Kva i alle dagar står priderørsla for?

Talsmenn for priderørsla seier at ho handlar om mangfald, inkludering, kjærleik og fridom, og reknar det som ein sjølvsagt ting at alle stiller opp, går i pridetog og feirar desse flotte verdiane

Men honnørord er alltid upresise og seier lite. Kva betyr fridom i denne settingen? Jo, grenselaust sex mellom kven som helst nær sagt kor som helst. Lenkene ein skal fri seg frå er dei gamle kristne normene, eller det som vert kalla "heteronormen" som er heilt vanleg i samfunnet langt utanfor kristne samanhengar. Pride fører ein kompromisslaus kamp mot tanken om at sex eksklusivt høyrer heime i ekteskapet mellom kvinne og mann. Alt som luktar av kristendom får fiendestatus og blir karakterisert som skadeleg for menneska, og dei er mest interesserte i å kvela røyster som hevdar at Bibelens verdiar som sanne og sunne, og det sjølv om alle veit at Bibelens lære om dette gjennom tusenvis av år har vore ein sann suksess. 

Kva betyr mangfald? Jo, at det ikkje eksisterer berre to kjønn, men fleire titals. Kjønn er ikkje berre biologi, blir det sagt, men psykologi, det handlar om kva eit menneske føler seg som, om det då har føresetnad for å vita kva dei føler seg som. Men psykologisk kjønn er svada. Kjønn er og blir biologisk, og tener forplantninga. 

Det blir frå det hald også påstått at kjønn er flytande, og ein person ikkje treng vera same kjønn heile livet. Alt slikt snakk er jo berre fri fantasi. 

Men dette er det Erna Solberg, Jonas Gahr Støre, Raymond Johansen, Anette Trettebergstuen og dei fleste prominente personane med makt inkludert heile landets politikorps vil ha folk til å tru. Og kven torer opponera? 

Kva meiner priderørsla at kjærleik er? Vel, det er vel ingen tvil om at dei samanblandar kjærleik med ein hedonistisk livsstil der det handlar om å nyta utan omsyn til sunne moralske grenser. Det er ein egoisme i dette som er enorm. Sann kjærleik handlar nemleg ikkje som seksuell nyting, men om nestekjærleik og om det å tena sine medmenneske. Kjønnskjærleik er berre ein liten del av kva kjærleik er. Den edlaste kjærleiken er den som syner seg hos ein person som set andre si lukke framfor si eiga lukke.

Men pride vil at barna skal ta til seg deira sett med verdiar, og "skeive" organisasjonar snakkar om at ganske små barn kan vera lesbiske, homofile eller trans, og dei må møtast på dette heilt frå dei begynnar i barnehagen. Kva er dette? Kven er det som stilla ein slik "diagnose" på eit lite barn? Med kva rett skjer dette? Kva kompetanse har desse folka til å vurdera eit barns seksualitet i ein alder då alt dette ikkje betyr noko som helst for barnet? Kjære folk, barnehagebarn er jo ikkje ein gong i nærleiken av å koma i puberteten. Er det ingen vaksne heime her? Me er for tida vitne til at det blir gjort mentale overgrep på små barn i statens regi. 

Og enno verre er det at små barn blir oppmuntra til å finna ut kva kjønn dei er, for det er ikkje sikkert at dei er det kjønnet dei trur dei er og som "legen gav dei då dei vart fødde." Og det kan jo henda at dei er fødd i feil kropp, og at dei kanskje bør skifta kjønn. Korleis i all verda kan det skje? Slikt sludder er det pride står for. Og alle klappar og feirar. Men det er ingenting å feira. Absolutt ingenting. Men det er all grunn til å åtvara mot desse folka og heiagjengen deira. 

Pride har lege beslag på juni månad då dei på dagleg basis er veldig påtrengande. Det er litt av ein bragd. Men så jobbar dei flittig for å nå målet sitt, kva no det enn måtte vera. 

