Ny vin i nye skinnsekker. Lukas 5,36-39

Han fortalde dei òg ei likning: «Ingen riv eit stykke av eit nytt klesplagg og bruker det til bot på eit gammalt. For då blir det nye klesplagget sundrive, og bota frå det nye passar ikkje på det gamle. ³⁷ Og ingen fyller ny vin i gamle skinnsekker. For då sprengjer den nye vinen sekkene, vinen renn ut, og sekkene blir øydelagde.³⁸ Nei, ny vin må ein fylla i nye skinnsekker. ³⁹ Og ingen som har drukke gammal vin, har lyst på ny. Han vil seia at den gamle er best.»

Det første me skal leggja merke til her er at i Guds rike høver nytt og gamalt ikkje saman.

På det individuelle planet handlar dette om at du ikkje kan kombinera det nye livet med element frå det gamle. Det er ikkje plass til synd i ein kristens liv, for det er jo synda Jesus kom for å frelsa oss frå. Skal du og eg leva med Gud, må me audmjukt sanna syndene våre, ta avstand frå dei og snu oss bort frå dei. Det heiter omvending. Synd og rettferd går ikkje saman. Prøver du på dobbelt åndeleg bokholderi, sigrar synda og du taper Gud, framtida og æva saman med han.  

Når kristne lever i synd, lurer dei seg sjølve til å tru at alt er i orden utan at det er det. Den nye vinen er Guds kjærleik. Den går ikkje saman med  eit gamalt livsmønster. Det må eit oppgjer til. Noko må rett og slett forkastast og bytast ut. Paulus måtte forkasta heile sitt religiøse liv for å vinna Kristus. Det var ikkje plass både til Jesus og eige religiøst strev og eigne religiøse prestasjonar. Anten var det Guds rettferd, eller så måtte han streva med sin eigen. Det måtte bli anten eller, og då valde han Jesus. Den gamle fillete klesdrakten vart bytt ut til fordel for Jesu skinande kvite og fullkomne kledning. Og slik er det for oss også. Det er berre Jesus som duger innfor Gud, og har du Han, då har du hans rettferd. Det er ei gåve.

Men dette ordet handlar også om kyrkja. Den nye nådepakta i Jesus femnar alle menneske, og er radikalt annleis enn den gamle lovpakta frå Sinai som kun femna Israel. Dei gamle gudstenesteformene og rituala var ikkje lenger tenlege etter at frelsesverket var fullført. Kristi sonoffer kom til å erstatta alle andre offer, og då kunne ikkje jødane halda fram med å ofra for syndene sine. Det gamle måtte erstattast med noko nytt. Omskjeringa med dåpen, og ofringane med nattverden. Ny vin i nye skinnsekker, ny lapp på nytt tøy.

Formene våre er heller ikkje heilage. Dersom dei  ikkje tener det oppdraget Gud har gjeve oss, må dei bytast ut og erstattast med nye. Og her har me mykje å gå på, og me treng ikkje leita i blinde. For Jesus har synt oss vegen også her. Han kalla og fostra disiplar, og det han har sagt med overtydelege ord: «Gå ut og gjer alle folk (ethnos) til mine læresveinar (disiplar) ved at de døyper dei til namnet åt Faderen, Sonen og Den heilage ande, og lærer dei å halda alt det eg har bode dykk.» Og så kjem ein fabelaktig lovnad: «Sjå eg er med dykk alle dagar så lenge verda står.» Og hans nærvær er sjølve innhaldet i vår kristendom.

Disippelskap IX. Forbedaren

Einkvar mentor må leggja stor vekt på å læra disippelen sin å bli ein forbedar.

I 2.Mosebok 16 les me om då israelittane kjempa mot amalekittane. Josva var Israels hærførar på bakken. Men det var ikkje DER sigeren vart vunnen. For oppå fjellet, like ved slagplassen, sat Moses med den eine handa løfta, og så lenge handa var løfta til velsigning, sigra Israel, men når armen hans trøytna og handa fall, tapte dei. Aron og Hur var saman med Moses der oppe på fjellet, og då dei merka korleis ting fungerte, tok dei handa til Moses og støtta henne opp. Slik vann Israel ein knusande siger over amalekittane, og Gud sa at minne om dette folket skulle utslettast på jorda fordi dei hadde kjempa mot folket hans og mot han.

Moses var ein forbedar av rang. Han visste at berre ved hans forbøn kunne folket sigra over fiendane.

Som kristne står me i ein kosmisk krig, ikkje mot menneske, men mot makter og herredøme og verdsens herrar i dette mørkret. Me blir rett og slett angripne av demoniske krefter som vil stoppa oss i vår vandring mot dei mål Herren har sett for oss.

Israel var på veg til Kanaans land for å erobra det og ta det i eige. Det var Guds plan og vilje for dei. Det fordra at dei hadde Moses som forbedar.

