Kristi kors, eit trugsmål mot sørgande?

Human Etisk Forbund (HEF) i Hamar vil at kyrkja skal fjerna alle kristne kors frå gravkapella i området. Korset verkar trugande og påtrengande på dei ikkje-kristne sørgande, seier lokallagsleiar Magne Kvalbein. 

For millionvis av menneske er korset et symbol på framtid, håp og fridom. Men for HEF i Hamar, Stange og Løten er det trugande. Korleis kan det ha seg? 

Eg trur det må vera fordi korset også er eit symbol for døden. Og døden er jo eit trugsmål for oss alle. Men problemet for HEF på Hedmarken er at om me fjernar alle kors i heile verda, fjernar me ikkje det som reelt sett trugar oss, nemleg sjølve døden. 

Så har eg ei kjensle av at det ligg noko meir i dette enn psyken til humanetiske sørgande. Jula er det liksom høgsesong for HEF når det gjeld å kritisera kristendomen sin posisjon i samfunnet. Og eg kjenner meg ganske sikker på at det er dette det handlar om i denne saka også. 

Å fjerna kors er forresten eit behov andre plassar i verda også. I kommunistdiktaturet Kina fjernar dei kors over heile landet om dagen, og i muslimske diktatur er korset eit forbode symbol. Det er truleg fordi korset forkynner ein to tre ting som ein ikkje ønskjer å bli minna om: at Jesus lever, at menneske har trong for frelse, og at denne frelsa utelukkande er å finna i trua på Jesus. Dette er dårskap for verda, skriv Paulus, men ei Guds kraft for alle som trur. 

Plenary 2: Bearing Witness to Christ's Love - Michael Ramsden - Cape Tow...

The Dynamite Power of the Gospel - Benjamin Kwashi

Menneskerettsfråsegna artikkel 11 del 2

 "Ingen skal kjennast skuldig i ei straffbar handling når det han har gjort eller forsømt ikkje streid mot nasjonal lov eller folkeretten på den tida det hende. Han må heller ikkje dømast hardare enn det lova gav høve til då den straffbare handlinga vart utførd."

Kva les me ut av dette? Jo, at det er ulovleg å vedta og innføra lover med tilbakeverkande kraft. Det er også ulovleg å ilegga større straff enn det som var strafferamme då eit brotsverk vart utført.

Desse to universelle bestemmingane set ein effektiv stoppar for ei kvar styresmakt sine tankar om å retta opp gamal "urett" med å innføra lover som kan føra til dom over handlingar som burde vore forbodne, men som ikkje var det på den tida dei vart gjorde.

Under rettsoppgjeret etter den andre verdskrigen, vart dei nazistiske leiarane dømde sjølv om dei ikkje hadde brote på den tid gjeldande tysk lov. Dei vart dømde etter "naturretten", det som tribunalet såg på som ei allmenn moralsk lov som er å finna i eitkvart menneske. Denne står over nasjonale lover om det kjem til ein konflikt. Ein kvar tysk tenestemann burde forstått at det var ulovleg ut frå allmenne moralske prinsipp kollektivt å dømma 6 millionar jødar til døden fordi dei var jødar. Når dei likevel var med på denne galskapen, hadde dei gjort seg skuldige i brot på ei lov som på den tid ikkje var nedskriven, men som tribunalet definerte som gyldig, nemleg den nemnde naturretten.

Menneskerettsfråsegna, som me arbeider med her, vart vedteken i FN etter dette tragiske folkemordet, og må reknast som eit skriftleg uttrykk for naturretten. Fråsegna er no saman med fire andre liknande dokument, definert som norsk lov (Grunnlova §92). Dei fire andre er: Den europeiske menneskerettskonvensjon, Barnekonvensjonen, Kvinnekonvensjonen og FN-konvensjonen for økonomiske, sosiale og kulturelle rettar. I tillegg er FN sin konvensjon mot rasediskriminering teken inn som gjeldande norsk lov. 

Kyrkjelyd og kyrkjesamfunn

 Kyrkja er ikkje ein organisasjon, men ein organisme, Kristi kropp i verda. Denne kroppen blir synleg gjennom Kristustruande menneske som elskar kvarandre, ber saman, tener saman, deler Guds ord med kvarandre, dreg omsorg for kvarandre og feirar nattverd saman.

