liv for oss. Og denne kjærleiken kan ingen ta frå oss. Mangt anna kan dei ta, ja endå livet, men ikkje Kristi kjærleik. Den er vel forvart i sjela, og der kan ingen fiendar koma. Den som veit seg elska av Gud, er alltid fri i si ånd, og står slik over alle. Det er den kristne som representerer Gud, og kan med det i det minste fortelja heile verda kor skapet skal stå, om enn med livet som innsats, og går det tapt, går me til Gud.

søndag 15. juni 2014

Grunntankar i Romarbrevet XIII. Kap 8,33-34

Sjølvsagt kan heile verda og heile helvete koma med skuldingar mot Guds utvalde. Og det skjer. Men det spelar ingen rolle. Ingen i heile den vide verda kan døma Guds barn, det kan berre Gud, og han frikjenner oss for Jesu skuld. Når det står "utvalde" her betyr det alle dei han har adoptert, og det gjeld alle som trur på Jesus. Den som vel å ha Jesus som Gud, blir utvald av Gud til å vinna evig frelse.

Kven kan fordømma Guds barn? Svaret ligg i dagen: Det kan ingen. Gud gjorde ein herleg vri då han let Jesus sin døy i vår plass, for så etterpå å reisa han opp att frå dei døde, ta han opp til himmelen og plassera han ved si høgre hand. Gud fordømte Jesus for å kunna frikjenna oss. For ein Gud me har. Me har hans godkjenning, og han gler seg over oss, og han ser heilt bort frå alle syndene våre. Dei eksisterer ikkje lenger for han, og slik vil det vera så lenge Jesus sit ved Fars høgre hand, og den posisjonen vil han ha i all æva.

Kva gjer Jesus på i himmelen? Han ber for oss. Det er så utruleg godt å vita. Jesu forbøn hjelper oss langt meir enn det me forstår. Så ser me at både Anden og Jesus driv på med denne forbønstenesta. Då er det nærliggande for oss å trekka den konklusjonen at Gud vil me skal be for kvarandre, at forbøn er verdas viktigaste syssel, og at ting vil gå mykje betre for oss dersom me gjer det. Jesus og Anden syner veg, og det er for oss å følgja på.

torsdag 12. juni 2014

Grunntankar i Romarbrevet XXII. Kap 8,32

Gud sparte ikkje sin eigen Son, men gav han for oss alle.
Nokre menneske er veldig opptekne av å spara. Men ikkje Gud. Han sparte ikkje ein gong sin eigen Son, les me her, men gav han for oss alle. Legg merke til dette: Han gav han for oss ALLE. I dette vesle ordet ALLE ligg di og mi frelse. Hadde det berre stått nokre, eller dei fleste eller dei utvalde, kunne me ikkje fått fred med Gud. Men sidan det står ALLE, kan me trygt gå Gud i møte og vita at me er inkluderte i hans familie, at me er elska av han og høgt akta. Eg er så uendeleg glad i dette ordet ALLE. Der finn eg meg sjølv, og alle som leitar etter seg sjølv, kan berre finna svar i dette Guds ALLE. Dette kan du berre rekna med er sant. Du treng ikkje føla noko som helst, berre tru at det er slik Gud seier at det er.

Og så les me: Han som gav Jesus for oss alle, han kan ikkje anna enn å gje oss ALLE ting med han. Du som trur på Guds ord om Jesus er enormt rik. Alt har Far overgjeve til Sonen, og alt dette deler Sonen med oss. Jesus er fars barn. Han held ingenting for seg sjølv. Alt han har fått, deler han med oss som elskar han. Kva er dette ALT? Alt som høyrer denne verda til, og alt som høyrer den komande verda til. Alt er vårt i Han, og han porsjonerer det ut etter som me har bruk for det.

Kort tale 11.juni. "Jesus, livsens brød"

http://www.mediafire.com/listen/33tifuc83m1ad94/Livsens_brØd.WMA

tirsdag 10. juni 2014

Tale

Her kan du lytta til ein tale eg heldt den 6.juni om Efesarbrevet 1,15-23. Nokre meinte den var så viktig at han bør høyrast eit par gonger.

http://www.mediafire.com/listen/xo9w3kpuion8bz3/Efesarbrevet_1,15-22.WMA