Ny megakyrkje veks fram i India

 Calvary Temple i Hyderabad (ein storby med 7 millionar innbyggjarar)  er Indias største kyrkjelyd med meir enn 300 000 medlemmer, og slik sett ein av dei største i heile verda. Dei ekspanderer kraftig, og har dei neste ti åra ein visjon om å planta og byggja 40 nye megakyrkjer i landet.

Vekking

Pastor dr. Satish Kumar seier: «Guds hand er over India, og tida er no inne for at me skal nå heile Indias fortapte befolkning med evangeliet, men meir enn det: målet vårt er strengt tatt å nå ut til alle i heile verda.»  Det som skjer i denne kyrkja kan vel ikkje karakteriserast som noko anna enn ei klassisk kristen vekking slik me les om det i Bibelen i den første kristne tid, og som me også kan kjenna att frå reformasjonen i Nord-Europa på 1500-talet, dei store vekkingane i USA, England, Tyskland, Böhmen (Tsjekkia) og Noreg på 17 og 1800-talet og pinserørsla då denne vaks fram i førre hundreåret.  Guds arbeid var så breitt og djupt av det ikkje berre endra enkeltpersonar, men heile samfunn.

Lat meg først få gje dykk eit lite inntrykk av korleis dette ser ut i Hyderabad:

Kl 4 kvar søndag morgon strøymer folk til kyrkja for å få god plass til den første av fem gudstenesta som startar kl 06.00. Kyrkjebygningen rommar 18000 menneske. Dei fyller denne salen fem gonger kvar søndag, og folk kjem for å lytta til pastor Kumar, bli bedt for og ha fellesskap.  

 Pastor Kumar seier han er privilegert som får lov å gjera teneste i dette fellesskapet som på få år i har vakse så enormt og i tillegg har planta 11 nye kyrkjelydar i landet

Eksplosiv vekst

Calvary Temple starta i 2005 med rundt 20 medlemmer, og har etter etter den tid vakse nærast eksponentielt. Kvar månad kjem rundt 3000 menneske frelst og lagt til kyrkja. Korleis kan slikt skje i eit land der hinduismen har eit mektig grep på befolkninga? Det er sikkert ikkje eit enkelt svar, men pastor Kumar har lagt vekt på ein del faktorar som har bore god frukt.

Forkynning og praktisering

Guds ord blir forkynt slik som det står. Det er berebjelken. Så blir forkynninga praktisert. Som eit døme på dette fortel han at kvar søndag serverer dei gratis frukost, lunsj og middag til alle som møter opp. Dette er kjærkome for alle fattige.

Navgalli Mendem har jobba som frivillig med å laga mat til 50000 menneske kvar søndag i 7 år. Ho hadde lova Gud at ho ville gjera dette dersom han lækte henne frå kreftsjukdomen som hadde råka henne. Svulsten i brystet vart borte, og i takksemd jobbar ho no frå tidleg morgon til sein kveld ved grytene.

Kyrkja har også sitt eige sjukehus der sjuke menneske får gratis konsultasjonar kvar søndag, og dei kan kjøpa medisinar til reduserte prisar.

«Når me tener menneske, tener me Gud,» seier pastor Kumar. «Me prøver å demonstrera Guds kjærleik i praksis på alle dei måtane me kan tenkja oss.»

Media

Ein viktig nøkkel til suksessen er bruk av media. Kvar veke produserer Calvary Temple 650 TV program på 17 av dei største språka i India.  Desse vert kringkasta på landsdekkande TV.  Programma vert også sendt til Bangla Desh, Nepal, Pakistan, Afghanistan, Gulf-statane og til Sri Lanka. 

Millionar vert i tillegg nådde på sosiale media.

Fødselsdagsgest

Og så praktiserer pastor Kumar ein morosam gest: Alle som har fødselsdag får tilsendt ei kake med ein gratulasjon frå han.

Elektronisk medlemskort

Alle medlemmer har fått eit eige elektronisk kort som dei brukar å registrera seg med når dei kjem til kyrkja. Dersom nokon av ein eller annan grunn ikkje registrerer seg ein søndag, blir dei oppringde med spørsmål om kvifor dei har halde seg heime, og om det er noko dei treng forbøn for. Slik må me ha det, seier pastor Kumar, når me har 350000 medlemmer. Elles kan me ikkje ta godt vare på folk.

Chandrai (bilete) er medlem av kyrkjelyden, og opplever det som omsorg når han blir oppringt. Han sørger for at dei ikkje treng ringa så ofte

Bøn og faste

Bøn har alltid vore viktig for pastor Kumar, og kvart år samlar han titusenvis av unge menneske over heile India til 40 dagar med bøn og faste. I denne tida går pastor Kumar gjennom heile Bibelen saman med dei bedande, frå 1.Mosebok til Johannes openberring.

I tillegg blir det ein fredagskveld i månaden halde bønekveldar (møte med Gud-kveldar, som dei kallar det). Då samlast 30 000, for det meste unge menneske, for å prisa Gud og be om vekking over nasjonen og nasjonane.

Forfølging

Dei siste åra har kristne i India opplevd aukande forfølging. Kristne er blitt drepne og kyrkjer nedbrende. No sist i Manipur nord-aust i landet.

Pastor Kumar svarar: «Jo meir me blir forfølgde, jo raskare veks me. Og det er mitt ønskje og min pasjon at før eg døyr har alle indarar fått høyrt evangeliet og blitt kjent med frelsaren».

Kjelde: CBN-News

 

Stefanusdagen. 2. juledag 2023

 Det er ganske underleg, men andre juledag er vorten kalla Stefanusdagen til minne om alla barna som Herodes drap for å få has på Jesus. Kyrkja reknar desse barna for martyrar fordi dei vart drepne for Jesu skuld. 

Herodes den store var ekstremt paranoid, og hadde ein lang karriere med å ta livet av alle han opplevde som eit trugsmål mot makta si. Det hadde gått kraftig ut over slekt og vener. Han sparte ikkje ein gong si eige mor. Tanken på at det var fødd ein kongsson i Betlehem var ikkje til å halda ut for han. Denne ungen måtte døy, og sidan han ikkje visste kor han kunne finna guten, beordra han drap på alle smågutar i Betlehem, alle under to år. 

Herodes var dreven av Satan. Det er det ingen tvil om. Satan har alltid tørsta etter barneblod. Farao beordra ein gong at alle nyfødde jødiske gutebarn skulle kastast i Nilen. Der venta krokodillane på dei. Det var eit satanisk påfunn. 

Antisemittismen som har kosta så mange millionar jødar livet opp gjennom historia er også eit lengde av den same alen. Hitler og alle rundt han var drivne av vonde ånder då dei gjorde sitt ytste for å utrydda det jødiske folket under 2.verdskrigen. 

I møte med Matteus 2 der me les om barnedrapa i Betlehem, kjem me ikkje unna å snakka om vår tids største vonde som er provosert abort. I våre dagar får Satan tilfredsstilt sin trong etter barneblod til fulle gjennom 40-50 millionar årlege abortar. Me er vitne til historias største brotsverk, og dei fleste bryr seg lite og ingenting om at det skjer. Tvert om ser dei fleste på dette som eit gode. Kva er det eigentleg med oss menneske som gjer at me kan hysa slike sjuke tankar, ja, som ser på denne uretten som eit gode? Kva er det med oss som ikkje finn dette problematisk?  Kvifor vil me ikkje unna alle ufødde den same retten til eit langt liv som me sjølve får nyta? 

Korleis møter me dette som kristen kyrkja? Me ber dagleg om vern og rettsvern for dei ufødde, me talar frimodig deira sak så ofte me kan og me ber om at Gud skal senda sin Ande og opplysa folket om rett og galt, om godt og vondt, slik at dei kan venda om frå sine vonde gjerningar og til Gud og hans vegar, og me ber spesielt for fedrene at dei skal begynna å slost for avkommet sitt og krevja livsrett for borna sine. 

I dag minnest me også dei truande som blir forfølgde for Jesu skuld i vår tid. Det skjer i ufatteleg mange land: India, Kina, Nord-Korea, Somalia, Nigeria, Burkina Faso, Mali, Sudan, Afghanistan, Iran, Uzbekistan, Turkmenistan, Russland, Vietnam, for å nemna nokre. Det ser ikkje likt ut over alt. Men millionvis kristne må dagleg betala ein pris for å følgja Jesus, og nokre av dei med liva sine. Og i julehelga hende det igjen. 115 kristne vart brutalt drepne i Nigeria 1.juledag. Djevelen er ikkje heilt fornøgd med å ta livet av dei, han må gjera det på ein av kyrkja sine største høgtidsdagar for å gjera gleda over Jesu fødsel om til sorg for hans disiplar. 

Advent 2023, dag 23. Guds mor

 Herre Jesus! Me takkar din store kjærleik og nåde, og me takkar deg for Maria som stilte seg til disposisjon og bar deg inn i verda. Velsign oss i dag når me deler ditt ord. Amen!

Kallet som Maria fekk var både stort, ærefullt og vanskeleg. Ho skulle bli Jesu mor, eller Guds mor som dei yndar å kalla henne i dei ortodokse kyrkjene, og det kan ikkje vera noko feil med det.  

Etter ein liten, men ytterst vesentleg diskusjon, så ho ja til oppgåva engelen Gabriel gav henne. 