Kyrkjesamfunna er organisasjonar. Dei har sin berettiga plass så lenge dei støttar, byggjer opp under og inspirerer dei lokale kyrkjelydane. Men dersom kyrkjesamfunnet vil styra og bestemma over kyrkjelydane med hjelp av kyrkjemøter, synodar, generalsekretærar og biskopar, er dei av det vonde

Menneskerettsfråsegna artikkel 11 del 1

 "Ein kvar som er anklaga for ei straffbar handling har rett til å bli sett  på som uskuldig til det er bevist ved offentleg domstolshandsaming, kor han har hatt alle dei garantiar som er naudsynt for hans forsvar, at han er skuldig etter loven".

Blir du tiltalt for noko, har du rett på ein kompetent forsvarar, og du er skuldlaus inntil det er lagt fram prov mot deg som ikkje kan tilbakevisast. 

Dette er ein høgaktuell artikkel i Noreg i vår tid då det dei siste åra er blitt avdekka grove justismord i alvorlege straffesaker. Mange er redd me berre ser toppen av eit isfjell. 

Det skal bli meir enn spennande nok å følgja utviklinga i Birgitte Tengs saka. Birgitte vart valdteken og drepen på ein bestialsk måte 6.mai 1995. No står ein 52 år gamal mann tiltalt for drapet, og kronbeviset er DNA frå mannen som er funne på Birgitte si strømpebukse. Spørsmålet blir om DNA-funnet er godt nok, og om han blir dømt, om me då om nokre år står med ei ny justismordsak. 

I alle fall bør norske domstolar etter mange alvorlege fadesar stille høge krav til prov i drapssaker. 

Går det an å snakka om moralsk og umoralsk homoseksualitet?

 Pastor i Filadelfiakyrkan i Stockholm, Niklas Piensoho, har halde bibelstudium om homofili. Han konkluderer med at den homoseksuelle praksisen som Bibelen talar imot er den umoralske versjonen. Det er avisa Dagen som omtalar denne saka i  dag. Piensoho meiner at det  eksisterer ein annan homoseksualitet som Bibelen ikkje omtalar, ein moralsk rein versjon. Og denne må kyrkja opna for. Homofile som lever i trufaste parforhold må få vera både medlemmer og leiarar i kyrkja, meiner Piensoho. 

Problemet med dette er at me ikkje kan laga teologi ut av noko som Bibelen ikkje seier noko om, berre om det som han faktisk seier noko om. Og alle plassar der Bibelen omtalar homoseksualitet, er det med tommelen ned. Desse handlingane er ikkje akseptable i Herrens augo, og dei som lever slik, skal ikkje arva Guds rike. Så enkelt. Så utfordrande. 

Olsok, Noreg og kristendomen

 

Den 29.juli feirar me Olsok, eller Olavsvaka som er det fulle namnet på denne dagen.

Dette er heilag Olav sin dødsdag. Hans fall på Stiklestad markerer at nordmennene for alvor gjekk over frå å vera heidningar til å bli kristne, og Olav vart krona til Noregs evige konge.

Samlinga av Noreg fall saman med kristninga av landet. Den kristne trua var samnemnaren i samlingsverket, og den første norske landslova som vart vedteken på Moster i 1024 fekk tilnamet «Kristenretten» . All lovgjeving i hunderåra etterpå var prega av dette grunnarbeidet til kong Olav og biskop Grimkjell. I 2024 er det tusen år sidan denne storhendinga, og det skal som ventast feirast frå høgaste hald.

