onsdag 26. desember 2012

Vismennene


Juleevangeliet har eit tydeleg misjonsperspektiv. Englane syng om at Jesu kome skulle resultera i "fred på jorda", og gamle Simeon profeterer om Jesus at han skulle vera eit lys for folkeslaga. Men sterkast strålar dette mot oss i Matteus 2,1-10 der me får høyra om vismennene frå Austerland som kom til Betlehem for å tilbe Jesus. Den nye stjerna som vart observert må jo ha forkynt bodskapen sin over det meste av jorderiket, og astrologane tolka fenomenet som eit teikn frå Gud om at jødane sin Messias var fødd.

Det er ikkje umogeleg at desse vismennene kjende til Toraen og den jødiske Messiasforventninga. Trass alt var det mange jødar og synagoger både i Persia og Babylonia, ja,  Bagdad hadde alt lenge, saman med Jerusalem og Alexandria, vore eit sentrum for jødedomen. Personleg trur eg at desse mennene kjente til profetordet i 4. Mosebok 24,17 der les me:
17 Eg ser han, men ikkje no,
          eg skodar han, men ikkje nær.
          Ei stjerne stig opp or Jakob,
          ein kongsstav lyfter seg frå Israel.


Det er veldig spesielt dette.  Gud kommuniserte sin bodskap til desse astrologane på det språket dei forsto best, stjernespråket,  og dei var ikkje i tvil: ein konge var fødd, og denne kongen var komen frå Gud for å etablera eit globalt rike, og dette riket ville dei gjerne vera ein del av. Difor tok dei ut på den lange vegen til Israels land for å hylla Jesus, gje han gåver og på det viset syna at dei ville vera hans undersåttar.

Det måtte føla dette veldig påkrevd. Reisa var lang og kostbar, og dei hadde med seg verdfulle gåver til det nye kongebarnet. Dei sparte seg ikkje. Det minner meg om Paulus sine ord i Filipparbrevet 1: Eg gjev avkall på alt for å vinna det som er så mykje meir verd. 

Ingen kjem seg inn i Guds rike, seier Jesus, utan at han/ho riv det til seg med makt. Det gjorde desse vismennene. Dei trossa alle fårar, tok ut utan anna kompass enn stjernene, gjekk over vasslause vidder, gjennom områder der landevegsrøvarar var eit vanleg fenomen. Kom seg velberga fram og fann han som kom for å frelsa dei frå synd, skam og villfaring. For ein historie. Eg er sikker på at det vart eit livsforvandlande møte. 

Me likar ikkje snakk om forsaking i våre dagar. Me skal ha komfort og surfa inn i himmelen utan noko strev og møye. Det er ein illusjon.  Jesus snakkar om ein trong port og ein smal og strevsam veg som fører til himmelen, og at det er få som går på den, og vidare snakkar han om ein vid port og ein brei og komfortabel veg som fører til fortapinga, og at det er mange som går på den. Om ikkje me merkar så mykje til den smale vegen, så gjer i alle fall våre trussøsken i mange land det. Rundt 200 millionar kristne lever i dag under forfølging, diskriminering og trakassering. T.d vart 9 truande drepne under ei gudsteneste i Nigeria julafta. Hadde me gått til gudsteneste om det var med livet som innsats? Mange kristne går jo ikkje til gudsteneste uansett. Slik er det blitt hos oss.

Men tenk om alle hadde vore som desse vismennene som utan å vita så mykje om Jesus og Gud likevel tok personleg initiativ for å oppsøka Jesus der han var og finna!  Då hadde dei funne han, for dei som leitar, skal finna, og det hadde skapt så mykje lukke mellom oss.

Men tenk på dette: Stjerna lyste i Israel også. Men det var ingen der som kom til å tenkja på at dette kunne bety at Messias var fødd, sjølv om mange i Jerusalem kjende Skriftene langt betre enn desse persiske eller babylonske heidningane. Og ikkje ein gong då vismennene kom til byen for å snakka med Herodes og dei skriftlærde, var det nokon som vart positivt interessert i å finna ut av dette, ingen som vart med mennene til Betlehem. Dei måtte gå og fann barnet åleine. Det er sårt og tenkja på. Dei hadde hatt så bruk for han alle saman. Men det var som me les i Johannes 1: "Han kom til sine eigne, men hans eigne tok ikkje imot han". Men dei som tok imot han, Josef og Maria, dei fattige gjetarane, Anna og Simon og vismennene, dei  fekk retten til å kalla seg Guds barn fordi dei trudde på namnet hans, Johannes 1,12.