Historikarane er opptekne av å fortelja oss at det er dei store makroøkonomiske og maktpolitiske tilhøva i verda som bestemmer verdas utvikling. Det har dei lært av Karl Marx. Men dei tek grundig feil. Maria var ei fattig ung kvinne frå ein uglesett by. Hennar ja til Gud kom til å endra verda fullstending. Hennar ja fekk historia til å ta ein heilt ny retning. Ikkje brått, men over tid. Kvifor det? Fordi Gud er historias Herre, og han verkar gjennom enkle personar som seier ja til han.

I dag vil eg gjerne at du skal sjå deg sjølv som ein som skaper historie, og som bidreg til at mange endrar livsretning og til slutt endar opp hos Gud. 

Ta Maria som føredøme. Slik som ho sa ja til å bera Jesus inn i verda, slik vil eg oppmoda deg om å seia ja til å bera Jesus ut i verda. Still deg heilt og fullt til den gode  Guds disposisjon. Lukke til med det. 

Advent 2023. Dag 21. Rettferdssola

Herre Jesus Kristus! Takk at du har teke på deg oppgåva å vera vår rettferd innfor Gud. Det er meir enn me kan fullt ut kan fatta. Men når Anden underviser oss, forstår me nok til å bli glade og kjenna litt på fridomen i dette. Og me treng Andens hjelp og lys også innfor det ordet me skal dela i dag, så det ber me om i ditt  namn. Amen!

Malakia 4,2

Men for dykk som fryktar for mitt namn, skal rettferdssola stå opp med lækjedom under vengene sine. De skal sleppa ut og hoppa som kalvar.

I dag er me komne til avslutningskapitlet i Det gamle testamentet. Det er også eit kapittel med fokus på håp om frelse.

Dette ordet kom til Malakia over 400 år f.Kr., og er ein profeti om Jesus. Då Jesus vart fødd, levde, døydde og stod opp att,  sto rettferdssola opp, og ein ny dag rann i verda, nådens dag då Gud er å finna. For Jesus kom me lækjedom, ikkje berre for kropp og sjel, men for heile vår eksistens . Han bar bort syndene våre, betalte vår skuld, og kan difor føra oss til Gud.   Kva er det å frykta Herrens namn? Det er å kalla på Jesus som Gud. Når du gjer det, blir brotet mellom Gud og deg fullstendig lækt, og den dagen Anden openberrar for deg implikasjonane av dette, kjem det ein slik glede over deg som berre kan samanliknast med den fridomen som kalvane erfarer når dei vert sleppte ut på beite om våren.

Advent 2023. Dag 20. Det Job såg.

Herre Jesus! Du er håpets Gud. Uansett kor langt nede me er i livet, er du sjølve grunnen under oss. Og ein dag skal du løfta oss opp over alle høgder, og me skal få sjå deg slik du er. Hjelp oss no å forstå ditt ord. 

Job 19,25-26

 Eg veit at min utløysar lever.
Som den siste skal han stå fram i støvet.

Når huda er riven av meg og kjøtet er borte,
skal eg sjå Gud.

Jobs bok er kanskje det fremste verket i verdslitteraturen, og kanskje også det eldste, og i dagens tekst ligg utruleg nok det kristne håpet heilt ope i dagen i ein tekst som faktisk vart skriven på Abrahams tid, 2000 år før Jesu fødsel. Og håpet er todelt.

Først handlar det om Jesus. Job hadde, pga sine synder, ei uløyseleg bot å betala. Som oss, hadde han ingen sjanse til å retta opp alt han hadde påført Gud og sine medmenneske av skade. Han var ein syndar, han som oss. Men i si ånd såg han ein utløysar koma for å betala bota hans. Han såg at Jesus kom for å betala for han, og skal me seia noko vesentleg om Jesus så er det at han er verkeleg ein utløysar av rang. Korleis skulle me klart oss utan han? Nei, det hadde ikkje gått bra, og gode, gamle Job fekk sjå dette i sitt livs mørkaste stund, lenge før Jesus vart fødd. Det var fint for han, og det er fint å tenkja på at Gud har dekka inn skulda vår, og at han er hos oss og ser til oss når me har det skikkeleg kjipt. Jesus er vårt evig håp. Alle som har han i liva sine, vil ein dag stå opp som han.

Dinest: Pga Jesus er ikkje døden lenger nokon trussel. Med han i hjarta går me rett til Gud når me døyr, og der skal me få fryda oss i all æva. Han seier jo sjølv: Den som lever og trur på meg skal aldri i æva døy, men er gått over frå døden til livet. 

Og alt rundt dette som me ikkje forstår, overlet me gladeleg til Gud. 

Advent 2023, dag 17

Gode Gud og Far! Me takkar deg for ditt ord, og innser at me treng hjelp for å forstå det. Gje oss denne hjelpa i dag ved Den Heilage Ande. 

Mika 5,1-4a

Du, Betlehem, Efrata,
minst mellom slektene i Juda!
Frå deg lèt eg ein herskar over Israel koma.
Hans opphav er frå gammal tid,
frå eldgamle dagar.

2 Difor skal han overgje dei,
heilt til tida er komen då ho som skal føda, har fødd.
Då skal resten av brørne hans
koma tilbake til Israels born.

3 Han skal stå og gjeta i Herrens kraft,
i Herren sin Guds høge namn.
Og dei skal bu trygt, 
for no rekk hans makt til endane av jorda.
Og han skal vera fred.

Mika levde samtidig med Jesaja, altså på 700-talet f.Kr.  Han proferte altså så lenge før Jesu fødsel  at det var i Betlehem, i Davidsbyen, Messias skulle fødast. 

Men ikkje berre det. Han skulle fødast i Efrata. Efrata ligg utanfor Betlehem, og der heldt dei som gjette dyra til som skulle ofrast i tempelet. Gjetarane som me møter i Lukas 2 var slike. Sauene deira var offerdyr. Og det var slik at når eit lam vart fødd i Efrata, sveipte gjetarane det og la det i ei krubbe laga av stein, og på den måten vigsla dei det til Gud. Det skulle slaktast og slik sona for ein eller annan familie sine synder. Men dette var kun ei midlertidig ordning fram til det sanne offerlammet kom, Guds offerlam, Jesus Messias. 

Då Jesus vart fødd, sveipt og lagt i krubbe, vart han vigsla til Gud som om han skulle vore eit offerlam.  Og det var han også, biletleg tala. For han skulle sona alle syndene som alle menneske til alle tider har gjort. Og der, kjære ven, der er du inkludert om du vil eller ei. Og det skal du få stola på. Dersom du ikkje finn ein einaste grunn hos deg sjølv til å kalla deg kristen, så har du ein god grunn til å gjera det ut frå det som Bibelen seier at Gud gjorde for deg gjennom Jesus før du var fødd. 

Jesus var altså langt meir enn eit offerlam. Han skulle vera herskaren over Israel, ja over heile verda. Dette seier Gud her gjennom Mika, og Guds ord kan ikkje setjast ut av kraft, seier Jesus sjølv i Johannes 10,35. Israels land og folk kan aldri utslettast rett og slett fordi Jesus Messias er Israels konge til evig tid. Det er og blir nyttelaust for Hamas, og kven det no enn måtte vera, å prøva seg på noko slikt. I staden skulle dei og alle muslimar forkasta islam, Koranen og jihad og famna Jesus og Bibelen og velsigna Israel. Då ville dei få det godt og erfara den djupe freden i og mellom folk som berre han kan etablera. For han skal vera fred, las me. 

Jesus er "frå eldgamle dagar", les me her. Det betyr ganske enkelt at han er Gud, for berre som Gud kunne han ha preeksistens, som betyr at han eksisterte før han vart unnfanga og fødd. 

Jesus er den gode gjetaren, og snart skal Israel samla seg om han, og han skal gjeta dei med guddomskraft, slik som han i årevis har gjort det med oss. La oss be om at det snart, veldig snart må skje. 

 

Advent 2023, dag 16. Freden utan ende

 Gode Far! I Jesu namn ber me også i dag om Den Heilage Andens nåde når me deler ordet ditt med kvarandre. Amen! 

Jesaja 9,7

7 Så skal herreveldet vera stort
og freden utan ende
over Davids trone og hans kongerike.
Han skal gjera det fast og halda det oppe
med rett og rettferd
frå no og for all tid.
Herren over hærskarane skal gjera dette
i sin brennande iver.

Jesu herrevelde strekker seg over heile jorda i og med at han regjerer i kvar einaste kristen, og kristne finn me over heile kloden. 

Regjeringsmakt handlar om jurisdiksjon. Der Guds lover gjeld, der er Guds rike. Der er Jesu herrevelde. Når hans lover vert sett til side og erstatta med anarki, eller av lover som strir mot hans, då er me komne over i djevelens rike. 

Ï dag er mange som tidlegare var kristne og levde i lydnad mot Guds lover, ved sin ulydnad hamna i djevelens rike, og dette gjeld i særleg grad når det gjeld seksualitet og samliv. 

Alle kristne syndar. Men dersom me innrømmer syndene våre er Gud trufast og rettferdig og tilgjev oss dei. Men når me begynner å definerer synda som uttrykk for Guds vilje, då hamnar me utanfor, sjølv om enn me berre hevdar dei ubibelske synspunkta. Me går fortapt fordi me forfører våre medmenneske, og det er faktisk meir alvorleg enn å leva i dei nemnde syndene. 