Pride og menneskerettane

Priderørsla hevdar ofte  at LHBTQ+-personar får dei grunnleggjande menneskerettane sine krenka i dagens samfunn. Men det stemmer ikkje. Det er ingen artiklar i FN si Menneskerettsfråsegn som sikrar spesielle rettar til LHBTQ+-personar. Seksuelle rettar er ikkje nemnde i det heile tatt faktisk. Det einaste som kan minna om dette er artikkel 16 som sikrar ei vaksen kvinne og ein vaksen mann å gifta seg med kvarandre og stifta familie om dei ønskjer det. 

LHBTQ+-personar har rettar i det norske samfunnet, men dette er særrettar nedfelt i norsk lov, men ikkje i Menneskerettsfråsegna. Det er viktig å få presisert dette. 

Menneskerettsfråsegna artikkel 16

1. Vaksne menn og kvinner har rett til å gifte seg og skipe familie utan avgrensing av noko slag på grunn av rase, nasjonalitet eller religion. Dei har krav på dei same rettane når det gjeld ekteskapet, både så lenge ekteskapet varer og medan det blir løyst opp.
2. Ekteskapet må berre kome i stand etter fritt og fullt samtykke frå begge partar.
3. Familien er den naturlege og grunnleggjande eininga i samfunnet og har krav på at staten og samfunnet vernar om det.

Del 1 av denne menneskeretten blir dagleg krenka i Noreg sidan flyktningar ikkje kan gifta seg utan å ha fått lovleg opphald. Derimot kan dei leva som om dei er gifte. Det er det ingen som bryr seg om. Men for nokon er det utenkjeleg å leva saman som gifte utan å vera det. Desse blir blir av den norske stat frårøva verdifulle år som familiefolk.  

Retten til å gifta seg gjeld på tvers av religiøse, etniske, nasjonale og kulturelle skiljelinjer. Dette er eit ideal som blir krenka over alt i verda, ikkje minst i India der det nærast er utenkjeleg at ei kvinne skal kunna gifta seg med ein mann som kjem frå ein lågare kaste i samfunnet, sjølv om kastesystemet er forbode ved lov. 

Vidare er det også utenkjeleg for ei muslimsk kvinne å gifta seg med ein kristen mann, eller ein mann frå kva som helst annan religion for den saks skuld. Så me forstår at dette er ein høgaktuell menneskerett. 

Del 2 av denne artikkelen blir broten i mange land der unge jenter blir tvinga til å gifta seg med eldre menn. Det er titusenvis av slike menneskelege tragediar som skjer kvart einaste år. 

Eg er veldig glad for del 3. Der blir det fastslått at kjernefamilien med mor, far og barn er samfunnet si grunncelle, og har rett på spesielt vern frå styresmaktene si side. I dag blir alle slags familiekonstellasjonar sett på som likeverdige i Noreg og mange vestlege land, men Menneskerettsfråsegna tenkjer høgast om kjernefamilien og vil at styresmaktene skal favorisera denne. 

Ein høyringssvar

Regjeringa vil redusera på den tida småbarnsforledre skal kunna motta kontantstøtte for barna sine. Her er mitt høyringssvar på regjeringa sitt forslag: 

Tre ting

For det første: Dei to første leveåra er overlag viktig for barnas utvikling. I denne tida skal den grunnleggjande tryggleiken på plass, og all forskning (og alt sunt vit), tilseier at det er godt for dei små barna å vera mest mogeleg saman med foreldra, og helst mor, i denne tida. Ingenting tilseier noko anna.

For det andre: Arbeidarpartiet har frå kontantstøtteordninga vart innført arbeidd hektisk for å fjerna ho. Ikkje fordi kontantstøtte er dårleg for barna, men meir av ideologiske grunnar. At barna er statens barn, er ein sjuk idè som gåt heilt attende til den greske bystaten Sparta, og seinare adoptert av allskens totalitære regimer. Følgjen av å redusera kontantstøttetida blir redusert fridom for mange familiar, men også at det berre blir rike og velståande familiar kan unna seg den gleda som det er for barna å ha det stabilt og trygt dei første leveråra. Berre barna til dei rike skal altså få sjansen til å sleppa den forferdelege seperasjonsangsten som mange småbarn opplever ved å bli plassert alt for tidleg i barnehage.