Kva lærer me av det? Gud talar til kven han vil når han vil og korleis han vil, og han talar til dei som er mottakelege og som hungrar og tørstar etter rettferd, dvs frelse for sjelene sine, anten dei er jødar, grekarar, eller nordmenn eller noko anna. Dei som er sjølvkloke og sjølvgode talar han ikkje til. Han skjuler rett og slett evangeliet for dei forstandige, les me i Matteus 11. Kven er det som responderer på evangeliet i våre dagar? Det er i liten grad oss i rike Noreg, me er meir som jødane i Jerusalem som ikkje giddar å undersøka dette med Jesus ein gong. Nei i dag er det folk i Afrika, Asia og Sør-Amerika som kjem strøymande til Jesus. Mange, mange tusen kvar dag, og ingen som kjem til han vert støytte bort. Nei, tvert om, Jesus tek dei inn i sitt fellesskap, inn i sitt rike, kler dei opp i rettferdsdrakten, døyper der med Anden og set dei inn i teneste for seg, og dei vitnar: Jesus gjorde alt nytt for meg. Gud vart ny. Mine medmenneska vart nye. Framtida vart ny. Livsstilen vart ny. Interessene vart nye osv. og me høyrer 2. Korintarbrev 5,17 i bakgrunnen: "Dersom nokon er i Kristus, er han ein ny skapning, det gamle er blitt borte,sjå, alt er blitt nytt."

Gode Far! Du som føder oss på nytt ved Den heilage ande og gjer alt nytt for oss. Hald oss oppe i ei sann og levande tru, slik at me ikkje blir vanekristne eller kulturkristne, men menneske som lever i stadig forvandling og fornying, menneske som pustar inn din kjærleik og ditt evangelium og som alltid er full av begeistring over å få vera tilgjevne og elska av deg som skapte himmel og jord, og fyll oss med Anden slik at me kan vitna om Jesus for verda på ein kompetent måte. Amen! 

tirsdag 25. desember 2012

Ordet vart menneske,.......og me såg hans herlegdom. Johannes 1,14


Jesus er Guds ord. Det er viktig for oss å finna ut kva som ligg i dette. For det første: Jesus oppfylte profetiane i Det gamle testamentet. Alt som der var sagt om den komande frelsaren, vart oppfylt i Jesus. For det andre: Jesus talte ord frå Gud så levande og fengande at det var umogeleg å ikkje lytta når han talte, og det var umogeleg å ikkje bli engasjert av forteljingane og undervisninga hans. Det var levande ord som kom frå hans munn. Han var ein meister. Johannes døyparen vart kalla Herrens røyst. Det er den mest ærefulle tittel eit syndig menneske kan få her på jord. Tenk å få vera Herrens røyst i samtida.  Men Jesus vart kalla Guds ord. Han var rett og slett det ordet som Johannes talte. For det tredje: Jesus levde ut det han sa. Me les om han at han oppfylte lova til punkt og prikke. Han elska Gud av heile sitt hjarta og nesten sin som seg sjølv. Han var ærleg inntil margen, rettvis i ord og gjerning og uredd inntil døden. Når folk las hans liv, såg dei korleis Gud ville at dei skulle leva.

Og vidare. Jesus er den øvste autoritet i universet, og hans ord er umåteleg kraftfulle og myndige. Han sa til ein lam mann: "Reis deg og gå!" og den lamme reiste seg og gjekk. Han sa til den døde Lasarus "Kom ut!" og Lasarus kom levande ut av grava der han hadde lege i fire dagar. Han kviskra til den døde dotter til Jairus: "Eg seier deg, vesle jente: Stå opp!" så sto ho opp. Jesus talte aldri tomme ord, det var ord med kraft og liv, ja, han sa: "Mine ord er ånd og liv."