No kan ein seia at kristninga av Noreg hadde klåre manglar ut frå det som me kan lesa om misjon i Det nye testamentet. Både Olav Tryggvason og heilag Olav nytta tvang i «misjonsarbeidet» sitt, og historikarane har dei siste tiåra nærast kappa om å fortelja oss kor vanheilage dei var, og i særleg grad Olav Haraldsson.  Men me må hugsa på at kristninga av Noreg skjedde mot alle odds. I denne tida var kyrkja i Europa var på eit absolutt lågmal i moralsk kvalitet, og alt som fanst (og framleis finst) av laster i menneskelivet var rikeleg representert i det kyrkjelege maktapparatet, og sann kristen tru var ei sjeldan vare. Og då er det ikkje mindre enn eit mirakel at to sterke heidenske menn midt oppi dette opplever ei kristen omvending som er så sterk at dei meiner at det vil vera tenleg for nordmennene å tru på det som dei trudde på, og for å få det til, måtte dei bli kongar for det var no ein gong slik i den tida at folket måtte tru som kongen.

Då eg gjekk på folkeskulen ein gong i farne tider, var kristninga av Noreg pensum. Eg hugsar me hadde den milde Reinert Agdestein i det som då heitte «soga». Han var skulestyrar i ein mannsalder på Leirvik skule, og ein forteljar av Guds nåde. Det var ikkje mykje vesen med han der han sat på ein stol bak kateteret og fortalde. Men han trong ingen effektar for å trollbinda elevane sine. Time etter time var me alle i gamle Noreg og såg Olav Tryggvason gå på årane og kasta spyd like godt med venstrearmen som med den høgre. Me var med under slaget ved Svolder, og kjende fortvilinga og sorga i sjela då Olav fall og drukna. Me høyrde han ropa ut då bogen til Einar Tambarskjelvar brotna: «Kva var det som brast?» Og Einar sitt svar sit fast som spikar i minnet: «Noreg ut av hendene dine, konge!»

Men sterkast var forteljinga om kristninga av Gudbrandsdalen, dalen som er oppkalla etter den store hovdingen Gudbrand, han som lenge stod Olav i mot.  Tvekampen mellom Tor og Kvitekrist på tunet utanfor Torshovet på garden til Gudbrand er fornøyeleg å høyra om. Gudbrands menn drog det store Torsbilete ut på tunet for å demonstrera gudemakta hans. Men det enda med nederlag. Då sola steig opp over åskammen i aust, slo Kolbein sterke til gudebiletet med klubba si, og Tor fall i bakken med eit brak, gjekk i knas og ut kom all slags kryp som hadde næra seg av maten gardsfolket kvar dag hadde stappa i guden sin.  Slik vann Kvitekrist over Tor i Gudbrandsdalen, og folket vart døypte.

Snorre sine kongesoger (òg kalla Heimskringla) er ein unik litterær arv og forteljarkunst av beste merke.  Men det er lite att av denne arven i norsk skule, og det er etter mi meining eit stort tap, kanskje særleg for gutane.

Heimskringla dekker den viktige brytningstida i Noregssoga då heidenskapet vart brote, og den kristne trua gradvis overtok folk sin måte å tenkja og leva på. Trass i ei uheldig samanblanding av kristendom og kongsmakt, var det over og ut med Odin, Tor, Frøy og Frigg, og fram til reformasjonen i 1536 gjekk heilag Olav og den oppstadne og allmektige Kristus meir og meir opp i ein slags syntese i folks sinn og tanke, og bønene deira gjekk like lett til den eine som den andre. Etter reformasjonen vart tyngdepunktet gradvis ført over på Kristus, utan at heilag Olav vart gløymd. Han var framleis sentral i måten nordmenn forstod seg sjølv.

Men så har me dei siste hundre åra sett at det kristne fundamentet for samfunnet smuldrar bort under oss, og det er lite i dag som fortel oss at nasjonen ein gong sprang ut frå kristen tru og lære. Me er blitt eitt av verdas mest sekulariserte land, og den kristne trua har stadig mindre å seia for stadig fleire menneske.

Lite visste me som lytta til Agdestein sin forteljarkunst på 1960-talet at det samstundes føregjekk ein skånselslaus kamp i det politiske og kulturelle miljøet i hovudstaden med tanke på å redusera kristendomen si kraft i samfunnet. Gradvis har kristendomsfaget fått færre veketimar, og er i dag meir eit religionsfag. Det fører etter mi røynsle til betydeleg religionsblanding hos norske ungdommar. Kvart skuleår skal dei læra om alle dei frem verdsreligionane, og det er ikkje til undrast på om det blir vanskeleg for dei å skilje dei ulike frå kvarandre. 