For det tredje: Det ligg eit overformynderi i dette. AP har i mange tiår meint at kvinna er den einaste rette som kan bestemma om eit unnfanga barn skal få leva eller om det må døy. Men når det gjeld kor lenge ho skal få ha gleda av å vera saman med barnet sitt under trygge økonomiske tilhøve, då er det staten som veit best. Dette opplever eg noko hyklerisk. Tillit i eine enden. Mistillit i den andre. Difor beklagar eg at regjeringa har bestemt seg for å forkorta kontantstøttetida. I staden bør ho auka både støtta og lengden på ho. Det ville ha tent barnet, familien og samfunnet godt.

mvh

Jens Thoresen

 

Menneskerettsfråsegna artikkel 15

 1. Alle har rett til eit statsborgarskap.

2. Ingen skal misse statsborgarskapet sitt vilkårleg, eller bli nekta retten til å endre det.

Statsborgarskap i eit anstendig land er eit grunnleggjande gode for eitkvart menneske. Eg skriv anstendig fordi det er ganske mange land som blir styrt av despotar og dynastier som sug alt dei kan ut av folket sitt i staden for å tena det.   

At alle har rett til statsborgarskap, synest vera sjølvsagt. Men det er det ikkje. FN skriv at det er over 10 millionar statslause menneske i verda. Mange nr.2-barn i Kina er til dømes ikkje registrerte i offentlege register rett og slett fordi det lenge var forbode å få meir enn eitt barn i Kina. Desse uregistrerte menneska er på mange måter ikkje-eksisterande for storsamfunnet, det er berre kjende av familien og Gud, og dei manglar rett til helsehjelp, utdanning, arbeid og kva det skal vera. Slik blir artikkel 15 Menneskerettsfråsegna  broten systematisk i Kina, saman med retten til liv og privatliv, til det å ytra seg, organisera seg og til å tena Gud. Den kinesiske presidenten og kommuniskpartiet han leier bryr seg i det heile lite og ingenting om Menneskerettsfråsegna som landet har ratifisert.  

I Noreg lever over 2400  statslause. Det er i hovudsak flyktningar som mangla pass eller andre gode identitetspapirer då dei kom til landet. Dei kan bli verande ufatteleg lenge i Noreg på ufatteleg små ytingar. FN sin Høgkommisær for flyktningar kritiserer Noreg for dårleg handsaming av statslause flyktningar. Dei har t.d. ikkje rett til å arbeid eller utdanning, ei heller til medisinsk hjelp utover det akutte. Blir dei gamle,  er det ingen pensjon å få for dei. Norske styresmakter vil helst senda dei attende til eitt eller anna heimland, men utan pass, vil ikkje noko anna land i verda vedkjenna seg dei som sine og ta imot dei ved retur. 

Norske utlendingsstyresmakter gjer livet inderleg surt for dei som ikkje kan identifisera seg skikkeleg når dei kjem til landet. Det ligg mange, mange magre år framfor dei som kjem utan gyldige ID-papirer til landet. 

Men det slo meg ein tanke: Mange seksualbrotsmenn får ny identitet av styresmaktene når dei kjem ut av fengsel. Kanskje kunne dette også vera løysinga for papirlause flyktningar? Det skulle vel vera mogeleg for den eine når det er det for den andre?

At ingen skal nektast å få endra statsborgarskapet sitt, er vel helst teori, men ein nydeleg tanke. Dersom landa som har ratifisert Menneskerettsfråsegna etterleva denne, ville livet blitt langt enklare for mange. 

Menneskerettsfråsegna artikkel 14

 1. Alle som blir forfølgde har rett til å søkje og ta imot asyl i eit anna land.

2. Denne retten gjeld ikkje i rettssakar som har røynleg grunnlag i upolitiske brotsverk eller handlingar som strir mot formålet og prinsippet til Dei Sameinte Nasjonane.

Forfølging av etniske minoritetar eller av religiøse eller politiske dissidentar er eit megastort problem i mange land. 

Forfølging kan koma frå styresmaktene i landet, eller frå meir lokale krefter. Dei siste åra har væpna ekstremistar som IS og Boko Haram utsett meiningsmotstandarar for stygge overgrep. Nokre gongar er det familiar som utset familiemedlemmer for den ytterste fare. 

