Jesus og Det gamle testamentet

 

Å setja Jesus opp mot Det gamle testamentet (GT) slik som Øystein Johnson gjer i Dagen 7. juni, er ganske meiningslaust når me les det som står om GT i Det nye testamentet (NT). I eitt og alt blir GT i NT omtalt og sitert med den største respekt. Tallause sitat av Jesus fortel oss at han såg på GT som ei autorativ bok. Ingen stader kritiserer han Skriftene. Snarare stadfester han dei. Han seier at «Skrifta kan ikkje gjerast ugyldig» (Joh.10,35), og at «ikkje ein tøddel av det som står i lova skal forgå» (Matt.5,18). Og den skriftlærde Paulus siterer og forklarer GT. Men me finn aldri spor av kritikk av Skriftene hos han heller. Nei, tvert om: han kallar Skriftene for heilage, og han skriv at dei «kan gje visdom til frelse ved trua på Jesus Kristus.» 2.Tim 3,16. Det samsvarar jo også med det Jesus seier i Joh.5,39 der han poengterer at 1) Skriftene gjev liv, og 2) Skriftene vitnar om Han.

Og Peter er også like tydeleg på dette. Han skriv i sitt andre brev kapittel 1 vers 19 at det profetiske ordet er som ein lampe som lyser på ein mørk plass til dagen gryr og morgonstjerna går opp i hjarto våre. Det er GT han skriv om, og han skriv at dette ordet står fast hos dei, dvs. hos dei første kristne.

GT var dei første kristne sin einaste bibel, og ettersom Jesus vart sanna som HERREN, og det var HERREN som talte i GT, såg dei GT som Jesu eigne ord.

Korleis skal me så vurdera alle valdshandlingane i GT opp mot fredsbodskapen i NT?

Vel, det er ein kunstig og oppkonstruert problemstilling.

Den miskunnsame Gud openberrar seg gjennom heile GT. Og den vreide Gud openberrar seg gjennom heile NT.

Men det er ein ulikskap. I GT var Israel Guds domsreidskap på jorda overfor dei folka som stod Gud og hans planar i mot. Den funksjonen har ikkje lenger Israel, ei heller kyrkjelyden. For Jesus seier i Joh.5,22 at «Far dømmer ingen, men han har overlate all dom til Sonen!»

No er det JESUS som har domsmakta.

Det første han gjorde med denne makta var å ta all Guds dom over verdas mange synder på seg sjølv, sona straffa på vegne av alle og opna ein veg til Gud for verdas folkeslag.  Konsekvensen er at ingen ytterlage dom blir felt før dette evangeliet om riket er forkynt som eit vitnemål for alle folkeslag.

Men så kjem domen der alle menneske som ikkje har trudd på Sonen, og som ikkje bøygd seg for Guds openberring vil bli synte bort til den evige elden som Gud frå først av har etla åt djevelen og hans englar, som Jesus uttrykkjer det i Matteus 25. Denne domen, som stadig fleire kristne leiarar anten fornektar eller tonar ned, er omtalt over alt i NT, og den som snakkar mest om domen er den milde Jesus. Då skjønar me at dette ikkje er ein mindre viktig ting å snakka om i den kristne kyrkje. Det er eit svik mot menneska å tona dette ned, det er som ein lege som ikkje vil offentleggjera ein kreftdiagnose for ein pasient fordi det er så vanskeleg både å snakka om og høyra om. Me skjønar i alle fall at DET er livsfarleg.