I dag er Gud og djevelen i konflikt. Men ein dag, når Jesus kjem attende, må djevelen gje tapt, og Guds rike og riket sine innbyggjarar blir dei einaste som vert att på jorda. Då blir freden utan ende. 

Ingen skal vera i tvil om at dette skal skje ein gong. Like sikkert som Jesus kom første gong, kjem han andre gong for å dømma levande og døde.

Det var Herrens brennande iver som førte Jesus til jorda ved juletider to tusen og nokre og tjue år sidan. Den same iveren skal bringa han attende om ikkje lenger. 

Advent 2023, dag 15. Fredsfyrsten

Lat oss be: Gode Heilage Ande! Gje oss den hjelpa me treng i dag for å forstå Guds ord. Amen! 

Det siste namnet kongsbarnet i Jesaja 9,6 skulle bera var Fredsfyrsten. 

Og der har du Jesus. Han er kongen som etablerte fred mellom himmel og jord, mellom oss som er fulle av synd og den heilage, treeinige Gud, han som er verdas dommar. Men den synda han skulle dømma, tok han på seg sjølv, gjekk inn i døden med ho og kasta ho i ein botnlaus avgrunn. Slik skapte han fred med sitt blod, skriv Paulus til efesarane. 

Kjære ven! Synda er borte, og vegen til Gud er open for alle som vil ha fellesskap med han  og som vil innretta seg etter hans vilje. Kvar einaste som kjem til Gud i tillit til Jesus og hans frelsesverk, blir eit tempel for Gud. Det er ikkje berre slik at me flyttar inn i himmelen når me blir kristne. Himmelen flyttar inn i oss, og me himmelen kjem himmelens fred. 

Kor mange gongar har du ikkje høyrt vitnemål frå nye kristne at dei fekk fred då dei fann Jesus? Det er heilt vanleg. Dette er den freden som går over alle forstand. Fornuften fortel oss at me burde vera urolege for både det eine og det andre. Likevel er me ikkje det. Me adresserer grunnane til uroa vidare til Jesus, og så overtek Guds fred i sinnet. 

Ein dag skal Jesus koma att og setja føtene sine på Oljeberget. Då skal han etablera fredsriket sitt. Me kan lesa om dette riket i Jesaja 2 vers 1 ff. Dette riket skal ha Jerusalem som sin hovudstad. Det er vanskeleg heilt å sjå for seg korleis dette blir, men me anar at det blir ei fin tid for verda. Då skal djevelen bindast for ein periode på tusen år slik at han ikkje kan bedra menneska med løgnene sine lenger, og det blir fred mellom nasjonane. Men dette er så stort at me berre kan kvila tankane i det i små augneblink før me vender attende til kvardagen og evangeliseringa for å bringa Guds tilgjeving og fred til dei me møter på vå4r veg som alle kjempar kvar med sitt. 

Forbod mot konvertering og "konverteringsterapi"

Tysdag 12. desember vedtok Stortinget forbod mot konverteringsterapi. I den samanheng har eg gjort meg nokre tankar. 

I dei fleste muslimske land i verda er det forbode å påverka innbyggjarane med tanke på å få dei til å konvertera til ei anna tru. I tillegg har 11 delstatar i India også innført slike lover for å verna hinduar mot å bli eksponert for t.d. kristen forkynning.

I Iran, Saudi Arabia og Egypt er det faktisk forbode for muslimar å byta tru i det heile tatt, så sant du ikkje byter frå t.d. kristendomen til islam. Det blir sagt at det uansett er umogeleg for ein muslim å byta tru. Dei som ønskjer det, ønskjer det eigentleg ikkje. Det er berre utsette for mentale overgrep.

Desse antikonverteringslovene er naturlegvis i strid med artikkel 18 i Menneskerettsfråsegna, men denne fråsegna er det opp til kvarte enkelt land å handheva. Ingen totalitære statar bryr dei seg nemneverdig menneskerettane.

I Noreg har me no fått forbod mot det som vert kalla konverteringsterapi. Dette forbodet liknar på dei lovene som er omtalt ovanfor, men handlar om kjønn og seksualitet, og ikkje direkte om tru og religion. Men tru og religion blandar seg inn i alle livsområde, også det som handlar om seksualitet, og dermed vil nok den nye lova i Noreg også påverka trusfridomen.

Det er brei semje i Stortinget om at skeive skal ha rett til ikkje å bli utsett for påverknad med tanke på å endra legning eller åtferd. Dette er slik fordi Stortinget meiner det ikkje er trong for endring, og fordi det meiner at endring uansett er umogeleg. Dei som ønskjer endring, ønskjer det eigentleg ikkje. Dei er berre utsette for mentale overgrep.

Men dersom heteroseksuelle ønskjer å bli homoseksuelle, og få hjelp med det, vil dette ikkje råkast av lova. Grunnen er grei. Dei som ønskjer slik hjelp er i røynda homoseksuelle, dei har berre ikkje «kome ut av skapet» enno, og då er det jo ikkje konvertering, jmf boka «Homo» av Anette Trettebergstuen og Bård Nylund (2017)

Den nye lova legg ned forbod mot alle forsøk på å få skeive menneske å endra seksuell åtferd og identitet. Men no er det slik at kristen forkynning alltid har konvertering som mål. Bibelen snakkar om at menneska treng å venda om frå syndene sine for å oppnå tilgjeving og evig frelse, og det gjeld også frå homoseksuelle handlingar. Konvertering er rett og slett ein hovudsak i kristendomen.  

Det blir spennande framover å sjå korleis politi og domstolar vil handheva  den nye lova. Kultur og likestillingsministeren forsikrar om at lova ikkje råkar kristen forkynning. Men det er det faktisk ikkje ho som bestemmer. Det er domstolane sitt privilegium å tolka lovene.

Advent 2023. Dag 13. Evig Far

 Gode Far i himmelen! Du er den perfekte far for alle mennesker, og takk for at du en dag åpenbaret  deg også for meg som min far, en far som elsker meg med en evig kjærlighet. Når vi nå skal dele ditt ord med hverandre, gi oss Den Hellige Ånd slik at vi kan ta ordet til oss og ha hjelp av det. Amen!  

Og han skal kalles Evig Far! 

Det er litt underlig at dette er sagt om Jesus som jo er Guds Sønn. Kan han være Far og Sønn samtidig. Nei, han kan jo ikke det. Men han sier selv at han og Faderen er ett. De tenker og føler likt, og har den samme dype kjærlighet og omsorg for alle troende, og de har den samme lengsel etter alle som ennå ikke tror. Samme sinn, samme innstilling, samme holdning, samme mål, samme plan, like ønsker osv. 

Jesus sier selv: Den som har sett meg, har sett Faderen. Det er utelukkende ved å studere Sønnen vi kan få kunnskap om Faderen, og som Jesus sier i Matteus 11 at det er Han som kan åpenbare Faderen for et menneske. Ingen andre. Ikke Muhammed. Ikke Sigharta Gautama. Ikke Kon Fu Tse eller noen annen religionsstifter.

Og hvem åpenbarer Jesus Faderen for? De umyndige, de som ikke hevder seg selv, sine egne tanker, meninger og interesser i møte med Gud, men som bøyer seg for hans ord, bekjenner sine synder og vender seg bort fra dem. De som har en grunnleggende mistillit til sine egne vurderinger i åndelige spørsmål, og som bare har ett ønske: å få vite hva Gud tenker, mener og står for. De som har det slik får se Gud. 

Kjære kristne venn! Du kan stola på han som kalles Evig Far! Han har full kontroll på alt i livet ditt, helt ned til den minste detalj. Ingenting går ham hus forbi. Når du føler du trenger hans inngrep uten at det kommer, er det fordi han lærer deg opp og utdanner deg til det som ligger foran. Det kan oppleves vondt. Men det er helt nødvendig at han trekker seg litt tilbake. Men ikke ett eneste sekund tar han blikket sitt vekk fra deg. Hans hjerte er så ømt for deg, og det vil han at du skal vite så du aldri fortviler eller blir motløs. Før du vet ordet av det griper han inn og avslutter leksjonen, og solen står opp og alt blir bra. 

Advent 2023. Dag 12. Veldig Gud!

Bøn: Herre, vår lukke ligg i å kjenna deg og ditt ord, og du ber oss om å studera og grunda på dette ordet ditt slik at du kan fylla oss med Anden, og gjera oss lik tre som er planta ved rennande elvar, tre som ber frukt i si tid. Også i dag ber me om dette: Opna Skriftene for oss og syn oss hjarta ditt. Amen! 

"Han skal kallast Veldig Gud" Jes 9,6

På hebraisk er det slik at det du vert kalla, det er du. Jesus var altså Veldig Gud, skaparen av himmel og jord, alt synleg og usynleg. 

Jesus er Gud i velde, den Gud som regjerer over himmel og jord. 

Då han vart menneske, slutta han aldri å vera Gud. Barnet i krubba var Veldig Gud. Jesus på krossen var Veldig Gud. Han var Veldig Gud då han sigra over døden og stod opp frå grava , og det er han den dag i dag. Berre som Veldig Gud kunne han forsona verda med Gud. Kven andre enn Gud kunne ha rygg til å bera verdas synd? Ingen. 

Dei som såg etter, kunne sjå hans guddommelege herlegdom alt medan han gjekk som menneske på jorda. Han stilte stormen på Gennesaretsjøen, han kommanderte vonde ånder ut av folk, han reiste opp døde, og tilgav synder.  Då skein det guddommelege gjennom. 