Asylretten gjeld i hovudsak for folk som vert forfølgde av styresmaktene, sjølv om forfølginga på ingen måte er avgrensa til desse. 

I følge snl.no er forfølging definert som gjentekne  grove krenkingar mot enkeltpersonar eller grupper utført av styresmakter eller andre maktpersonar. 

I dag opplever 350 millionar kristne i over 100 land ei eller anna form for forfølging. I Nord-Korea, Afghanistan, Eritrea, Iran, Nigeria, India, Kina og Saudi Arabia er forfølginga tung. 

Rohingyane i Myanmar er døme på ein etnisk minoritet som i dag blir forfølgde av majoritetsbefolkninga. 

Norske styresmakter sår ofte tvil om asylsøkjarar er forfølgde når dei søkjer asyl. Stundom er beviskrava skyhøge for dei stakkars asylantane. Særleg opplever iranarar, afghanarar og eritrearar dette. 

Del 2 avgrensar asylretten til folk som rømer utan å ha gjort noko kriminelt. Det er rett og rimeleg. 

Påska 2023. Palmesøndag

 Jesu siste påske starta den søndagen då han reid inn i Jerusalem på eit esel, og læresveinane hylla han med hosiannarop og svingande palmegreiner.

Det låg forventningar i lufta, forventningar om vekking og nye tider, om gjennombrot for Guds rike på jorda, og det var lovsong og glede.

No skulle dei framande maktene ut, og Gud skulle styra Israel gjennom sin Messias. Det var dei sikre på. Og det rare var: det var dei trass i at Jesus minst tre gonger hadde sagt til dei at han skulle opp til Jerusalem for å bli torturert, døy på ein kross, for så å stå opp att frå dei døde den tredje dagen. Men det gjekk ikkje inn.

Kva kan me læra av dette?

Vel, Jesus måtte lida og døy for å frelsa oss frå våre synder. Det var ingen veg utanom. Akkurat denne hendinga er og blir heilt unik. Berre Gud som menneske kunne betale for våre synder.

Men Paulus skriv likevel noko spesielt i Kolossarbrevet 1:24, nemleg at han, i si teneste for kyrkja, måtte oppfylla det som enno manglar i Kristi liding.

Eg er ikkje heilt sikker på om eg forstår han rett, men det eg trur han vil seia er at vekking og liding høyrer saman. Det er ingen veg utanom. Der evangeliet går fram, samlar djevelen troppane sine og sørger for at dei som forkynner og vitnar får motstand, slik me ser det i  Nord-Korea, Afghanistan, Pakistan, Iran, Kina, Somalia, dei sentralasiatiske republikkane Eritrea og India, for å nemna nokre slike land.

Kva med oss her i Noreg og vesten? Her hos oss er det enno slik at djevelen når langt lenger med sin kamp mot Gud ved å forføra oss kristne i staden for å forfølga oss. Han får oss så lett til å adoptera verdiane sine som handlar om makt, ære, anerkjenning, pengar og komfort. Særleg det siste. Og så lenge dette er det me set mest pris på, klarar han fint å halda oss nede, og han klarar til og med å ribba mange for tru.

Difor ber me slik i dag: Gode Gud og Far! Vekk oss slik at Kristus kan lysa for oss. Me vil gjerne adopterer dine verdiar som våre. Hjelp oss å søka ditt ansikt, modig vitna om Jesus, forkynna evangeliet, syna godleik, lækja sjuke og reisa oss og tala mot all type vondskap.  Amen!

Danske politikarar fjernar "bededagen."

 For å auka produksjonen i landet, har danske politikarar fjerna den tradisjonsrike "bededagen".

Ikkje veit eg kva danskar held på med på "bededagen" sin, om dei ber eller gjer noko anna. Men eg tenkjer: Er det ein dag danskane ikkje burde fjerna, men heller oppgradera til det den var tenkt til, så må det vera "bededagen". 

At denne no vert borte, har vel sin grunn i press frå næringslivet som ønskjer høgare produksjon. Sjølv om statsministeren i Danmark har slått til lyd for å revitalisera kristendomen si rolle og kraft i samfunnet, er det ikkje lett å stå mot krav frå næringslivet. 

