Å setja
Jesus opp mot Det gamle testamentet (GT) slik som Øystein Johnson gjer i Dagen
7. juni, er ganske meiningslaust når me les det som står om GT i Det nye
testamentet (NT). I eitt og alt blir GT i NT omtalt og sitert med den største
respekt. Tallause sitat av Jesus fortel oss at han såg på GT som ei autorativ
bok. Ingen stader kritiserer han Skriftene. Snarare stadfester han dei. Han
seier at «Skrifta kan ikkje gjerast ugyldig» (Joh.10,35), og at «ikkje ein
tøddel av det som står i lova skal forgå» (Matt.5,18). Og den skriftlærde
Paulus siterer og forklarer GT. Men me finn aldri spor av kritikk av Skriftene
hos han heller. Nei, tvert om: han kallar Skriftene for heilage, og han skriv
at dei «kan gje visdom til frelse ved trua på Jesus Kristus.» 2.Tim 3,16. Det
samsvarar jo også med det Jesus seier i Joh.5,39 der han poengterer at 1)
Skriftene gjev liv, og 2) Skriftene vitnar om Han.
Og Peter er
også like tydeleg på dette. Han skriv i sitt andre brev kapittel 1 vers 19 at det
profetiske ordet er som ein lampe som lyser på ein mørk plass til dagen gryr og
morgonstjerna går opp i hjarto våre. Det er GT han skriv om, og han skriv at
dette ordet står fast hos dei, dvs. hos dei første kristne.
GT var dei
første kristne sin einaste bibel, og ettersom Jesus vart sanna som HERREN, og det
var HERREN som talte i GT, såg dei GT som Jesu eigne ord.
Korleis skal
me så vurdera alle valdshandlingane i GT opp mot fredsbodskapen i NT?
Vel, det er
ein kunstig og oppkonstruert problemstilling.
Den
miskunnsame Gud openberrar seg gjennom heile GT. Og den vreide Gud openberrar
seg gjennom heile NT.
Men det er
ein ulikskap. I GT var Israel Guds domsreidskap på jorda overfor dei folka som
stod Gud og hans planar i mot. Den funksjonen har ikkje lenger Israel, ei
heller kyrkjelyden. For Jesus seier i Joh.5,22 at «Far
dømmer ingen, men han har overlate all dom til Sonen!»
No er det
JESUS som har domsmakta.
Det første
han gjorde med denne makta var å ta all Guds dom over verdas mange synder på
seg sjølv, sona straffa på vegne av alle og opna ein veg til Gud for verdas
folkeslag. Konsekvensen er at ingen
ytterlage dom blir felt før dette evangeliet om riket er forkynt som eit
vitnemål for alle folkeslag.
Men så kjem
domen der alle menneske som ikkje har trudd på Sonen, og som ikkje bøygd seg
for Guds openberring vil bli synte bort til den evige elden som Gud frå først
av har etla åt djevelen og hans englar, som Jesus uttrykkjer det i Matteus 25. Denne
domen, som stadig fleire kristne leiarar anten fornektar eller tonar ned, er
omtalt over alt i NT, og den som snakkar mest om domen er den milde Jesus. Då
skjønar me at dette ikkje er ein mindre viktig ting å snakka om i den kristne
kyrkje. Det er eit svik mot menneska å tona dette ned, det er som ein lege som
ikkje vil offentleggjera ein kreftdiagnose for ein pasient fordi det er så
vanskeleg både å snakka om og høyra om. Me skjønar i alle fall at DET er
livsfarleg.