Johannes skriv: Me såg hans herlegdom, den herlegdomen ein einboren son har frå Far sin, full av nåde og sanning. 

Og vidare: Ingen har nokon gong sett Gud, men den einborne Sonen har synt oss kven han er. 

Kor skal folk leita etter Gud for å finna han? I Jesus Kristus! Kor finn dei Jesus? I Bibelen og i kyrkja. Og alle som heilhjarta leitar etter Gud, vil garantert finna han. Det har han lova gjennom profeten Jeremia i kap. 29. 

Advent 2023. Dag 11. Underfull rådgiver

Eg takkar deg, Jesus, for alle som trur på deg og som elskar kyrkja. Takk for sanningsordet, evangeliet, som ein gong også kom til oss.

Må ordet ditt spreia seg til alle land og folk.  Send og utrust tenarane dine til å gå til alle byar, landsbyar og avkrokar på jorda for å disippelgjera kvart einaste folk og nasjon, og gjer oss villige til å gå når du kallar oss ut. Amen!

"For et barn er oss født, en sønn er oss gitt. Herreveldet er lagt på hans skulder. Han har fått navnet  Underfull rådgiver, Veldig Gud, Evig far, Fredsfyrste."Jesaja 9:6

Disse ordene ble sagt av profeten Jesaja  om Jesus 700 år før han ble født. Vi har allerede snakket om den første delen av dette verset. I dag skal vi konsentrere oss om ett av de mektige navnene han bærer, nemlig Underfull rådgiver. 

Hans råd finner vi først og fremst i Bibelen. Når vi står i en klemme, hender det at et bibelvers dukker opp i tankene våre som blir oss til hjelp. Da er det Den hellige ånd, som også er Jesu ånd (Jesaja forresten kaller "råds og styrkes Ånd") som er på farten. Han minner oss om alt som Jesus har lært oss, og hele Bibelen er hans verk. Derfor er det så viktig at vi leser hele Bibelen, leser og studerer, fordyper oss og memorerer, for da har Ånden noe å minne oss om.

Det største og viktigste spørsmålet et menneske kan stille er :"Hva skal jeg gjøre for å bli frelst?" En romersk fangevokter i Filippi stilte dette spørsmålet. Det kan vi lese om i Apostelgjerningene kap. 16. Og Paulus svarte ham: "Tro på den Herre Jesus, så skal du bli frelst, du og familien din." 

Dette er Guds råd til frelse. Og det er en strålende sannhet at når en familiefar aksepterer Jesus, aksepterer Gud hele hans familie. Ta med deg dette ordet i dag, du som er urolig for dine barns tro og framtid.  

Og så tenker jeg i dag på verdens politikere som står til halsen i problemer, og som på død og liv skal prøve å løse dem selv uten å konsultere Kristus, han som alltid kan gi de rådene som løser problemene. For en eventyrlig dårskap. Og prøv å forstå meg rett: Det er ikke FN sine løsninger verden trenger nå, men Kristi løsninger. Mange av dem finner de i Bibelen. Det er bare å ydmyke seg og lese, og kaller de på ham og be han om hjelp. Da kan de begynne med å respektere de ti bud, og så vil han gi dem all den visdommen de trenger for å styre verden inn på rett spor. For begynnelsen til visdom er å frykte Herren, og ingen frykter ham uten å holde de ti bud. Det gjelder både på privat og offentlig. 

Advent 2023. Dag 7

 "Og herrevelde kviler på hans skuldrar," las me i går.

Barnet i krubba i Betlehem var alle tiders konge. Det var gjetarane på Betlehemsmarkene som var dei første i verdshistoria som fekk høyra juleevangeliet. Engelen forkynte: "I dag er det fødd dykk ein frelsar i Davidsbyen  Betlehem. Han er Messias, Herren," som betyr frelseskonge og Gud.  

Heilt frå Jesus vart avla, heilt frå han var eit foster, var han universets evige konge. Frå den tid var det han som bestemte på jorda, frå den tid er det han kvart menneske skal svara for. 

I Salme 2 les me om jord,iske kongar som opponerer mot Herren og han som Herren har salva. Og det får me jo seia gjeld dei fleste av dei. Det er lite klokt. Salmisten skriv at dei bør ta forstanden fatt og bøya seg for den store kongen, lyda, tilbe, tena og tilbe han. 

Dersom Gud har ein bodskap til statsministrar, presidentar og kongar, så er det dette: Bøy dykk for Herren, tilbe han og kyss skjelvande støvet for hans føter. De er hans tenarar. De er forvaltarar. De er vikarar. Dersom de berre vil gjera tinga på dykkar eigen måte, følgja ubibelske ideologiar og ikkje respektera lovene hans, og dersom de ikkje vil rådføra dykk med han når de utøver embeta dykkar, då blir han vreid på dykk og vil dømma dykk. Herreveldet er nemleg hans.

Men dette gjeld faktisk for alle menneske. Alle er underlagt Gud. Alle må venda om til han, tilbe og lyda han om dei vil leva rett og vera ein del av hans evige rike.

Men Jesus er Herre også over alt som vil herja med oss og vil riva oss ned, sjukdomar, demonar og mektige djevelske krefter og fyrstar som rettar sitt skyts mot enkeltmenneske, barna i mors liv, familien, kyrkja og Israels land og folk. Alt som er etablert av Gud rasar og krigar djevelen mot. Men han må vika når kyrkja reiser seg for å be, og  når Jesus sjølv, som svar på kyrkja sine bøner, reiser seg på truna si og rettar septeret sitt mot djevelen og medhjelparane hans. Då må dei vika unna. 

Medan han var på jorda, dreiv Jesus ut mengder av vonde ånder som plaga folk.  Han sette folk fri frå alt slikt. No har han overført denne tenesta til oss som trur på han. Han har utrusta oss med himmelens kraft og autoritet til å kalla menneska til omvending og tru, til å driva ut vonde ånder og til å lækja dei sjuke. Herreveldet kviler på hans skuldrar, og han delegerer makt og oppgåver til kven han vil. Dette er kyrkja sin arv. 

Advent 2023. Dag 6

Gode Gud og Far! Du gav oss eit barn, ein frelsar, ei enorm gåve med mitt og alle sitt namn på. Hjelp oss no å ta imot ordet ditt og han det handlar om. Amen! 

I Jesaja 9 finn me ein forunderleg og vidunderleg tekst, ein profeti om Jesus. Litt forkorta lyder han slik: "Det folket som går i mørket skal sjå eit stort lys, og over dei som bur i dødsskuggens land, skal lyset stråla fram. For eit barn er oss født og ein son er oss gjeven. Herreveldet er lagt på hans skuldrar." 

Eit sentralt spørsmål i denne teksten er: Kven er "oss"? Og svaret er: "Oss" er  "det folket som går i mørket". Og kven er det? I Matteus 4,12-17, der denne Jesajateksten er sitert, les me at det handlar om dei som på den tida budde i Sebulon og Naftalis land, også omtalt som "heidningars Galilea". Her må me ha klart for oss at Nord-Israel på den tida var befolka av ikkje-jødar. Sebulon og Naftali var jo mellom dei av Israels ætter som hadde blitt deportert og fordrivne av assyrarane i år 720 f.Kr. Dei var ikkje lenger der, og var blitt erstatta av heidningar. Me kan trygt seia at "oss" i denne teksten rett og slett er oss. 

Etter syndefallsdagen har det kvilt eit tungt mørke over oss menneske. Synda har gjort seg gjeldande i liva våre som ei destruktiv kraft som pregar kvardagen vår ofte meir enn me er klar over og vil innrømma. Synda er mektig og simpel, og jo meir me slepp ho til og gjev henne aksept, jo vanskelegare gjer me det for oss sjølve og for kvarandre. Og så er det eit faktum: Me kan ikkje fri oss frå henne sjølve. Ho er integrert i liva våre på ein ubehageleg måte, er blitt ein del av oss. Og hadde me ein gong hatt lyst å bli kvitt henne, kunne me ikkje det. Men lysta til å bli kvitt synda er lett å styra, for å seia det slik. Ho blandar seg inn i alt me seier og gjer, og ho er mørk, gjer det mørkt og gjer det umogeleg for oss å finna vegen til Gud, noko me ikkje ein gong vil før me blir introdusert for han som er det store lyset som splintrar dette mørket, JESUS KRISTUS. 

Han er Guds gåve til oss arme mennesker, me som bur i heidningeland, me som ikkje kunne frelsa oss sjølve. Han er vår, fordi han er oss gjeven. Han vart sendt til di og mi adresse. Jesusbarnet er vårt. Den vaksne Jesus er vår. Den krossfeste Jesus er vår. Den oppstadne Jesus er vår. Den herleggjorde Jesus er vår. Han er Gud og han er Guds gåve til oss. Og det som det handlar om for oss, er å innrømma at me har rota oss vekk, at me er syndarar langt inn i ryggmargen og har behov for ein frelsar og takka og ta imot han nett slik me er. Då blir synda vår dekka av hans tilgjeving, og for evig skjult for verdas dommar. Med Jesus i hjarta startar eit nytt kapittel, ja eit nytt liv for alle som tek imot han i tru, eit liv som Guds kjære barn, eit liv i Guds lys. 

Advent 2023. Dag 5

Kjære Jesus! Du kom til oss, ikkje berre for å visa deg fram for så å reisa frå oss att, men du kom for å bli. Opna ordet ditt for oss no når me skal dela det med kvarandre. Amen!