Men dersom statsministeren verkeleg vil at danskane skal fornya sitt høve til Gud og hans bod, og dersom ho ønskjer eit godt samfunn,  og det gjer ho sjølvsagt, er bededagen den siste ho burde setja ein strek over. I staden burde ho oppfordra folk verkeleg til be på "bededagen". Då hadde landet opplevd  å bli velsigna åndeleg, økonomisk og sosialt. 

Men når det no er bestemt, kan ho jo bøta på feilen ved å rykka ut og oppfordra danskane å be kvar einaste av årets 365 dagar. 

Maktfordelingsprinsippet under åtak

 Unge samar demonstrerer utanfor Olje og energidepartementet mot staten som ikkje vil riva dei ulovleg oppsette vindturbinane på Fosen. Høgsterett har slått fast at desse turbinane øydelegg vinterbeitet for reinen, og er eit trugsmål mot samisk kultur og levemåte i Trøndelag. Dette kallar Høgsterett for eit pågåande menneskerettsbrot. Samane er eit urfolk, og historiske har dei rettar til store beiteområder for reinsflokkane sine. Desse områda er no blitt reduserte for sørsamane i Trøndelag. 

Men staten vil ikkje riva turbinane. I staden vil dei finna ein utveg som er slik at det blir plass både til samar, rein og vindturbinar på Fosen. Men dei har ikkje kome opp med korleis det kan gjerast. Det verkar som om olje og energiminister Åsland vil snakka det heile vekk. 

Det skulle ikkje vera så mykje å lura på. Vindturbinane på Fosen er rettsstridige. Korleis kan staten attreisa retten utan å riva turbinane? Det er meir enn eg skjønar. Er maktfordelingsprinsippet i spel her? 

Noreg blir styrt etter maktfordelingsprinsippet. Stortinget vedtek lover og løyver pengar, regjeringa er den utøvande makt og Høgsterett er den øvste dømmande instans. Dersom regjeringa no kan snakka seg vekk frå ein Høgsterettsdom, er eg redd for at det kan oppfattast som ei overprøving av vår høgste domstol med den følgje at maktfordelingsprinsippet står i fare for å rakna. Det er eit enormt demokratisk tilbakeslag. 

Skepsis til skeive?

 I går heldt kultur og likestillingsminister Anette Trettebergstuen pressekonferanse om regjeringa sin nye "handlingsplan for kjønns og seksualitetsmangfald".  Planen skal vara frå no av og fram til 2026. Med seg på konferansen hadde ho representantar frå  ein del LHBTQ+ organisasjonar. Dei var inviterte for å koma med kvar sine innspel og kommentarar. 

Handlingsplanen inneheld 49 tiltak som syner kva regjeringa vil gjera for å redusera skepsisen til skeive, betra livsvilkåra deira og normalisera det å vera skeiv. Her er det mykje snakk om å endra haldningar hos folk, og innsatsen skal setjast inn mot alle aldersgrupper (inkludert barnehagebarn) og på alle samfunnsområder. Arbeidet skal vera systematisk og omfatta alle departement. Tre grupper blir nemnde spesielt kritiske i denne samanhengen : etniske minoritetsmiljø (inkludert samane), konservativt religiøse miljø, og idrettslaga (der krava til maskulinitet tradisjonelt har vore strenge) . 

For å nå måla i planen lovar Trettebergstuen auka tilskot til LHBTQ+-rørsla. I statsbudsjettet for 2023, der alle andre samfunnsområder må finna seg i mindre pengar, kan skeive organisasjonar gleda seg over dobling av tilskot. Det vil halda fram i åra som kjem. Det syner kor høg prioritet denne saka har for regjeringa. 

Trettebergstuen har som premiss at det i konservative religiøse miljø er stor skepsis til skeive. Det gjer ho utan å syna til forskning som underbyggjer påstanden. 

Mi røynsle er at konservative kristne er like glad i skeive som i andre menneske. Spørsmålet er: Går det an å vera glad i nokon trass i at ein ikkje kan godkjenna ein person sine handlingar? Ja, det vil eg påstå. Tanken om at Gud elskar oss menneske trass i at me bryt hans bod  er faktisk fundamentet i kristendomen, og alle som kjenner Gud, tenkjer og føler som han.  

