Når kristne kyrkjer motarbeider Gud

 Me som er kristne står alle i fare for å motarbeida Gud. Det skjer kvar gong me bryt boda hans. Det skulle ikkje skje, men det skjer, og kvar gong er det noko som vert øydelagt.

Men når me innrømmer feila våre, kan Gud for Kristi skuld tilgje oss, og så kan me jo prøva å retta opp så mykje som mogeleg av den skade me har gjort.  

Men alt blir annleis når me ikkje lenger vil godkjenna Guds bod i Bibelen som Guds. Då ser me ingen grunn til å innrømma noko som helst, tilgjeving er irrelevant, og me finn heller ingenting å retta opp i.

Alle som annullerer Guds lover, motarbeidar Gud på ein langt meir alvorleg måte enn dei som bryt lovene og innrømmer skuld.

Guds reglar for samliv mellom kjønna har Guds kyrkje alltid sett på som gode, sanne og tenlege. Ekteskapet mellom mann og kvinne vart innstifta i Edens hage før syndefallet då Gud sa: «Difor skal mannen forlata far sin og mor si, og halda seg til kona si og dei to skal vera eitt kjøt.» Seinare la Gud ned forbod mot likekjønna samliv, og likekjønna ekteskap er difor ikkje ein gong eit tema i Bibelen.

Men for den kristne kyrkja i dag er det derimot blitt eit stort tema, ikkje lansert av Gud, men av dei homofile sine organisasjonar. Den norske kyrkja og Metodistkyrkja har begge endra syn. Begge kyrkjesamfunna aksepterer no likekjønna ekteskap, og det som Bibelen ser på som gale, ser desse kyrkjesamfunna på som rett. Slik er dei komen i konflikt med Bibelens Gud. Og sidan dei prøver å få folk til å tru at Gud i dag aksepterer det han på bibelsk tid la ned forbod mot, blir dei forføreriske, og streng er den domen som Kristus fell over dei som forfører menneska.

Det er mitt høgaste ønskje både for Den norske kyrkja og Metodistkyrkja ein dei ein dag vil venda om frå si ubibelske lære, sørgja over løgnene sine og søkja nåde og frelse ved foten av Kristi kross.  

Ingen har grunn til å setja seg på sin høge hest. Me er som kristne feilande, sårbare og påverkelege menneske. Utan Gud og hans nåde er me ingenting. Lett kan me koma til å påstå at Gud står for noko han ikkje står for, og lett er det for oss å teia still om saker og ting me veit er rett å snakka om, men som vil skapa vanskelege kjensler og reaksjonar i folk. Me er jo snille folk, og vil jo ikkje at nokon skal ha vonde kjensler. Men i møte med Gud er det umogeleg å unngå vonde kjensler når han påviser for oss at livskursen vår er feil, og at me vil gå fortapt dersom me ikkje tek sjølvkritikk og vender om til han og hans rettsoppfatning. Framleis kallar Jesus oss til å følgja seg, til tider gjennom svært krevjande terreng då det kostar meir å følgja han enn det smakar. Men ulikt alle andre vegar, er dette den einaste som fører fram, og det er eit viktig poeng.

I dag handlar Olsok om rekristninga av Noreg.

I går feira me olsok til minne om at Olav den heilage døydde på Stiklestad. Det er ikkje så mange nordmenn som bryr seg om å feira olsok lenger, men nokre av oss heiste flagget. Olav Haraldson skal visstnok ikkje ha levd med så høge moralske krav til seg sjølv under sitt jordiske kongeliv, men då det skjedde mirakler (jærteikn) rundt liket hans, vart han fort helgenforklart. Men det skal Olav ha: I 1024 innførte han kristne landslover i Noreg (som skal feirast etter alle kunstens reglar på Moster til neste år, og eg gler meg), utrydda avgudsdyrkinga og kravde av undersåttane sine at dei skulle be til "den kvite Krist", altså Jesus fra Nasaret. Dette skapte eit stort skilje i historia. Kyrkjer skulle byggjast, prestar innsetjast, folket få kunnskap om den Gud som skapte himmel og jord, polygamiet vart avskaffa, slavar kunne få fridom, søndagen vart ein kviledag for alle og det vart forbode å setja funksjonshemma barn ut til villdyra. Kristninga av Noreg var for alvor i gang.