Jesus lever, og han vil ha det avgjerande og siste ordet i alles liv. Dersom han seier "Velkomen inn!" når me står innfor himmelens port, ja, då er alt vel. Men dersom han seier: "Eg kjenner deg ikkje, gå bort frå meg du som gjorde urett!", ja, då er alt tapt, og all von er ute. Ja, så sanneleg. JESUS ER GUDS ORD.

Det var dette Ordet som vart menneske med kropp, sjel og ånd. Han vart menneske utan å slutta å vera Gud, for å bringa oss alle til Gud. Han var Gud, og han vart den brua som me alle kan gå over for å koma til Gud og bli Guds gode barn.

Og me såg hans herlegdom, skriv Johannes. Kven er ME? Det var Johannes og dei andre læresveinane, det var gjetarane, Maria, Josef, vismennene. Dei såg alt det gode han gjorde og sa. Men dei såg noko meir, dei såg Gud i han. Ikkje berre at Gud budde i Jesus, men at Jesus VAR den Gud som ville bu i dei,og alle truande.

ME er altså alle dei menneske som gjennom alle tider ser Gud i Jesus, og som tilber han som den Gud han er. Korleis openberra Jesus herlegdomen sin? Ved å gjera vatn til vin, ved å gje dei blinde synet attende, dei lame førlegdomen, dei døve høyrsla og syndarane Guds rettferd. Han frelste og reiste opp og reparerte og restiturte. Full av nåde og sanning, var han. Alt han gjorde betalte han for sjølv, det var av nåde, og med dei undera han gjorde, lanserte han himmelen på jorda. Ordet sanning (gresk: aletheia) kan like gjerne omsetjast verkelegheit (tysk: warheit). Då Jesus kom, hadde han med seg den verkelegheiten som rår i himmelen hos Gud, der alt er reint, varmt, godt, vakkert og livfullt. Døden er ikkje der. Der rår livet. Her hos oss rår døden. Men himmelen har flytta inn i alle oss som trur på Jesus. Me skal aldri i æva dø. Me har gått over frå døden til livet, og han som er full av liv og kraft bur i oss. Kor stort rom gjev me han? Så stort at dei menneska me har rundt oss kan sjå hans herlegdom gjennom liva våre? Det var ikkje rom for Jesus i Betlehem julenatt. Men la det, ven, vera stort rom for han hos oss. Lat oss kasta ut alt skrot frå liva våre som tek opp den plassen som han skulle hatt som elska oss og som fridde oss frå våre synder med sitt eige blod.

Herre, du er min styrke og min lovsong, og du er blitt meg til frelse, du som bar mine synder med deg opp på krossen og gav meg ei evig rettferd som ingen kan ta ifrå meg. Dette har du synt meg, og eg vil tilbe og æra deg for det8. Du kom inn i mitt liv med di sanning, sette meg i fridom, gav meg barnekår og evig liv. Må ditt nådelys skina for meg, i meg og gjennom meg slik at dei menneska eg møter på min veg må sjå deg i mitt liv og erfara at du er verkeleg og mektig til å frelsa og hjelpa også dei. Amen!




søndag 23. desember 2012

Guds sol har stått opp. Jesaja 9,2

   2 Det folket som går i mørkret,
          ser eit stort lys.
          Over dei som bur i dødsskuggens land,
          strålar lyset fram.
 


Folket i mørkret er eit uttrykk som kan brukast om alle menneske, om menneskeætta rett og slett. Gud er lys, og det er ikkje noko mørker, dvs vondskap, i han. Menneske som ikkje kjenner Gud som Far, og som ikkje er komen inn i hans godleik lys, lever i sitt eige mørke. Er menneske vondt av natur? Det kjem an på korleis ein definerer vondt, men dersom det å handla egoistisk er av det vonde, ja, då er me alle vonde. Synd er alt galt me gjer som spring ut frå egoistiske motiv, anten det er løgn, stygg omtale, stygg tiltale, misunning, sjalusi, baktale, abort eller kva det no enn skal vera som er befengt med skam.

