Stadig oftare kan me høyra at dersom det eksisterer eit evig
helvete, er Gud ein terrorist, ja, ein djevel. «Og ein slik gud,» var det ein
som sa, «vil i alle fall ikkje eg ha noko med å gjera.» Helvete var å
føretrekka for denne mannen framfor ein himmel saman med ein slik gud.
Denne måten å tenkja på avslører ein total mangel på
sjølvinnsikt og på forståing av kristen teologi.
Det er på tide å børsta støv av gamle bibelske og
reformatoriske prinsipp.
I Bibelen openberrar Gud seg på to ulike nivå: anten gjennom
den heilage lova (t.d. dei ti boda), eller gjennom evangeliet, bodskapen om
frelse frå synd ved trua på Jesus Kristus.
I lova openberrar Gud sin vreide over synda, og over alle som
lever i sine synder. I evangeliet openberrar han sin nåde og evige kjærleik for
og til angrande syndarar.
Vi mennesker lever anten under lova eller under nåden. Den
som held seg unna Guds kjærleik i Jesus Kristus, lever under lova og skal
dømast etter lova.
Lova er nådelaus. Den person som lever under lova, må
oppfylla alle Guds bod 100% for å kunna
stå seg i domen. Her er det ikkje plass for nokon form for vantru, tvil, hat,
ulydnad, sverging, løgn, ukjærlege haldningar, eller egoisme. Alt slikt
kvalifiserer for evig straff, og me er alle skuldige.
Så til evangeliet. Skulle me få samfunn med Gud, måtte lova
sine krav først bli oppfylt til punkt og prikke på våre vegne. Og det gjorde
Jesus Kristus. Han har i sin eigen
person oppfylt alt som lova krev av oss, og difor vil alle menneske som tek
imot han, bli rekna av Gud som fullkomne lovoppfyllarar.
Den som er i Kristus, vil bli difor dømt som om han eller ho ER
Kristus. Den som står utanfor samfunnet med Jesus Kristus, vil bli dømt etter
kvaliteten på sitt eige liv. Det kan ikkje gå bra for nokon av oss. Og sidan
Guds lov er universell og evigvarande, vil straffa han feller over syndarar
også vera og vara evig.
«Den som trur på Sonen, har evig liv. Den som er ulydig mot
Sonen, skal ikkje sjå livet, men Guds vreide er og blir over han.»
Johannesevangeliet 3,36.