Så sant du trur på Jesus og er ein kristen, bur Jesus i deg. Du er fødd på nytt, er blitt ein berar av Gud, fått del i guddommeleg natur, som Peter formulerer seg. Det handlar om ein personleg transformasjon. 

Gud er i deg, noko som har enorm betydning for dei du pleier kontakt med, for liksom Jesus er blitt ditt håp, kjem du med håp til dei du har rundt deg. Eit kristent menneske formidlar alltid håp, ikkje motløyse. Det siste ville vera heilt meiningslaust i og med at me har fått den ånd hos Gud som ikkje frambringer møtløyse, men ei ånd som gjev kraft, kjærleik og visdom, som me les i 2.Tim 1. 

Og som om dette ikkje skulle vera nok: Jesus er også med deg, seier han i misjonsbefalinga, slik at alle som møter deg, møter han før dei møter deg. Dette er jo berre heilt strålande. For det betyr at du som kristen påverkar folk med Gud i kraft av at du berre finst.  Og Jesus sa det jo sjølv til læresveinane sine i Matteus 5 at "de er verdas lys og jordas salt". Ikkje at dei skulle bli dette ein gong i framtida, t.d. på pinsedag, men at dei allereide var lys og salt. Korleis kunne det ha seg? Jo, dei trudde på han, og ved trua hadde han teke bustad i dei. 

Jesus stadfester dette for oss i Johannes 15 når han seier: "Eg er vintreet og de er greinene", og dette var jo medan han var hos dei reint fysisk. Og han sa: Dersom de blir i meg, så blir eg i dykk, og de skal gå ut og bera frukt, frukt som varer. Den fysiske, menneskelege sida av Jesus var ikkje heile sanninga om han. Han var Gud, og Gud er ånd, og som sann Gud kunne han bu i venene sine før han ved sin soningsdød bana veg for at Anden kunne koma til dei i all sin fylde og starta ein heilt ny epoke både i dei liva deira, og i verdshistorien. 

Paulus skriv i Galaterbrevet 2,20: "Eg er krossfesta med Kristus, eg lever ikkje lenger sjølv, men Kristus lever i meg, og det livet eg lever i kroppen, lever eg i trua på han som elska meg og gav seg sjølv for meg."

Kva vil eg fram til? Eg vil at du skal rekna med Jesus, at han har frelst deg på ein solid måte og at han bur i deg og er med deg. 

Ikkje strev med å få noko til på hans vegne. For din funksjon er hans sak. Du skal berre takka han for at det er sant, at han er i deg og verkar gjennom deg. 

Og kjem det inn noko i livet ditt som forstyrrar dette, så gå til Gud med det. Synda sannar me og alle bekymringane legg me fram for Gud i bøn og påkalling med takk, som Paulus skriv i Fil 4,7. Då kjem Guds fred som går over all forstand og varar hjarto og tankane våre i Kristus Jesus. Det er ein herleg erfaring. 

ra

Advent 2023. Dag 4. Misjon og advent

Lat oss be: Herre, du kom til verda for å gje oss frelse, fellesskap, fred og håp. Lys for oss når me no skal dela ditt ord med kvarandre. Amen! 

Himmelens Gud talte til Abraham og sa: "I deg skal alle slekter på jorda velsignast." 1.Mosebok 12,3

Dette hende for nesten 4000 år sidan, og i dag ser me det skjer framfor augo våre. 

Det gjekk 1800 år frå Abraham fekk denne lovnaden til Jesus kom for å bringa fram eit fullkome offer til frelse for alle menneske, og før han sende læresveinane ut i verda for å proklamera sigeren han hadde vunne over synda, døden og djevelen, og kalla alle menneske til omvending og tru. 

Nå har det snart gått 2000 nye år. Kor står me? 97% av alle som bur på jorda kan i dag høyra bodskapen om Jesus på morsmålet sitt. Dei 3 siste prosenta, som forresten utgjer omlag 300 millionar menneske, snakkar bortimot 2000 ulike språk som enno ikkje er bibelspråk. 

Men utviklinga går fort. Kvar veke vert det starta tre nye bibeloversettingsprosjekt, og rundt 2035 reknar ein med at bibeloversetting innan alle språk der det er behov. 

Evangeliet har sidan Jesu himmelfart gått sin sigersgang over jorda. Nokre gongar veldig fort, andre gongar har ting stått stille. Lenge. Men over alt der evangeliet får skikkeleg fotfeste, blir menneska rikt velsigna. Dei opplever fullkomen frelse frå synd, at Jesus bryt den makta som synda og satan har hatt over liva deira, og han kjem med Den Heilage Ande og forvandlar folk frå innsida, slik at dei snur seg bort frå dei vonde gjerningane sine, og strekker seg etter det som er godt for seg sjølv, familiane sine, for naboar og samfunn. 

For over tusen år sidan kom evangeliet til Noreg. Det vart til enorm velsigning for landet. Funksjonshemma barn kunne ikkje lenger drepast ved fødsel. Alle, inkludert slavar og trekkdyr, skulle ha ein fridag i veka. Slavar skulle kunna dessutan kjøpa seg fri, om dei ønskte det.  Polygamiet vart erstatta med monogamiet, og kvinnene fekk samtykkerett ved giftarmål. Det vart forbode å driva med trolldomskunster, svart magi og blodhemn. Gud vart integrert i kvardagslivet. Folk skulle venda seg mot aust og be til den heilage Kristus om godt år og fred, om at alle deler av landet skulle vera råd å bu i, at kongen skulle bevarast uskadd, vera folket sin ven, og om at Gud skulle vera ven åt alle, for å sitera §1 i Gulatingslova som faktisk går attende til Håkon den gode på 900-talet. Lova slo fast at me alle står under Gud, og under han er me alle like. For første gong vart høg og låg, rik og fattig, ung og gamal, kvinne og mann, fri og træl, funksjonsfrisk og funksjonsskadd tilkjent same menneskeverd. Det var heilt nytt, og ei stor velsigning, og det det vart definert at det var dei sterke og rike si plikt å dra omsorg for dei små og svake i samfunnet. Noreg hadde vore eit ættesamfunn. Men kristendomen utvida perspektivet og forma oss som ein nasjon.  Smått om senn endra Noreg seg frå eit hemnsamfunn til eit nådesamfunn, frå eit maktsamfunn til eit rettssamfunn. Alle dei smålege, barnslege, lunefulle, lastefulle, og ubereknelege norrøne gudane vart kasta ut til fordel for den kvite Krist, fredsfyrsten som hadde vunne over synda døden og djevelen, han som elskar alle og ein kvar, og som me den dag i dag elskar over alt som tenkjast kan. For ei velsigning han har vore for landet vårt. Og sjølv om hans posisjon i dette folket gradvis har blitt svakare dei siste åra, har ikkje me som trur på han mista håpet om at kristentrua kan koma attende enno mektigare enn før. Enno er det mange kristne i dette landet som ber Kristus med seg ut i kvardagen, og så lenge det er tilfelle, er det ikkje grenser for kva godt som kan skje.

På 1980-talet kom Abrahams velsigning til ei lita folkegruppe på Papua Ny Guinea,  umanakainafolket, som tel omlag 2000 individ. Ingjerd og Sigmund Evensen hadde saman med barna sine dukka opp i landsbyen Bonenepi i 1978 for å gje denne stamma Bibelen på deira eige språk. Alle var redde desse menneska som inntil nyleg hadde vore kannibalar, og som elles berykta for å vera grusomme. Ord som tilgjeving og nåde eksisterte ikkje i språket deira. Dei levde i eit hemnsamfunn, og sjølvmordsraten var skyhøg.  Men det kom til å endra seg dramatisk då evangeliet begynte å lysa inn i hjarto deira. Kristus kom til dei med lys og håp. Djevelens makt vart broten, og i dag er umanakainasamfunnet eit nådesamfunn der Kristus rår og folk tek vare på kvarandre som søsken. Det skjedde som Gud hadde sagt til Abraham: "I deg skal alle slekter på jorda velsignast." 

I Had An Encounter With Jesus | David's Testimony

Advent 2023, del 2

Bønn: Herre Jesus Kristus. Du er Guds ord, og du talar til oss når me samlar oss ditt namn for å lytta til deg. Me ber om at du skal gjera det no også. Amen! 

Alt på syndefallet sin første dag, kom Gud til sine fortapte menneskebarn og tente ei stjerne av håp for dei og i dei. 

Dei hadde blitt lurt av slangen til å bryta det eine bodet som Gud hadde gjeve dei. Djevelen, som talte gjennom slangen, må ha tenkt: Dette gjekk jo veldig lett, og han var sikkert ganske optimistisk etterpå med tanke på at han skulle forpurra alle Guds planar med menneska og jorda. 

Hans strategi er gamal og effektiv. Han startar med å så tvil om Guds ord, for så å endra det bilete me menneske har av Gud, og få oss til å tenkja at den gode Gud som har skapt oss og som berre vil oss godt, eigentleg er kjip og har mange goder som han ikkje vil dela med oss andre osv. 