Olsokfeiringa vart til for å stadfesta Noreg som eit kristent land. Men det er ikkje det lenger. Noreg må rekristnast, og det er eit spennande prosjekt som det er verd å engasjera seg i for alle som enno trur på Kvitekrist og hans ord.

Menneskerettsfråsegna artikkel 10

 Kvar og ein har, under full likestilling, krav på å få saka si rettferdig og offentleg handsama av ein uavhengig og upartisk domstol når rettane og pliktene hans skal fastsetjast, og når eit klagemål med straffeansvar mot han skal avgjerast.

Dette er ein juridisk grunnpillar i alle demokratiske statar. Sviktar dette, er rettstryggleiken  borte for "mannen i gata". Anten du er fattig eller rik, ung eller gamal, kvinne eller mann, høg eller låg, same kva du trur på eller kor du kjem frå: alle handsamast likt av domstolane. Det skal vera likskap for lova. 

Menneskerettsfråsegna artikkel 9

 "Ingen må utsetjast for vilkårleg arrest, fengsling eller landsforvisning."

Dette er ein rett som vert broten i alle diktatoriske land. Me ser det i Russland, Tyrkia, Kina, Burma, Iran og mange andre land der folk i denne tida vert fengsla for å demonstrera  mot styresmaktene sin inkompetente politikk, eller for å vera aktive medlemmer i grupper som styresmaktene fryktar for eller rett og slett ikkje likar. 

Brev til kunnskapsminister Tonje Brenna

Dette brevet sende eg i morgontimane til kunnskapsminister Tonje Brenna:

Kjære kunnskapsminister Tonje Brenna!

Mitt namn er Jens Thoresen. Eg har vore lærar i det du kallar "fellesskulen" heile mitt vaksne liv. No er eg nyleg blitt pensjonist. Likevel har eg ikkje losna alle band til skuleverket. I fjor haust starta nemleg Stord kristne skule opp med 18 elevar, og eg har jobba ein del der som ringevikar. Det har vore ei glede for meg.

Som kunnskapsminister er du politikar, og du er bunden av eit politisk program, og programmet du er vald inn på har, etter det eg skjønar, ikkje mykje fint å seia om friskular, det du vel å kalla "privatskular". Du meiner, og du seier at desse skulane manglar mangfald, og at dei tek ressursar frå fellesskulen. Det er det du får sagt om desse skulane, og det gjer du utan å leggja fram dokumentasjon for påstandane dine. Og eg tenkjer: Du som kunnskapsminister er på eit vis øvste leiar for ALLE skular her i landet, og soleis har du eit stort ansvar for lærarane sitt arbeidsmiljø. På den bakgrunn forskrekkar du meg når du tillet deg å bruka din sterke posisjon til utelukkande å snakka ned eit skuleslag som gjennom mange år har stått seg godt i dette landet, og som har gjeve eit sterkt bidrag til å fostra barn og unge til det som i si tid vart kalla "gagns mennesker i heim og samfunn." Det MÅ då vera noko meir du som øvste leiar for alle skulane i Noreg kunne ha sagt om friskulane enn det du har sagt, noko som kunne gjera lærarane og elevane i desse skulane stolte, både av det arbeidet dei legg ned, og over å ha deg som øvste leiar, noko som kunne gje dei ei kjensle av å bli vurdert rettferdig, og ikkje berre høyra uttalar som kun eignar seg til å skapa uvisse i spørsmålet om ein faktisk har livsens rett. Her utøver du etter mi vurdering eit dårleg leiarskap, og eg ber deg om å tenkja gjennom dette når du snakkar om desse tinga, og det hadde vore fint om du ved eitt høve fann noko fint og oppløftande å seia om friskulane her i landet. Kanskje du kunne gått på besøk til ein skule av dette slaget som faktisk har fått noko til, ta med deg eit pressa og syna fram kva nokre under ditt leiarskap faktisk driv på med av gode ting i kvardagen.