Men det hadde jo vore i gong ei stund. Munkar frå England hadde stranda på vestlandskysten, og hamra ut og sett opp steinkrossar i mange bygder, m.a. på Haugalandet.

 

Håken den gode hadde sikkert hatt med seg nokre av dei, og sjølv om han følte at han mislukkast med kristninga si, sette han djupe spor etter seg.  

Olavs død på Stiklestad såg ut som eit nederlag, men Gud snudde det til siger for landet. Olav vart Noregs evige konge under Kristus.

I dagens samfunn er dette imidlertid kun ein kuriositet. Kristus har i røynda mista autoritet over det norske folk, både over kvarmannsen, Stortinget, regjeringa, domstolane, pressa, helsevesenet og utdanningssystemet. Kva han måtte meina om saker og ting er i\uinteressant for dei fleste, og Bibelen med all sin storarta visdom blir i liten grad lesen. No er det framande "gudar", ideologiar og normer som rår grunnen.

Noreg er blitt verdas mest sekulariserte land, blir det sagt, der kun 10% trur at Jesus har stått opp frå dei døde og lever i dag.

Me kan trygt seia at Noreg er blitt eit misjonsland i den forstand at nordmenn flest ikkje har den kunnskapen om Gud som er naudsynt for at dei kan bli frelst.

Difor må no kvar norsk kyrkjelyd framover sjå på seg sjølv som ei misjonsrørsle. Det handlar om å kjenna Kristus og å gjera han kjent, som Ungdom i Oppdrag uttrykkjer det i sitt motto.

I dag handlar olsok ikkje om kristninga av Noreg slik den hende for tusen år sidan, men om rekristninga av landet vårt. Det er den utfordringa som møter oss kristne i dag, og denne kristninga skjer ved å disippelgjera kvar enkelt nordmann. Her må me innstilla oss på å gå grundig til verks. 

Ny meiningslaus setning frå priderørsla blir hylla som klokskap på øvste nivå

 Talsmenn for priderørsla seier gjerne at "ingen er fri før alle er fri". Det er ein ganske merkeleg setning. Kan han vera sann? Nei, sjølvsagt er han ikkje det. Norske fengsel må jo ikkje tømmast før nordmenn flest skal kunna føla seg som frie menneske. Det er i grunn rart at slike meiningslause setningar kan presenterast som ein slags form for nyvunnen innsikt. Kva tyder forresten fridom i pridesamanheng? Truleg at alle skal føla seg fri til å leva etter lystene sine utan å støyta mot moralske grenser. Men det er ikkje fridom. Tvert om. Dei som lever etter sine lyster, vert slavar under lystene sine, seier Bibelen, lyster som driv dei inn i ein egosentrisk livsstil som er destruktiv både for dei sjølve og for andre som dei involverer i livsstilen sin. Den sanne fridomen får me når me overgjev liva våre til Jesus Kristus, og innordnar oss etter hans lover og bod. Jesus frelser oss frå oss sjølv, og det treng me.

Oslo Pride

 I går gjekk tusenvis av utspjåka menneske i pridetog i gatene i Oslo. Dei feira og var glade. Kva feira dei? Kjærleik og mangfald. Det sa alle, inkludert statsminister Jonas Gahr Støre og høgreleiar Erna Solberg. Men me må vel i sanningas namn presisera at dei i røynda feira den skeive kjærleiken, og når det kjem til mangfald, handlar det om seksualitets- og kjønnsmangfald. "Alle må få elska dei dei vil, og alle må vera dei dei er," høyrde me gjenteke sagt mange gongar. 