Det er særleg innafor fire områder me lett let oss lura, og det er når det gjeld sex, pengar, berømming og makt, og desse er alltid meir eller mindre vikla inn i kvarandre.  I Edens hage handla det om makt: "Gud veit at den dagen de et av treet, skal de bli som han!" Hallo folkens! Denne kunnskapen har Gud, og den har han ikkje delt med dykk. Han har sagt til dykk at de skal døy, men sanninga er den motsette: Dersom de bryt bodet hans, skal bli som han og leva i evig lykke. Då han sa at det var forbode av dykk å eta av treet til kunnskap om godt og vondt, så var det fordi han vil undertrykkja dykk for all framtid. Men no må det bryta dykk ein veg ut av tvangen og inn i fridomen, den fridomen som no berre Gud nyt og held for seg sjølv. 

Slik får han folk til å føla når han freistar dei til fall. Bak den ulovlege handlinga ligg det noko fantastisk, ny rikdom, ny anerkjenning, nye mulegheitar osv. 

Djevelen er og blir ein håplaus løgnar. Han lovar gull og grøne skogar, eit Soria Moria. Men på den andre sida av fallet ligg skam, moralsk og åndeleg degenerering, einsemd, dårleg samvit, anger og tap av glede. 

Adam og Eva kom akkurat dit, og då Gud kom til dei i hagen om kvelden, kom han til to dødsdømde og fortapte menneske. Det såg veldig mørkt ut både for dei og for Guds planar med verda.

Men då er det at Gud tenner eit lys av håp. Det blir aldri så mørkt i livet ditt som det var denne dagen i Adam og Eva sine liv, og det blir aldri så mørkt av Gud ikkje kan tenna eit håp for deg, eit håp med hold i, eit håp som held. 

"Kvinna si ætt skal knusa hovudet ditt," sa Gud til slangen, "men du skal hogga han i hælen." Slangedreparen skulle ikkje koma frå det umerka. 

Kva var det slangen høyrde: "Ein dag skal det koma eit gutebarn, avla av Gud og ikkje av mann, fødd av ei kvinne, ein mann som i mogen alder skal knusa di makt over menneska."

Dette er første profetien om Jesus. Han kom, stod fast i alle freistingar han møtte på, oppfylte Guds lov til punkt og prikke, tok på seg all verdas synd, vart krossfesta, leid og døydde før han stod opp att tredje dagen, og alle som tek imot han, dei får retten til å vera Guds barn, dei som trur på namnet hans, for å sitera Johannes 1,12. 

"Den som har Sonen, har livet", skriv Johannes ein annan plass. Du forstår: "Han er vårt håp", som Paulus uttrykkjer seg ein plass. Ikkje eit kanskje skjer det-håp, men ein levande håp, eit sikkert håp. Har du han, trur du på han, då har du framtid og håp. 

Former Hezbollah Fighter Recalls Encounter with Jesus: 'God Didn't Desig...

Advent 2023. 1. dag. Det handlar om at Jesus skal koma att om ikkje så lenge.

 

I våre dagar er det mange adventskalendrar med svært ulikt innhald. Det meste fangar ikkje mi interesse, og har vel strengt tatt lite og ingenting med advent å gjera. Difor lagar eg no min eigen, og den skal handla om Jesus og Guds rike. Advent er eit latinsk ord som tyder «kome», og handlar m.a. om alt det gode som skal skje når Jesus kjem tilbake. For det er han alle truande ventar på, at han skal koma frå himmelen for å dømma levande og døde, og for å skapa ein ny himmel og ei ny jord der det ikkje er meir vondskap liding og død, eit univers der rettferda rår.

Jorda er full av urett, og uretten har sine røter i kvart einaste menneskehjarta, i karakteren vår. Jo, det finst mykje urett i politikk og økonomi, men denne uretten er der fordi menneska som formar politikken og lagar dei økonomiske systema er urettferdige. Me har det i oss alle saman: Me lyg, baktalar, stel, irriterer oss, hevdar oss, skryt,  nedvurderer Gud og vår neste, bryt ekteskapet, er egoistiske, utøver vald, tenker nedsetjande om folk, tek livet av våre ufødde barn, er gnitne og grådige, driv med trolldom og det som verre er. Jo, eg veit at me ikkje er berre slik. Men slik er me også.

Og fordi me er slik, fortener me ikkje å koma til himmelen. Me fortener å bli dømt i den evige eld, som skrive står, den domen som er tiltenkt Guds fiende, djevelen, og alle hans demonar. Men oss ville Gud frelsa frå denne domen. Difor kom Jesus som eit lite barn til jorda i Betlehem, fødd av ei jomfru. Han var menneskeleg som oss, men han var likevel annleis: Han gjorde aldri noko urett, og fordi han var Guds mektige Son, og fordi han var rein, kunne han ta på seg våre synder og døy for oss på ein kross. Av den grunn, og fordi han er så uendeleg god, tilbyr han oss tilgjeving heilt gratis ved at me innrømmer syndene våre og stolar på han og hans frelsesverk.

Då tek han bustad i oss, og han forvandlar oss frå innsida slik at me ikkje lenger forsvarar vår eigen urett, men innrømmer og vender oss bort frå alt slikt, og slik at me alltid strekker oss etter det gode.  

Kvar einaste som trur på Jesus og som let seg døypa, erfarer dette. Livet blir nytt. Men når Jesus kjem att, skal heile skapinga fornyast. Og det skjer når den kristne bodskapen har nådd ut til alle folkeslag, og difor har adventstida også med kristen misjon å gjera.  Dette som ei innleiing. Meir advent i morgon.

Eit ekstraordinært vitnemål

Manglande medynk

 Det er nokre år sidan no. Eg ante fred og ingen fare, og var oppteken med eitt eller anna kvardagsleg då eg brått høyrde ei røyst som sa: «Dei har ikkje medynk med barnet i mors liv!» Det var som om det var ein person som stod i rommet attmed meg og snakka. Men det var ingen der, og eg visste det: Det var Gud. Eg hadde høyrt stemma hans ein gong før på same måten, så eg visste det var han, og eg visste det handla om abort. Kvifor held me på med dette i Noreg? Det har vore mange svar. Men Guds analyse skilde seg frå alle andre eg hadde høyrt: Manglande medynk. Han kunne ha sagt medkjensle, men eg trur han ville ha fram at han ynkast over dei små som heile tida må bøta med livet, og at dersom me som lever i friluft hadde hatt den same medynken, den same djupe empatien, så ville me ha omslutta kvar einaste ufødd barn med den største omsorg, og gjeve han/ho det høgaste rettsvern som tenkjast kan.

Men me har ikkje det. Og jo fleire som vert borte på denne måten, jo mindre tenkjer me på dei som medmenneske. Og dessutan ser me det ikkje. Alt føregår «trygt» bak fire vegger der ingen har tilgang utan dei som har ansvar for inngrepa, og Gud. For HAN ser, og han ynkar seg.

Ei stund etter at Gud hadde tala til meg på denne måten, las eg i Bibelen, og var komen til  profeten Jesaja kapittel 13. Då eg kom til vers 18, kvapp eg til. For av alle ting står det der: «Dei har ikkje medynk med barnet i mors liv!» Kva i all verda var dette? Hadde han sagt det før? Om kven? Jo, om persiske krigarar som i 539 f.Kr. kom for å erobra Babylonia. Desse krigarane var ekstremt valdelege, ja, så brutale at dei ikkje ein gong sparte barnet i mors liv. Noko verre enn det hadde Gud aldri før uttalt over eit folk.

Og så er det oss då. Me vil ikkje kalla abort for vald. Det blir for vanskeleg for oss. Men kva er det om det ikkje er vald? Språk er makt. Me kallar det for «svangerskapsavbrot». Og det er rett. Svangerskapet blir avbrote. Men for å få det til, må også barnets liv avbrytast.

Ingen vil barna til livs, berre svangerskapa. Ja, det skjønar eg. Og det skjønar Gud. Men han vil ha sagt at det er langt viktigare at barna får leva enn at svangerskapa vert avbrotne. Det vil han at me skal skjøna, og når me tenkjer oss nøye om, så må me gje han rett. Ikkje noko gode er større enn sjølve livet, og ingen rett skulle stå så høgt i kurs som livsretten.

Kan ufødde barn gjenvinna livsretten i Noreg? Ja, lat oss håpa og be om det, både for barna si skuld, og vår eiga. For når Gud talar til oss, gjer me lurt i å lytta og lyda.

Eit pågåvande menneskerettsbrot

 Kristendomen har ein klårt definert etikk. Denne finn me godt og presist uttrykt i Dei ti boda og Bergpreika i Bibelen.

Politikarane må frå tid til tid handsama etiske spørsmål. Dersom dei då ikkje har ein definert etisk overbygning,  blir det gjerne ein konflikt mellom politikk og etikk.

Den mest typiske saka er spørsmålet om sjølvbestemt (morsbestemt) abort. I kristen etikk (og i all annan etikk for den saks skuld) er det galt å ta livet av skuldlause menneske. Det femte bodet er krystallklårt: «Du skal ikkje slå i hel.» Fosteret er eit slikt skuldlaust menneske, og burde av den grunn hatt rettsvern, meiner dei fleste kristne (og mange andre). Dei ser på ufødde barn som medborgarar med fullt menneskeverd, og kjenner seg forplikta til å tala saka deira når ingen andre vil. Dei fleste politiske partia meiner at fosteret ikkje kan reknast som eit medmenneske (utan at dei har teke seg bryet med å definera fosteret sin status), og har dermed ikkje krav på rettsvern. Juridisk stiller eit foster i Noreg dårlegare enn eit rovdyr, i alle fram til veke 12 i svangerskapet, og slik som det ser ut no: snart fram til veke 18. Alt i 12. veke er alle organ ferdig utvikla. Dei siste seks månadane handlar det om vekst.