Trettebergstuen trur at konservative kristne treng meir opplysning om kjønns og seksualitetsmangfald, og vil setja inn tiltak for å auka kunnskapen deira, og trur at det vil hjelpa dei til å tenkja rett slik ho meiner det.

Men saka er at mange konservative kristne har jobba mykje med denne tematikken, og er i så måte svært opplyste, faktisk meir enn dei fleste andre i samfunnet.  Dei skriv bøker og held føredrag landet over. Når dei har landa på det uunngåelege at det berre eksisterer to kjønn, så er det ikkje ut frå manglande kunnskap om saka, men rett og slett fordi dei i si jakt på kunnskap har funne gode grunnar til å meina det dei meiner, noko som forresten ikkje er sjokkerande i det heile tatt. I denne samanhengen finn eg grunn til å nemna to personar som driv eit utstrekt informasjonsarbeid i konservative kristne miljø: Øivind Benestad i Mor-Far-Barn, og Kjell Skartveit, forfattaren av boka "Normløst". Det er få i Noreg som har så mykje kunnskap som desse når det gjeld skeiv teori og implikasjonane med å innføra skeive verdiar som berekonstruksjonar i "det norske hus". 

Det blir spennande å følgja denne saka framover. Kor langt vil regjeringa gå for å tvinga oss "avvikarar" til å underordna oss programmet deira? Kva tiltak vil dei setja inn utover det reine opplysningsarbeidet? Kva skal t.d. til for å bli rettsforfølgd? Planen er flytande, sa ministeren, ho er open for nye glupe idear om nokon skulle koma opp med noko. 

Me som definerer oss som konservative kristne trur at Bibelens Gud veit best kva som gjer oss menneske lukkelege. Me trur hans bod er gode og tenlege å leva etter. Me trur også at han elskar alle menneske like høgt, og at han har ein god plan for alle, både "rette" og "skeive". Når me sannar syndene våre, vender oss bort frå dei og søkjer samfunn med han, blir me ønskt hjarteleg velkomen heim. Me er alle skeive i den meining at me er syndarar som har kome ut av kurs, og blir rettferdige for Gud utelukkande ved trua på Jesus Kristus som gav livet sitt til frelse for verda. Han er den rette mann for oss alle. 

Menneskerettsfråsegna artikkel 13

 1. Alle menneske har rett til å ferdast fritt og til å velje bustad innafor grensene i sitt eige land.

2. Det skal også vere full rett til å reise ut or det landet ein bur i, same kva land det er, og til å vende attende til sitt eige land.

Denne artikkelen handlar om rørslefridom. Når styresmaktene vil kontrollera befolkninga si, reduserer dei  rørslefridomen. Det er svært effektivt. Slik var det i Noreg for 200 år sidan og i Kina for 50 år sidan (der folk ikkje kunne reisa ut av sin eigen folkekommune). Ingen som budde i Sovjetunionen og i Austblokklanda etter krigen og fram til 1991kunne bevega seg fritt ut av landa sine. Kommunistane stengde grensene for eigen befolkning for dei visste at dei var så pass lite populære at fekk folk reisa, så kunne det bli temmeleg folketomt etter kvart. 

Rørslefridomen er viktig også for kyrkja og den kristne misjonen. Jesus befalte oss å gå ut og disippelgjera nasjonane, og det fordrar rørslefridom. 

Det er mange regimer i dag som prøver å hindra folk i å reisa ut av landa sine, som t.d. Iran og  Tyrkia. I Tyrkia er det så dyrt å få seg pass at mange med normale lønningar ikkje har råd til å skaffa seg eit. Og iranske flyktningar i Tyrkia er låste til eit stusseleg tilvære i eit land som ikkje ønskjer at dei skal vera der. Tyrkia får store summar årleg hos EU for å halda dei der og hindra dei i å reisa vestover til Europa. Skal iranarar ut av iran, må dei ofte flykta, og då hamnar dei i Tyrkia eller Armenia. Og så er det Nord-Korea. Kim-dynastiet  har stengt grensene sine hermetisk. Ingen får reisa ut av Nord-Korea. Mange land som har ratifisert Menneskerettsfråsegna bryr seg lite om artikkel 13. 