Til slutt: Det hadde vore fint om du kunne dokumentert påstandane du legg fram som grunngjeving for kvifor du stramer skruen så kraftig i høve til friskulane som du no gjer. Når det gjeld ressursspørsmålet, skjønar eg naturlegvis at pengane følgjer elevane, men eg må minna om at det er Regjeringa som sit på pengesekken og kan auka den totale kapitalstraumen i skuleverket, og det er kommunane som bestemmer kor mykje pengar dei vil bruka på skulane sine uansett, og det veit du like godt som meg at her tenkjer kommuane svært ulikt. Nokon brukar langt meir per elev enn andre samaliknbare kommunar. Og så veit du også at kvar elev i ein friskule er billigare enn om han/ho skulle ha gått i ein av fellesskulane. Når du seier at friskulane "tek" pengar frå fellesskulen, får folk lett ei kjenske av parasittisme, og det du seier tener sterkt å mistenkjeleggjera dette høgst legitime skuleslaget. Det synest eg er ganske ille.

For friskulane er legitime, og dei eksisterer rett og slett fordi det er foreldrene sin demokratiske rett å kunna velja kva verdiar som skal liggja til grunn for barna si oppseding og opplæring. Dette er nedfelt i Menneskerettsfråsegna artikkel 26 underpunkt 3. Det er underleg at du som minister ikkje nemner foreldreretten med eitt ord når du uttalar deg om skule. Det bør du gjera. Barna er ikkje statens barn, men foreldrene sine. Det burde faktisk ikkje vera naudsynt å nemna det ein gong.

Ditt siste utspel i denne saka er noko obskurt når det gjeld livssynsskulane. Du fredar skular som byggjer på anna alternativ pedagogikk, sjølv om Steinerskulen også er ein livssynsskule, men det står ikkje krystallklårt for meg om t.d. kristne friskular fell utanfor eller innafor det gode selskap. Her krevst det ei avklaring. Kan du gje denne avklaringa?

Han stod opp med guddomsvelde

 Kjære lesar!

Gratulera med dagen. Det er 1.påskedag, historias største sigersdag. Triumferande stod Jesus opp frå dei døde den tredje dagen etter sin død, og han lever midt i mellom oss. For alltid er alle våre synder fjerna frå Guds ansikt, borte vekk, og dei kan aldri kallast attende. Difor gå frimodig til din skapar og Far i Jesu namn, kast deg i hans favn. Det er ingenting der som kan fordømma deg, der er det pur guddommeleg kjærleik som vil omfavna deg for evig. 

Jødefolket i fortid, notid og framtid

 Då eg sat og bladde gjennom nokre TV-kanalar i går kveld, kom eg brått over ei sending med reinskore antisemittisk innhald. Personen i TV-ruta tala om jødefolket sine usympatiske sider og deira «sjuke» idear. Om han var nazist eller ein som kjempa for palestinarane sine rettar, det veit eg ikkje, men han gjorde i alle fall alt han kunne for å framstilla dette vakre folket som eit vondsinna og ekstremt innbilsk folk som ikkje har den minste respekt eller omsorg for folk som ikkje er jødar, eit folk som tilstrebar verdsherredøme, og eg tenkte: Denne mannen hadde glatt fått jobb på kontoret til Hitlers propagandaminister Joseph Goebbels.

Sidan eg er glad i jødane, ja, fordi eg kan takka jødefolket for at eg kjenner Gud, inspirerte denne mannen meg til å skriva noko fint om dette folket som faktisk har ein heilt særeigen posisjon i historia, om ein likar det eller ikkje.

Det første eg vil peika på er det faktum at Bibelen, som gjennom snart to tusen år har vore verdas mest utbreidde og lesne bok, er eit heilt gjennom jødisk dokument, det gjeld både Det gamle og Det nye testamentet.

Denne boka har meir enn noko anna munnleg eller skriftleg kjelde forma måten me tenkjer og lever på i vår del av verda. Ord som nestekjærleik og tilgjeving stammar frå Bibelen. I samfunn der Bibelen ikkje er kjent, eksisterer det kanskje ikkje ein gong ord i språket for desse verdiane.  Og i samfunn som utfordrar eller motarbeidar Bibelens verdsbilete, blir det fort eit kaldare klima mellom folk. Nestekjærleiken hentar nemleg krafta si frå Guds evige kjærleik til kvart einaste menneske på jorda, og når me tilgjev kvarandre så har me Gud som førebilete, han som ofra Sonen sin for å kunna tilgje oss alle når me innrømmer feila våre.