Me har fått i oppdrag å erobra heile verda for Jesus, og motstanden frå "denne verdas fyrste", djevelen, er veldig. Han hånar oss, gjer oss motlause, freistar oss, forfører oss,  distraherer oss, baktalar oss og forfølger oss, alt for at me ikkje skal ha kraft til å rana menneskebarna frå han.

Korleis skal me kjempa? Me må be for kvarandre. Be om at me skal vera sterke i Gud og ha eit godt mot, og at me ikkje skal koma i freisting, for slik lærte Jesus oss å be i "Fader vår", og han presiserte det for Peter, Jakob og Johannes i Getsemane. 

Og Jesus er vår Moses. Han er i himmelen, ved Fars høgre hand, og HAN ber for oss, og utan HANS forbøn, hadde kyrkja for lengst vore utsletta.

Men ho lever i beste velgåande, og er større enn nokon gong.

Jesus er ein forbedar. Me er hans disiplar, og me følgjer Meisteren vår og løftar hendene og ber for alle dei heilage som lever misjonale liv, for dei som deler evangeliet med folk og kallar til omvending, tru og etterfølging. Desse tirrar og utfordrar djevelen, og får mektig motsand. Difor treng dei å bli bedt for, for Gud har gjort oss til eit fellesskap, og ingen kan ha nokon reell betydning for Guds rike ved å halda på åleine. Det er i mot Guds plan, og den som går åleine, blir fort eit lett offer for fienden. 

Kallet til etterfølging

Lukas 5,17-18

Sidan gjekk Jesus ut. Då fekk han sjå ein tollar som heitte Levi. Han sat på tollbua. Jesus sa til han: «Følg meg!» ²⁸ Då stod han opp, gjekk frå alt og følgde Jesus. 

Levi var tollar. Han var i romersk teneste, og som einkvar overløpar, var han hata av folk flest. Fordi tollarane tente pengar for og på okkupasjonsmakta, var dei sosialt og religiøst utstøytte menneske, og dersom nokon heldt seg saman med dei, vart dei sett kraftig ned på dei også. Ein av hovudklagemåla mot Jesus var nettopp at han heldt seg saman med syndarar (prosttituerte og gamblarar) og tollarar.

Men Jesus brydde seg katten i det. Han var komen for å leita etter det som var fortapt for å frelsa det, som han sa, og tollarar, prostituerte og gamblarar var akkurat det, fortapte menneske med eit desperat behov for frelse.

Det er mange i den gruppa også i dag. Det var slike menneske me skulle hatt i vår omgangskrins. Dei er erfaringsvis langt meir opne for evangeliet og Guds frelse enn andre som er innafor og får alt til å fungera etter forventningane.

Tollaren Levi var i Jesu søkelys. Han såg heilt andre ting i denne mannen enn nokon andre. For det første var han eit medmenneske, og det er nok for Jesus til å elska han, og dinest hadde han kvalitetar som ingen andre enn Jesus registrerte. Levi hadde store litterære evne, og det var han som seinare skreiv Matteusevangeliet.

Alt startar hos Jesus. Ingen søkjer Gud, står det, men heldigvis søkjer han oss. Levi hadde sikkert ingen tankar om Gud denne dagen, men så vart han altså oppsøkt av Gud og frelst. Gud er ein Gud som kjem til oss og kallar oss til etterfølging og tru. Då startar det nye livet som aldri tek slutt.

Levi hadde bruk for Jesus, og Jesus for han, og ein dag då Jesus gjekk forbi tollbua der ved inngangsporten til byen, kalla han Levi til oppbrot og etterfølging.

Jesus hadde ein enorm autoritet, og det er ingen tvil om at Matteus må ha forstått Jesu kall til etterfølging som Guds eige kall.  Han kjente umiddelbart at Jesus måtte stå over keisaren i Rom, og at tida var inne for eit regimeskifte, frå det romerske til Guds.

Slik starta eit heilt nytt kapittel i Levi sitt liv. Han fekk leggja det gamle bak seg, og gå inn i den planen GUD hadde for livet hans.

Å vera kristen er å vera ein etterfølgjar av Jesus, ein disippel. Det største med dette er retten til å kunna nyta hans nærvær kvar time på døgnet, lytta til han, tilbe han, elska han, bli elska av han, lovsyngja han, be til han og tena han.

Gud har ein fantastisk plan med livet ditt også,  og den einaste som kan føra deg inn i denne planen er Jesus Kristus.

Har du høyrt Jesu kall til etterfølging? Har du respondert?

I Johannes 14,6 kallar Jesus seg for VEGEN. Og i Hebrearbrevet les me at Jesus har bana oss ein ny og levande veg til Gud. Den einaste måten me kan koma til Far på er ved å følgja Jesus der han går.