Mange menneske er i dag også låste fast til flyktningeleirar som dei ikkje kan koma seg ut av, som t.d. karenfolk i Thailand og rohingya i Bangladesh. 

Ingen snakkar om denne artikkelen lenger, og den burde så avgjort bli tørka støv av for å sjå på kva nasjonane er forplikta på når det gjeld vanlege folks rett til fri rørsle. 

Afrikanske anglikanarar bryt fellesskapet med Den anglikanske kyrkja i England

 Generalsynoden i den anglikanske kyrkja i England vedtok torsdag 10.februar å godkjenna velsigning av likekjønna par, og bad i same rennet om tilgjeving for all den skade kyrkja opp gjennom åra har påført skeive menneske. 

Dette vedtaket er ikkje overraskande. Det har lege i lufta i mange år. 

Men det fører til djup splitting i den verdsvide anglikanske kyrkja, og  erkebiskop Dr. Laurent Mbanda i Rwanda skriv i ein uttale at dette var "spikaren i kista" med tanke på fellesskap mellom Den anglikanske kyrkja i England og Den anglikanske kyrkja i Rwanda. Den sistnemnde har klårt og tydeleg uttalt at "den monogame ekteskapet mellom ei kvinne og ein mann er det einaste rette ekteskapet".  Etter det eg har forstått meiner alle andre anglikanske kyrkjer i Afrika det same.  

Dei har mi fulle støtte, og eg er glad for det oppgjeret dei no tek med "morkyrkja" si. Navlestrengen er så avgjort kutta. No står Afrika fram som eit profetisk korrektiv til Vesten. Det er her bibelsk kristendom blomstrar og utviklar seg. Og det er her vekkinga brenn. Bibeltruskap og åndeleg vekking heng nøye saman. 

Å godkjenna og velsigna det Gud kallar synd, vil bli den anglikanske kyrkja i England sin undergang. Kyrkja som skulle føra folk til Gud, fører dei bort frå han. Det står nemleg ikkje i noko kyrkje sitt mandat at ho skal definera rett og galt. Ho skal forkynna rett og galt, og tilgjeving for alle syndarar som vender om frå det dei gjer galt. 

No er det kyrkjeleiarane som treng omvending og tilgjeving. Og afrikanarane tek på seg den oppgåva, og må dei bli lytta til, også av norske geistlege. 

Menneskerettsfråsegna artikkel 12

 "Ingen skal lide under vilkårleg innblanding frå andre, anten det gjeld hans eigen person, familie, heim, brevskifte, eller åtak på ære og omdøme. Alle har krav på at lova vernar dei mot slik innblanding eller slike åtak."

Alle forsøk på å sverta eller snakka ned eit medmenneske offentleg eller privat, er faktisk forbode. Hugs at Menneskerettsfråsegna er norsk lov.  Personåtak er blitt ei stor plage dei siste åra. Når ei sak skal diskuterast, held ikkje folk seg til saka, men for å få overtaket, dreg dei fram ufordelaktige opplysningar om motdebattanten og offentleggjer dei. Det er uetisk, og på mange måtar også hjelpelaust. Men folk som driv med dette, utøver stort skadeverk. 

Denne artikkelen slår eit slag for privatlivets fred, og etter mi vurdering bevegar deler av media seg på feil side av lova når dei luktar seg fram til pikante opplysningar om såkalla offentlege personar som dei synest det er viktig å skriva om. Også den kristne dagspressa synest vera med på dette løpet no. Det har økonomiske motiv. Personsaker sel betre enn berre saker. 

Elektroniske media har overteke for tradisjonell brevkommunikasjon. Dette aukar faren for at uærlege menneske får tilgang til sensitiv personinformasjon som dei kan bruka til skade for folk. Difor må alle alltid vera varsame med kva informasjon ein gjev frå seg på denne måten. Artikkel 12 er under stort press. Men artikkelen står der og lyser for oss. Men igjen: Få kjenner han. 