Kva handlar dette eigentleg om? Sex utan normer, grenser og plikter, om flytande kjønn, om kjønn som sosial konstruksjon, om divergens mellom biologisk kjønn og kjønnsidentitet, om retten til å leva polyamorøst, om sadomasochisme, om retten til sal og kjøp av sex, om pornografi, om dragshow for barn, om surrogati og menneskehandel, om pubertetsblokkarar gjevne til friske ungdomar, og irreversibel kirurgisk "kjønnsbekreftande" behandling som mange angrar, om lovforbod mot å hjelpa folk til å fungera i samsvar med sitt biologiske kjønn, om kvinner som kallar seg menn og som krev at eg og alle andre også skal kalla dei menn, om menn som skal ha rett til å  kalla seg kvinner utan at nokon har lov å problematisera det, om biologiske menn som krev å få delta i kvinneidrett og krev å få dusja saman med kvinner, og frå min kristne posisjon: strengt tatt om ein kamp mot Gud og hans bod. Dette var det norske toppolitikarar promoterte i går, og som dei promoterer kvar einaste dag ved å finansiera dei skeive organisasjonane med millionvis av kroner. Dette løftar dei fram som noko storarta, sjølv om dei har vedteke lovforbod mot kjøp av sex, surrogati og polygami. Korleis kan dei då smilande hylla dette? Er det eit spel for galleriet?  

Ja, og det heiter valkamp og stemmefiske. Det var meir enn tydeleg, i alle fall frå Høgre si side. Erna Solberg har lenge sett på denne moderne formen for kjærleik som ei politisk vinnarsak, og brukar honnørorda om kjærleik og mangfald så ofte ho kan, samstundes som ho kamuflerer at det er ting her som ho er sterkt imot. I staden gjev ho inntrykk av at alt handlar om kjærleik og mangfald. Det er skuffande. 

Forføring

 Eg startar i dag med eit sitat frå boka over alle bøker: «Det må koma forføringar, noko anna er ikkje råd. Men ve den som forføringane kjem ifrå!  Det var betre for han å bli kasta i havet med ein møllestein om halsen enn at han skulle lokka ein av desse små til fall. Ta dykk i vare!» Lukas 17,1

Kva er forføring? Det er å lura folk inn i noko som er galt ved å gje inntrykk av at det er rett og bra og nyttig. I våre dagar kjem forføringa til oss gjennom skeive organisasjonar som på tusen måter påverkar barn og unge til å leva liva sine isolert frå Gud og hans gode bod. I dag får skeive organisasjonar fri tilgang til elevar i norsk skule med ein bodskap som seier at gutar kan vera jenter, og jenter gutar. Dei lærer barna at kjønn ikkje har noko med kroppen din å gjera, men kva du føler deg som. Difor kan jenter ha penis og gutar vagina. Og det går an å vera fødd i feil kropp, blir det sagt.

 Problemet med dette er at dette ganske enkelt er vanvittig store og feite løgner som nokon får lov å presentera for barna og barnabarna våre i statens namn. Hadde det vore ein eller annan sjuk person som lanserte desse teoriane, hadde me plassert det der det høyrer heime: i psykiatrien. Men dette er jo den norske stat. Korleis kan me ha hamna her? Det er meg ei gåte. I alle fall har me sove i timen.

Det dukkar opp nye ord i dette universet. Eitt av dei er kjønnsdysfori. Det handlar akkurat om dette at eit barn ikkje føler seg heime i sin eigen kropp, noko som så blir lagt til grunn for ein omfattande irreversibel behandling med pubertetsblokkarar og kirurgiske inngrep. Og så må me spørja: Kan det tenkjast at Rosa kompetanse faktisk gjennom sin kontakt med barn og unge inspirerer dei til å tenkja slik om seg sjølv, at denne organisasjonen er ein katalysator, ja, ei «smittekjelde» for kjønnsdysfori?  Ja, det er mi meining. Barn let seg lett påverka, og akkurat det er ikkje noko sjokkmelding.

Kulturminister Trettebergstuen har lagt  fram eit lovforslag mot såkalla konverteringsterapi der ho lovar 3 til 6 års fengsel for den kristne som ber for ein skeiv med tanke på at han skal endra legning.

Det å behandla unge menneske med pubertetsblokkarar bejublar ho, likeeins kirurgiske inngrep der dei fjernar bryst hos jenter og genitalia hos gutar. Slike omfattande og alvorlege inngrep blir ikkje kalla konverteringsterapi, men kjønnsbekreftande behandling. Ord er makt. For nokre hyklarar desse politikarane er. Blir lova vedteken, er det kirurgane og fastlegane som først bør koma i fengsel.