Ja, jødane er Guds utvalde folk, og han har valt å gjera seg kjent for verda gjennom dette folket. Det gjorde han ikkje fordi dei har ein høgare verdi enn andre menneske, eller fordi dei har føresetnader som andre ikkje har, nei, les me i Bibelen, han valde dei ut fordi dei var mellom dei minst viktige folkeslaga i verda. For Gud har det med å velja ut dei som ingen andre vil ha, slik at hans verk blir forstått av alle som det det er: nemleg HANS.

Gud og jødefolket er for evig linka saman på ein spesiell måte. Det grunnleggjande kristne dogmet kallar me inkarnasjonen, det at Gud vart menneske for å frelsa menneska attende til seg sjølv. Jesus Kristus er den inkarnerte Gud. Men då Gud vart menneske, valde han ikkje å bli tysker, russer, arabar, amerikaner eller nordmann, nei han vart jøde. Det inneber at alle som skal tilbe Gud, må tilbe han som med rette er «kongen over jødane». For evig er Gud jøde.

Det jødehatet som har vore eit fast innslag i «kristne» land under nesten heile kyrkja si historie, er difor svært merkeleg, men profetert i Bibelen. Moses heldt ein tale for 3200 år sidan der han tydeleg sa frå om at dersom folket valde å dyrka framande gudar og leva etter sine lyster, ville dei bli spreidde over heile jorda og hata av alle. Og slik gjekk det. Kristus var Guds veg for Israel. Men dei valda han bort, og resultatet vart som Jesus profeterte i år 33 då han såg det vakre Herodestemplet bada i kveldssola. Han gret og sa: «Her vil det ikkje liggja att stein på stein. Jerusalem, Jerusalem, du som slo profetane i hel, om du berre visste kva det er som tener til din fred, men no er det løynt for augo dine. Eg ville samla dykk som ei høne samlar kyllingane under vengjene sine. Men de ville ikkje!»

Tempelet  vart rive ned og brent  i år 70 e. Kr. av general Titus og hans brutale hærar. Det hende etter at jødane hadde gjennomført eit vellukka opprør og fordrive romarane frå landet. Befolkninga i Jerusalem vart straffa på det mest forferdelege då romarane kom attende og beleira byen. Folket vart fullstendig utsvelt før byen vart innteken og demontert. Tempelet vart rive, og det einaste som er att i dag er Klagemuren på nedsida av tempelhøgda der jødane kjem og ber sine bøner.

Ein ny katastrofe inntraff i åra 132-136 då det i Israel framsto ein messiansk skapnad som vart kalla Simon bar Kokhba (Stjernesonen). Også dette opprøret starta godt. Men romarane slo hardt attende, og den siste rest av  jødar måtte rømma landet hals over hovudet.

Dei siste 2000 åra har det jødiske folket vore å finna i nær sagt alle land, og dei har verkeleg vore hata av mange, særleg i dei tradisjonelt sett kristne nasjonane. Jødehatet var faktisk så massivt i Noreg for 200 år sidan at §2 i Grunnlova av 1814 nekta jødane tilgang til riket. Det var ganske eksepsjonelt.

Vidare var det heilt spesielt at under den 2.verdskrigen var det norsk politi som fekk arrestert norske jødar for å transportera dei til gassdøden i Auschwitz. Å arrestera skuldlause menneske burde ha vore utenkjeleg for norske politimenn, men dei gjorde det likevel, og ingen av dei kan vel med handa på hjarta seia at dei ikkje visste kva dei gjorde.

Marthe Michelet har i den omdiskuterte boka si «Hva visste Hjemmefronten» tydeleg påvist at Heimefrontsleiinga visste at jødane skulle arresterast i oktober-november 1942, men at dei ikkje hadde nokon trong for å åtvara dei jødiske familiane om dette. Det fanst viktigare ting å halda på med enn å berga jødar. Vart jødane vurderte som annanrangs nordmenn. Ting kan tyda på det.