Bibelen, ikkje kyrkja, definerer sann kristendom

 Det er ikkje kyrkja som definerer innhaldet i kristendomen, sjølv om ho alltid har prøvd på det. Hadde det vore slik, hadde me ikkje hatt nokon kristendom. Menneskelaga læresetningar og meiningar har det vore mange av i kyrkja opp gjennom åra. Men det er Bibelen som gjeld, og kan ikkje ein læresetning eller ei meining grunngjevast godt ut frå Bibelen, må dei forkastast. Den nytilsette biskopen i Bjørgvin seier ja til sjølvbestemt abort, ja til homofilt samliv og nei til evig fortaping. Alt i strid med Bibelen. I desse spørsmåla representerer ho ikkje Kristus, og bør ikkje lyttast til.

Familieplanlegging, demografi og arbeidskraftskrise

Sidan såkalla «familieplanlegging» vart vanleg på 1970-talet, har me malt oss opp i eit hjørne. Familieplanlegging betyr i stor grad å planleggja bort graviditetar og barnefødslar. I 2021 var reproduksjonstalet per kvinne heilt nede i 1,48. Det er sjølvsagt ikkje berekraftig. Skal det vera nordmenn i det heile tatt i framtida, må indeksen opp i 2,1. Det er langt opp dit. Fruktene av «famileplanlegginga» smaker me no på snart alle samfunnsområde: Me manglar folk til å fylla viktige stillingar innan alle bransjar. Sterkast slår det tydelegvis ut i eldreomsorga, rett og slett fordi me er blitt ein aldrande befolkning, og det er for få unge menneske som tek utdanning innan pleie og omsorg til å stetta behovet.

Framleis vil befolkninga i Noreg auka nokre år framover, men problemet er at det aukar med gamle, ikkje med unge. Når gjennomsnittsalderen aukar og talet på barnefødslar minkar, blir det slik.

Demografi handlar om korleis menneska i eit samfunn fordeler seg med tanke på kjønn og alder. Er det mange gamle og få unge, blir samfunnet spinndyrt å driva. På 1950-talet var det sju yrkesaktive per pensjonist. Statistisk sentralbyrå reknar med at rundt 2050 vil forholdstalet vera 2:1. Kvar arbeidstakar må altså produsera langt meir enn før for å halda oppe tenestetilbodet til pensjonistane. Men det kan syna seg å vera det minste problemet. Oljefondet dempar effekten av denne skeivfordelinga. Verre er det å få tak i folk som faktisk kan utøva tenestene dei gamle treng.

Det vil framover vera ein enorm konkurranse om ledig arbeidskraft, og dette er eit problem som me ikkje kan bevilga oss ut av. Minister for høgare utdanning, Ola Borten Moe. sa det så treffande nyleg i ein debatt: «Før det blir mangel på pengar i dette landet, blir det mangel på nordmenn.» Me vil rett og slett ikkje ha nok folk til å fylla stillingane i industrien, landbruket, skogbruket eller innan skule, helse og annan tenesteyting. Me har malt oss opp i eit hjørne, og det er ingen snarveg ut av problemet. Det må løysast på langt sikt. Korleis?

Eg meiner me må ta nokre steg attende og igjen framheva ekteskapet og kjernefamilien med mor-far-barn som den suverent beste samlivsforma, og så må me gje familiane så gode økonomiske vilkår at fleire kvinner vel å få fleire enn to barn. Ja, det å få barn må premierast med kraftig skattereduksjon, eller direkte løn til foreldre som vel å vera heime med barn over tid. Det trur eg vil syna seg å vera ein klok måte å bruka oljefondet på (sjølv om eg er medviten om at dette fondet er definert som eit pensjonsfond).

Og så må me våga å sjå på abortlova ein gong til, ikkje for å utvida rettane til sjølvbestemt abort, men for å utvida ufødde barns rett til liv. Det er til å frykta av mange av dei arbeidstakarane som me manglar i dag, er å finna mellom dei 600 000 som er blitt abortert vekk dei siste 40 åra.

Me kjem ikkje utanom å ta radikale val framover for at samfunnet vårt skal overleva slik me kjenner det. Men det vil ta tid, og dersom me hoppar over slike sjølvsagde tiltak som det eg her har skissert, vil problema hopa seg opp år for år. Og ikkje berre det. Men talet på etnisk nordmenn vil gå kraftig ned, og det er fare for at me smått om senn fasar oss ut av historien.