At biskopane i Den norske kyrkja no støttar sjølvbestemt abort fram til veke 12, er forbløffande, og gjer situasjonen for dei små enno vanskelegare enn før.

«Abortsaka er ei tapt sak,» høyrer eg folk seia. Ho står ikkje lenger på dagsorden.

Då må eg spørja: Når er ei sak tapt? Når alle har slutta å kjempa. Ikkje før.

«Det er ei god lov,» blir det også sagt.

Og då må eg spørja: Kva er ei god lov? Jo, det er ei lov som er god for alle. Er abortlova det? Nei. Ikkje for dei små som vert nekta livet. Abortlova er m.a.o. inga god lov. Ho er tvert om livsfarleg.

I Menneskerettsfråsegna artikkel 3 står det slik: «Ein kvar har rett til liv, fridom og personleg tryggleik,» og eg kan ikkje sjå eitt einaste godt argument som nektar oss å inkorporera eit menneskefoster i «ein kvar».

Denne artikkelen skulle fjerna all tvil om kva me har med å gjera i dette spørsmålet: Eit stort og vedvarande menneskerettsbrot, betydeleg større enn vindmøllene på Fosen.

Refleksjonar etter 7.oktober 2023

 Laurdag 7.oktober vart over 900 israelarar brutalt drepne i ein massiv terroraksjon utført av Hamas, og over 130 menneske tekne inn i Gaza som gislar.

22.juli 2011 vart 77 nordmenn meiningslaust drepne av vår eigen terrorist på Utøya og i Regjeringskvartalet. No har Israel tapt minst 13 gongar så mange av sine kjære, alle vanlege menneske utan annan agenda enn å leva liva sine. I dag sit to små tvillinggutar att utan foreldre, og ei heil slekt sit att med sorga etter ein familie på fem, og så er det alle dei andre

I over 2300 år har Israel og det jødiske folket vore utsette for dei mest meiningslause lidingar. Forfølging og pogromar har vore ein del av dette folket sin kvardag gjennom hundreåra, noko som toppa seg i Hitlers ville plan om å ta livet av heile gjengen. Berre Gud veit kor langt han var frå å lukkast.

På denne bakgrunn er det rørande i dag (måndag 9.oktober) å sjå Israels flagg pryda Brandenburger Tor, midt i Berlin, midt i den byen der Holocaust-planen ein gong vart unnfanga, utvikla og fødd. Slik syner tyskarane i dag solidaritet med Israel og det jødiske folket. Det same skjer forresten i mange hovudstadar i Europa, berre ikkje i Oslo. Kvifor det? Vel, Noreg har alltid hatt ein vanskeleg høve til det jødiske folket. Det inngrodde jødehatet som kom til uttrykk i Grunnlova i 1814 har aldri heilt sloppe taket i oss. Men det er verre no enn på lenge. Arbeiderpartiet som, i Håkon Lie si gylne tid, var varme tilhengarar av, og støttespelarar for, staten Israel, har i dag lett for å kritisera og fordømma landet.  Og statskanalen NRK har sjeldan noko fulltonande godt å seia om Israel og israelarar. Her er det lite forståing å henta. Det handlar for det meste å setja landet og folket i eit dårleg lys. Kvifor det? Er det journalistane sine personlege antipatiar som skin gjennom?

Som kristen kyrkje sørger me djupt over det store tapet som Israel no har lide. Me har lett for å identifisera oss med dette landet og dette folket som vår kjære Herre og frelsar ein gong kom frå, og som han framleis ser på som sitt eige. Mange tusen i Israel har dei siste åra kome til tru på Yeshua Mashiach (som dei kallar Jesus), og dette er blitt ei rørsle som ikkje kan stoppast. Heile nasjonen skal med.  

Men me ber også for det palestinske folket i Gaza og på Vestbreidda. Dei er elska av den same Gud og frelsar som oss, og inneslutta i den same frelse som alle andre. Me går imot alt hat og nedlatande omtale av dette folket, og ber om at lidingane deira skal ta slutt, at dei skal få seg rettsindige leiarar som sluttar fred med Israel, og som går saman med det jødiske folket og ikkje i mot dei. Det vil bli til velsigning for dei, og for alle. I Bibelen (Jesaja 19) ser me faktisk spor om at ei slik tid ein gong vil koma. Det ser me saman med alle som trur på Bibelen fram til med stor entusiasme.

Nådegåveutrustning del 1

 "Ten kvarandre, kvar og ein med den nådegåva han har fått, som gode forvaltarar av Guds mangfaldige nåde. Den som talar, må tala som Guds ord. Og den som tener, må tena med den styrke Gud gjev. Slik skal Gud i eitt og alt få ære, ved Jesus Kristus. Han tilhøyrer herlegdomen og makta i all æve! Amen." 1.Pet.4,10-11. Når Gud gjev ei nådegåve er det ikkje for å styrka den enkelte sitt ego, men for at me skal kunna vera kvarandre til hjelp, og for at Gud skal få ære. Difor er nådegåvene ulike. Likevel er det to gåver som skil seg ut, og det er tungetalen som i hovudsak, i følgje Paulus, er gjeven til eiga oppbygging, og det er jo viktig.. Og så er det den profetiske gåva som han (og Moses) ønskjer for alle truande, rett og slett fordi inga nådegåve byggjer kyrkjelyden som denne. Difor ber han oss i 1.Kor 14,1 å streba etter dei største nådegåvene, men mest etter å tala profetisk. Så lat oss be Gud inderleg om denne gåva både for oss sjølve og for kvarandre.

Grensene for kristen einskap

 "Me kan vel stå saman som kristne sjølv om me ikkje er einige i alt", heiter det gjerne. Og svaret på det er både ja og nei. Det kjem nett an på kva det er snakk om. Einskap må vera basert på sanning, og nokre sanningar veg tyngre enn andre. For meg er det viktige at mine samarbeidspartnarar

1) har Bibelen som den einaste kjelde til kva me skal tru, og korleis me skal leva, og som meiner at dersom me skal finna fram til semje i dogmatiske og etiske spørsmål, så må det vera ut frå ærleg arbeid med Bibelens tekstar,

2) sannar at Jesus er sann Gud og sant menneske komen i kjøt og blod,

3) trur at Jesus døydde for våre synder og stod opp til vår rettferd,

4) og at Han er den einaste vegen til Far og himmellukka,

5) forkynner at menneska blir evig frelst ved å venda om frå sine synder og tru på Jesus som Guds Son og verdas frelsar.

Og i tillegg:

I vår tid då det brenn kraftig på samlivssektoren, vil eg avgrensa mitt samarbeid til dei som hevdar at det fysiske seksuallivet utelukkande høyrer heime i det livslange ekteskapet mellom ei kvinne og ein mann, og som hevdar at all tale om ein tredje kjønnskategori, flytande kjønn, kjønn som ei subjektiv kjensle, den ville og umogelege tanken om "å vera fødd i feil kropp" osv. ikkje kan sameinast med Bibelens lære, og difor ikkje kan hevdast korkje i forkynning, opplæring eller sjelesorg.

Kristen einskap del 2

 I Johannes 17 ber Jesus for heile si kyrkja si fram til han kjem att for å henta ho heim til seg sjølv. Og han ber m.a slik: "Eg bed at dei alle må vera eitt, slik du, Far, er i meg og eg i deg. Slik skal dei òg vera i oss, så verda skal tru at du har sendt meg." Her ser me det: Einskapen mellom kristne innafor eit lokalt overkomeleg område er ein av nøklane til samfunnsvekking. For når verda ser einskapen (berre lokal einskap kan vera synleg), så vil dei koma til å tru. For eit kraftig insitament for alle kyrkjelydsleiarar til å koma saman og leggja til rette for nære relasjonar mellom truande i dei ulike forsamlingane. Og det er mange gode ting kyrkjelydane kan gjera saman. Eg tenkjer på bønedagar, lovsongskveldar, evangeliseringsaksjonar, og senda folk ut for å gjera godt. Vil me samfunnsvekking? Då må me lytta til Herren Jesus og lyda han. Me er naturleg proteksjonistiske, synst best om vårt eige og vil bruka tid å krefter på å utvikla dette. Men her syner Herren oss sin veg.

Kristen einskap del 1

 I Johannes 17 ber Jesus om at disiplane hans må vera eitt slik som han og Far er eitt. Dette er ei sterk bøn. Kan du tenkja deg ein sterkare einskap enn den som er mellom Faderen og Sonen? Sjølvsagt ikkje. Og så til neste punkt: Å vera kristen er, gjennom dåp og tru å vera innpota i denne guddommelege einskapen. "Eg er det sanne vintreet, og de er greinene," seier Jesus i Johannes 15,5. For ein privilegium me er blitt tildelt. Dette gjer oss glade. Men me må innsjå at me som kristne, trass i Jesu inderlege bøn, er splitta opp i mange fraksjonar. Fordrar denne bøna noko av oss? Ja, for einskap kjem ikkje av seg sjølv. For hadde einskap kome av seg sjølv, trong ikkje Jesus å be. Einskapen må kjempast for. Og den viktigaste kristne einskapen er den me kan etablera i lokalsamfunna. Og her kviler eit særleg ansvar på pastorar, prestar og forsamlingsleiarar. For dersom desse ikkje kjem saman og inviterer medlemmene til felles lovsong, bøn og undervisning, vil medlemmer i ulike fellesskapa finna saman og etablera tverrkyrkjelege subgrupper utanfor kyrkjelydane. Det skjer fordi dei oppdagar kvarandre og blitt glad i kvarandre. Men eg er ganske overtydd om at Jesus ville at all denne kjærleiken mellom dei truande på ein plass skulle få utfalda seg ved at kyrkjelydane står saman for å kunna gje eit meir fulltonande bilete av Jesus for befolkninga elles, for det er kyrkjelyden som er hans kropp. Vel, eg skriv litt meir om Johannes 17 og den kristne einskapen i morgon. Ha ein strålande dag. Søk Gud, lev sterkt og ver snill.

