lørdag 22. april 2023

Ein høyringssvar

Regjeringa vil redusera på den tida småbarnsforledre skal kunna motta kontantstøtte for barna sine. Her er mitt høyringssvar på regjeringa sitt forslag: 

Tre ting

For det første: Dei to første leveåra er overlag viktig for barnas utvikling. I denne tida skal den grunnleggjande tryggleiken på plass, og all forskning (og alt sunt vit), tilseier at det er godt for dei små barna å vera mest mogeleg saman med foreldra, og helst mor, i denne tida. Ingenting tilseier noko anna.

For det andre: Arbeidarpartiet har frå kontantstøtteordninga vart innført arbeidd hektisk for å fjerna ho. Ikkje fordi kontantstøtte er dårleg for barna, men meir av ideologiske grunnar. At barna er statens barn, er ein sjuk idè som gåt heilt attende til den greske bystaten Sparta, og seinare adoptert av allskens totalitære regimer. Følgjen av å redusera kontantstøttetida blir redusert fridom for mange familiar, men også at det berre blir rike og velståande familiar kan unna seg den gleda som det er for barna å ha det stabilt og trygt dei første leveråra. Berre barna til dei rike skal altså få sjansen til å sleppa den forferdelege seperasjonsangsten som mange småbarn opplever ved å bli plassert alt for tidleg i barnehage.

For det tredje: Det ligg eit overformynderi i dette. AP har i mange tiår meint at kvinna er den einaste rette som kan bestemma om eit unnfanga barn skal få leva eller om det må døy. Men når det gjeld kor lenge ho skal få ha gleda av å vera saman med barnet sitt under trygge økonomiske tilhøve, då er det staten som veit best. Dette opplever eg noko hyklerisk. Tillit i eine enden. Mistillit i den andre. Difor beklagar eg at regjeringa har bestemt seg for å forkorta kontantstøttetida. I staden bør ho auka både støtta og lengden på ho. Det ville ha tent barnet, familien og samfunnet godt.

mvh

Jens Thoresen

 

mandag 17. april 2023

Menneskerettsfråsegna artikkel 15

 1. Alle har rett til eit statsborgarskap.

2. Ingen skal misse statsborgarskapet sitt vilkårleg, eller bli nekta retten til å endre det.

Statsborgarskap i eit anstendig land er eit grunnleggjande gode for eitkvart menneske. Eg skriv anstendig fordi det er ganske mange land som blir styrt av despotar og dynastier som sug alt dei kan ut av folket sitt i staden for å tena det.   

At alle har rett til statsborgarskap, synest vera sjølvsagt. Men det er det ikkje. FN skriv at det er over 10 millionar statslause menneske i verda. Mange nr.2-barn i Kina er til dømes ikkje registrerte i offentlege register rett og slett fordi det lenge var forbode å få meir enn eitt barn i Kina. Desse uregistrerte menneska er på mange måter ikkje-eksisterande for storsamfunnet, det er berre kjende av familien og Gud, og dei manglar rett til helsehjelp, utdanning, arbeid og kva det skal vera. Slik blir artikkel 15 Menneskerettsfråsegna  broten systematisk i Kina, saman med retten til liv og privatliv, til det å ytra seg, organisera seg og til å tena Gud. Den kinesiske presidenten og kommuniskpartiet han leier bryr seg i det heile lite og ingenting om Menneskerettsfråsegna som landet har ratifisert.  

I Noreg lever over 2400  statslause. Det er i hovudsak flyktningar som mangla pass eller andre gode identitetspapirer då dei kom til landet. Dei kan bli verande ufatteleg lenge i Noreg på ufatteleg små ytingar. FN sin Høgkommisær for flyktningar kritiserer Noreg for dårleg handsaming av statslause flyktningar. Dei har t.d. ikkje rett til å arbeid eller utdanning, ei heller til medisinsk hjelp utover det akutte. Blir dei gamle,  er det ingen pensjon å få for dei. Norske styresmakter vil helst senda dei attende til eitt eller anna heimland, men utan pass, vil ikkje noko anna land i verda vedkjenna seg dei som sine og ta imot dei ved retur. 

Norske utlendingsstyresmakter gjer livet inderleg surt for dei som ikkje kan identifisera seg skikkeleg når dei kjem til landet. Det ligg mange, mange magre år framfor dei som kjem utan gyldige ID-papirer til landet. 

Men det slo meg ein tanke: Mange seksualbrotsmenn får ny identitet av styresmaktene når dei kjem ut av fengsel. Kanskje kunne dette også vera løysinga for papirlause flyktningar? Det skulle vel vera mogeleg for den eine når det er det for den andre?

At ingen skal nektast å få endra statsborgarskapet sitt, er vel helst teori, men ein nydeleg tanke. Dersom landa som har ratifisert Menneskerettsfråsegna etterleva denne, ville livet blitt langt enklare for mange. 

torsdag 13. april 2023

Menneskerettsfråsegna artikkel 14

 1. Alle som blir forfølgde har rett til å søkje og ta imot asyl i eit anna land.

2. Denne retten gjeld ikkje i rettssakar som har røynleg grunnlag i upolitiske brotsverk eller handlingar som strir mot formålet og prinsippet til Dei Sameinte Nasjonane.

Forfølging av etniske minoritetar eller av religiøse eller politiske dissidentar er eit megastort problem i mange land. 

Forfølging kan koma frå styresmaktene i landet, eller frå meir lokale krefter. Dei siste åra har væpna ekstremistar som IS og Boko Haram utsett meiningsmotstandarar for stygge overgrep. Nokre gongar er det familiar som utset familiemedlemmer for den ytterste fare. 

Asylretten gjeld i hovudsak for folk som vert forfølgde av styresmaktene, sjølv om forfølginga på ingen måte er avgrensa til desse. 

I følge snl.no er forfølging definert som gjentekne  grove krenkingar mot enkeltpersonar eller grupper utført av styresmakter eller andre maktpersonar. 

I dag opplever 350 millionar kristne i over 100 land ei eller anna form for forfølging. I Nord-Korea, Afghanistan, Eritrea, Iran, Nigeria, India, Kina og Saudi Arabia er forfølginga tung. 

Rohingyane i Myanmar er døme på ein etnisk minoritet som i dag blir forfølgde av majoritetsbefolkninga. 

Norske styresmakter sår ofte tvil om asylsøkjarar er forfølgde når dei søkjer asyl. Stundom er beviskrava skyhøge for dei stakkars asylantane. Særleg opplever iranarar, afghanarar og eritrearar dette. 

Del 2 avgrensar asylretten til folk som rømer utan å ha gjort noko kriminelt. Det er rett og rimeleg.