Pride er eit slikt forførande prosjekt. Gud har definert ekteskapet mellom mann og kvinne som ramma rundt menneske sitt seksualliv. Pride fnys av dette og forkynner at all sex er like bra, og at det eit brotsverk å hevda noko anna.

Pride snakkar om kjærleik og mangfald. Men dette er berre honnørord. Kjærleik er i følgle priden alle former for erotikk, og mangfaldet er kjønnsmangfald. Punktum.

I mange år har me høyrt at «kjærleik er kjærleik». Det er omtrent like intelligent å seia som at «fugl er fugl» og at «fisk er fisk» , utan å ta omsyn at det finst ørn og spurv, brisling og hai.

Den høgaste form for kjærleik er den som kjem til uttrykk når nokon ofrar si eiga lukke til fordel for ein annan. Eller som Meisteren sa det: «Ingen har større kjærleik enn den som gjev livet sitt for sine vener!» Han snakka om seg sølv. Då Kristus leid og døydde for menneskeslekta var det den usjølviske kjærleiken som på gresk blir kalla agape som dreiv han. Når folk ofrar godene sine for å gjera livet godt for andre, er det sann kjærleik. Den er ikkje erotisk. Kjærleiken som foreldre kjenner for barna sine er heller ikkje av den erotiske sorten, ei heller søskenkjærleiken. Å ropa ut at «kjærleik er kjærleik» er både usant, fordummande og forførande.

Gjennom pride vender den førkristne fruktbarhetsreligionen attende til Europa, i Bibelen representert med Baal og Astarta, i gresk mytologi med Artemis (Diana) og i romersk religion av Venus. Før vikingtida kom denne trua til Noreg gjennom gudinna Frøya. No kjem ho att i priderørsla. Den gamle fruktbarhetsånda var ikkje død. Bibelen kallar ho for Jesabels ånd, og dronning Jesabel som levde rundt 700 år før Kristus drap profetane som tala mot henne. No er ho attende, hard som flint.

Er retten til å elska den ein vil ein menneskerett?

 I juni månad blir det stadig repetert for oss at det er ein menneskerett å elska den/dei ein vil.

Men dette stemmer jo ikkje. Menneskerettsfråsegna inneheld 30 artiklar, og ingen av dei handlar direkte om seksualitet. Det næraste me kjem er artikkel 16 som garanterer alle vaksne kvinner og menn rett til å gifta seg og stifta familie, og her må me forstå fråsegna slik at ei kvinne har til å gifta seg med ein mann og få barn med han og vise versa. Likekjønna ekteskap var jo heilt uaktuelt i 1948, og heilt ute av synsvidda.

Korleis kan då sentrale politikarar i Noreg framleggja skeive sine rettar som grunnleggjande menneskerettar? Dei kan jo ikkje det.

Ut frå norsk lov har skeive alle dei rettar som ikkje-skeive har. Men norsk lov er ikkje ein del av menneskerettane sjølv om menneskerettane er ein del av norsk lov. Dette er ein viktig distinksjon.

Etter norsk lov kan altså alle i Noreg elska dei dei vil. Den kampen er vunnen for lenge sidan. Men det er ikkje ein menneskerett.

Kvifor skal då dei skeive okkupera ein heil månad i året for å kjempa for rettar dei alt har fått? Svaret synest å vera at dei er blitt ei politisk rørsle som ønskjer å ta samfunnet i ein ny retning, og i alle fall redusera den krafta dei kristne normene tradisjonelt har hatt i samfunnet. Her ser det ut til at dei har gode allierte i Human Etisk Forbund, Den norske kyrkja og faktisk hos dei fleste av Stortingspartia, KrF inkludert.

Som kristen minoritet står me fast på at seksuallivet høyrer heime innafor ekteskapet mellom ei kvinne og ein mann. Det tener oss best. Me trur både på Gud og Bibelen, og meiner at Skaparen åleine har definisjonsmakta på rett og galt. Han vil oss berre det beste, og gav oss boda sine for å verna oss mot det vonde, og boda hans gjev både visdom og lukke for dei som følgjer dei.  

Krig mot Gud

 Pride er krig mot Gud. 

Alle rørsler som glorifiserer synd, krigar mot Gud.

Slike krigar vil dei tapa, og dei taper seg sjølv.