Hyrdesinnet

 Det er fem ulike leiartypar i kyrkja, skriv Paulus i Ef 4: Apostel, profet, evangelist, hyrde og lærar. Dei har kvar sin funksjon. Likevel er det grunn til å påpeika at Jesu hyrdesinn må vera til stades som ei berande kraft både hos apostelen, profeten, evangelisten og læraren. Peter var sjefsapostel. Kva var hans oppgåve? Å fø lamma, vakta sauene og fø sauene, altså hyrdeoppgåver (Joh.21). Ein hyrde er oppteken av den enkelte kristnes ve og vel. Apostlar og profetar osv. blir mest oppteken av si eiga teneste dersom dei manglar hyrdesinn, og vil gjerne bli lagt merke til av mennesker. Har dei alt fått si løn?

Den gode hyrdingen

 "Eg er den gode hyrde," seier Jesus i Johannes 10, og for jødane var det ingen tvil om kva han meinte då han sa desse orda. Dei høyrde i sitt indre både Salme 23,1 der David seier: "Herren er min hyrde", og Esekiel 34,11 det Gud seier: "Eg vil sjølv leita etter sauene mine og ta meg av dei." Jødane var ikkje i tvil: Jesus identifiserte seg sjølv som den Herre og Gud som talar, og som det vert tala om, i Det gamle testamentet. Og heile Det nye testamentet byggjer på vedkjenninga av Jesus som Herre. Han er JHVH, skaparen av himmel og jord, og det er det han er. Og alle som anerkjenner han som sann Gud, blir tilgjevne alle sine synder og anerkjente som Guds barn i himmelen. Storarta.

Kristent leiarskap del 2

 Alle kristne kjenner Jesus som "den gode hyrdingen". Han oppsøkte oss, frelste oss ut av synd, skuld og skam og tok oss med til Farshuset der me no kan leva som lukkelege barn av Gud.

Jesus er eit førebilete for alle kristne, men i særleg grad for pastorar, og her er hyrdemetaforen sentral. Kva er oppgåva til ein hyrde? Stillingsbeskrivelsen finn me ved å lesa Esekiel 34

1) Styrka dei svake

2) Lækja dei sjuke

3) Forbinda dei skadde

4) Leita opp dei bortkomne

6) og føra dei til "feite beitemarker".

På ein måte er dette oppgåver for alle truande, men i særleg grad for pastorar. Og dersom ein eller annan pastor les dette, vil eg oppmoda deg om å sjekka tenesta di opp mot denne lista kvar dag for å sjå om du held på med dei rette tinga.

Det ligg til hyrden at han samlar "sauene" sine rundt seg. Ein pastor samlar dei også, men ikkje rundt seg sjølv, men rundt Jesus, sjølve overhyrdingen. Det er jo Han me tilber, ærar, elskar og tener. Det er Han det handlar om, det er Han som har verdi og som gjev alle oss andre verdi.

Kristent leiarskap del 1

 Bibelen legg umåteleg stor vekt på verdien av godt leiarskap. Leiarane i kyrkja står som ein vegg mot dei vonde åndsmaktene for å verna dei truande mot dødbringande demoniske åtak. Ingen treng forbøn som dei. Dersom denne muren sprikk opp, opplever medlemmene i kyrkja tunge åtak av tvil, freistingar og mismot. Det ser me dessverre meir enn nok av i vår tid. For å bøta på feil, må me alltid attende til Bibelen og bli kalibrert på det som Gud har openberra gjennom apostlar og profetar. Og skal me finna ein god modell for åndeleg leiarskap i kyrkja, må me studera pastoralebreva: Paulus sitt 1. og 2. brev Timoteus og Titus brev. Kva ser me der?

Jo at kyrkjelydane vart styrte av eldste og diakonar. Det er ingen grunn til å tru at andre modellar for kyrkjeleiing er betre enn denne. Dei eldste var "hyrdar" for flokkane, og hadde ansvaret for undervisning og rettleiing. Dei vart på gresk kalla presbytos (eldste) eller episkopos (tilsynsmann), og desse omgrepa vart brukt om einannan (kyrkjemøter, prostar, kapellanar og andre snodige nemningar finn me ingenting av i Bibelen). Diakonane hadde hovudansvaret for hjelpetenester og økonomi, men var også gjerne ivrige forkynnarar, som Stefanus. Både eldstebrørne og diakonane vart ordinerte til teneste meir ut frå etiske parameter enn karismatiske. Etter det eg kan forstå sto dei i teneste på ubestemt tid, helst på livstid. Slik representerte dei ein kontinuitet i dei truande sine liv. Me ser i Bibelen aldri teikn til eit presteskap som i GT der presten er ein mellommann mellom Gud og kyrkjelyden (som i den katolske kyrkja), eller superpastorar som høyrer frå Gud for alle dei andre. Nei, det er tydeleg at leiarskapet skulle vera kollektivt, noko Jesus også må ha meint sidan han peika ut 12 apostlar med lik status til å leida den første kyrkjelyden i Jerusalem. At Peter var ein talsperson for dei alle, endra ikkje noko på dette. Eg meiner difor at det vil vera godt om alle kristne samfunn eller fellesskap går attende til Bibelens modell for leiarskap, og at kvar lokal kyrkjelyd styrer seg sjølv og kallar sine eigne leiarar (eldste og diakonar) utan tvang frå overordna organ.

Eit nytt bod gjev eg dykk

"Eit nytt bod gjev eg dykk: De skal elska kvarandre. Som eg har elska dykk, skal de elska kvarandre. På det skal alle skjøna at de er mine læresveinar: at de har kjærleik til kvarandre.» Johannes 13,34-35. Her skildrar Jesus "samfunnet av dei heilage" slik som han ville det skulle vera: så lyst, nært og varmt at det tiltrekker seg folk frå alle kantar. Ingenting er så evangeliserande som ein kristen kyrkjelyd der Kristi oppofrande kjærleik pregar relasjonane mellom folk. Og er ikkje dette på plass, vil eg tru at all annan evangelisering vil ha avgrensa effekt. 

Eit samfunn av dei heilage

 Når den apostoliske truvedkjenninga spanderer to setningar på kyrkja, må dei første kristne ha sett på henne som det viktigaste i tilværet utanom Gud sjølv. Og det har dei god dekning i Bibelen for å gjera. Kva lærte dei oss om kyrkja? At ho er heilag og allmenn (katolsk), og då er det snakk om den verdsvide kyrkja, altså alle kristne i alle land. Heilag, fordi medlemmene er tilgjevne og reinsa frå all synd ved trua på Jesus, allmenn fordi ho er open for alle. Den neste setninga: "samfunnet av dei heilage" meiner eg handlar om den lokale kyrkjelyden. Ingen kan ha samfunn med alle kristne i heile verda, men me kan ha samfunn med kvarandre lokalt. "Samfunn" er eit langt sterkare ord enn "fellesskap". Fellesskap kan vera prega av ganske svake bindingar. Men "samfunnet av dei heilage" handlar om sterke bindingar mellom personar som trur på Jesus, som har forplikta seg på å ta vare på kvarandre, og som, under leiing av lokale hyrdar, saman vil gjera Jesus kjent for verda. Den lokale kyrkjelyden er Jesu organisasjonsmodell for sitt rike på jord. Korleis kan de då ha seg at kristne i dag lagar seg sine eigne modellar som dei trur fungerer betre?

Ei heilag, allmenn kyrkje

 God søndag. I dag tenkjer eg på den apostoliske truvedkjenninga artikkel 3. der det står at "eg trur på Den heilage ande, ei heilag allmenn kyrkje, eit samfunn av dei heilage...." Er ikkje dette smått utruleg at dei første kristne fann grunn til å proklamera for kvarandre og verda at dei trudde på KYRKJA i ei vedkjenning der dei ville oppsummera trua på GUD? Men desse truande hadde forstått noko vesentleg. Då Paulus reiste til Damaskus for å arrestera kristne og møtte Jesus som ein vegg utanfor byporten, fekk han spørsmålet: "Saul, Saul, kvifor forfølgjer du MEG?" Jesus er så eitt med kyrkja si at dei som forfølgjer henne, forfølgjer han. Ho er hans kropp, og kvar enkelt kristen eit lem på denne kroppen. Saman utgjer me eit meir eller mindre klårt bilete av Kristus, alt etter tilstanden i kyrkjelyden med tilhøyrer. Det skulle oppmuntra oss til å leva nær til Jesus og til kvarandre. Kristne som vil leva nær til Jesus, men som vil kjenna seg frie i høve til kyrkjelyden, koma og gå som det høver seg, er på feil kurs. Dei er armar og bein på sjølvstyr.

All reactions:

11Marit Aas, Kjersti Karlsen og 9 andre