I England vart alle jødar landsforviste i 1290 av kong Edvard den 1. Då hadde han lenge plyndra dei for all rikdom som han finansierte krigane sine med, og halshogd 300 av leiarane deira.  

I Spania hadde jødane gjennom mange hundre år stort sett levd i fred under maurisk overherredøme, og den særeigne sefardiske kulturen vaks fram der.   Men i 1492 vart både dei og maurane landsforviste av kong Ferdinand og dronning Isabella, og mange vart drepne.

Dei sefardiske jødane vandra så gjennom Europa og hamna i Tyskland og i Aust-Europa, der dei måtte gjennomleva eit utal av pogromar som kulminerte med Holocaust, Hitlers store brennoffer, frå 1942-45.

Men i dei jødiske skriftene er håpet aldri langt borte. Profeten Esekiel som levde på 600 og 500-talet før Kristus såg at diasporaen ikkje kom til å bli enden på visa for jødefolket. Han såg at det skulle få koma ei tid då folket skulle få reisa attende til Israel, og der ville Herren sjølv, som ein god gjetar, ta seg av dei med truskap og klokskap. Alle burde unna seg å lesa kapittel 34-37 i Esekielboka. Det er litteratur i særklasse med ein klår bodskap til vår tid.

Gud sa til det jødiske folket sin stamfar, Abraham: «Eg vil velsigna dei som velsignar deg, og forbanna dei som forbannar deg, og i det skal alle folkeslag på jorda bli velsigna.»

Me har sett korleis dette har skjedd gjennom Jesus Kristus og  Bibelen. Men Gud har også velsigna oss på andre måtar. Uvanleg mange framifrå forfattarar og vitskapsfolk er jødiske. T.d. er 20% av alle nobelprisvinnarar jødar, og mellom dei er vel kanskje Albert Einstein og Bob Dylan dei mest kjende.

Jødane begynte å returnera til Israel på 1800-talet, medan området enno var under tyrkisk overherredøme (det osmanske riket som hadde røtene sine attende til 1400-talet), og den 14.mai 1948 vart staten Israel etablert som ein jødisk stat. Dette er starten på oppfyllinga av det profetiske ordet om at heile dette folket ein dag skal koma attende til Israels fjell, og dei skal godkjenna og famna Jesus som sin Messias. Når det skjer, skriv Paulus i Romarbrevet kapittel 11, vil den historiske skruen få ei kraftig dreiing i positiv retning. Då vil verdas nasjonar opna seg opp for kristen forkynning, og menneska vil oppdaga sanninga om Kristus, forkasta ikkje-gudane sine,  og ta imot Han og gåvene hans med stor glede. Det blir den endelege velsigninga som Gud vil gje verda gjennom jødane.

Eg elskar det jødiske folket, og eg ber for dei at Herren skal halda den gode handa si over dei og verna dei mot all type åtak og terror, at dei skal få leva i fred i landet sitt og at dei skal venda seg bort frå synda og begynna å tru på Jeshua Mashiach, Jesus Kristus.  

 

 

Menneskerettsfråsegna artikkel 8

"Einkvar har rett til effektiv hjelp av kompetente nasjonale domstolar mot handlingar som krenkjer dei grunnleggjarne rettane han er gjeven i forfatning eller lov."

Dei grunnleggjande rettane må vera dei rettane som er nemnde i Menneskerettsfråsegna og Den europeiske menneskerettskonvensjon. 

Blir desse krenka, skal domstolane straks gripa inn og retta opp feilen som er gjort. 

Det må bety at desse menneskerettsdokumenta må vera integrert del av eitkvart lands lovverk. 

Domstolane skal sørga for rettstryggleik for alle, og dei skal hjelpa vanlege folk slik at dei ikkje får dei grunnleggjande rettane sine krenka eller innskrenka, underforstått av staten. 

I mange land er det dårleg maktfordeling, og domstolane er som ein forlenga arm av styresmaktene. Russland er eit ubehageleg døme på det. Men landet er slett ikkje åleine. Alle kommunistiske og muslimske statar er meir eller mindre i denne kategorien.