Men i Jesus er Gud og hans lys kome til oss. Me er elska av Gud, og difor gav han oss Sonen sin, den einborne, forat kvar den som trur på han ikkje skal gå fortapt, men ha evig liv. Dødsskuggens land er den verda me lever i. Døden dominerer og regjerer mellom oss. Ikkje berre den fysiske, men også den åndelege. Me er framande for Gud i hjarto våre, og me syndar både titt og ofte utan å kjenna stikk i samvitet. Men no strålar lyset fram over oss, og det er ingen grunn for nokon som helst å gå og gøyma seg for Gud. Det er berre å koma fram og helsa han med glede og sola seg i hans uendelege godleik. Ingen av oss har fortent det eller er verdige til  det. Hos Gud er alt av nåde. 

Då Jesus kom, sto sola opp. No ligg jorda bada i Guds lys. Difor kjære ven! Gå ut i dagen. Det blir aldri eit spørsmål om kven du er eller kva du har gjort. Slik som sola er for alle, slik er Guds godleik for alle.  Våg å la deg elska, og kall andre til å gå saman med deg til Gud. Det er plass til alle i hans familie. Ingen treng å stå utanfor Guds godleik. Det er berre å stilla seg opp og la velsigninga strøyma over seg, og alt dette får me lov til pga Jesus. Lat oss takka og prisa han for dette.

lørdag 22. desember 2012

Oppfylling av profetiar beviser at Bibelen er sann. Mika 5,1-4a

 
1 Du, Betlehem, Efrata,
          minst mellom slektene i Juda!
          Frå deg lèt eg ein herskar over Israel koma.
          Hans opphav er frå gammal tid,
          frå eldgamle dagar.
    2 Difor skal han overgje dei,
          heilt til tida er komen då ho som skal føda, har fødd.
          Då skal resten av brørne hans
          koma tilbake til Israels born.
    3 Han skal stå og gjeta i Herrens kraft,
          i Herren sin Guds høge namn.
          Og dei skal bu trygt,
          for no rekk hans makt til endane av jorda.
    4 Og han skal vera fred.
     
For ein tekst me har å boltra oss i idag.
For det første: Den er skriven meir enn 700 år før det han omhandlar skjedde.
Det er mange profetiar om Jesus  i Det gamle testamentet, og mange av dei er veldig nøyatkige, slik som denne som fortel oss at han skulle bli fødd i Betlehem. Slike ord som dette lærer oss at Bibelen er ei guddommeleg bok som me kan stola 100%  på.

For det andre: Han som vart fødd i Betlehem julenatt var Gud i eigen person. Korleis kunne eit lite barn ha sitt opphav frå gamal tid og vera ein herskar frå eldgamle dagar utan å vera Gud? Alle andre barn som blir fødde har nemleg berre ni månader bak seg, men denne gutepjokken hadde eit hav av tid i ryggen. Og når me les Daniels bok ser me fort at det er den evig unge Gud som er blir kalla den gamle av dagar. Jesus Kristus var altså Gud himself

Altså: Jesus er Gud. Punktum. Det finst ingen annan Gud enn han som openberrar seg i Jesus Kristus, og dei som ikkje trur på Jesus, trur ikkje på Gud i det heile tatt, om dei kallar seg muslimar, jødar, kristne, Jehovas vitner, hinduar eller buddhistar.

For det tredje: Jesus Messias er Israels rette og einaste konge. Så langt har ikkje Israels folk akseptert han som dette. Difor har det gått så gale for dei også opp gjennom historia. Men ein dag, om ikkje så lenge, vil dei ta han til hjarta og krona han til konge i liva sine, og då vil dei erfara at Han er deira og vår alles fred.

I Jesus Kristus vart Gud vår bror for å føra oss attende til seg sjølv. Me var alle tapt for Gud, overgjevne til djevelens herredøme og eit liv i synd og gudløyse. Men så kom Jesus inn i liva våre og "frelste oss frå alle våre synder, frå døden og djevelens makt, ikkje med gull og sølv", som Luther skriv i den vesle katekisma si, "men med sitt eige dyre blod og si skuldlause liding og død. Og dette gjorde han for at me skulle vera Hans eigne, leva under han i hans rike og tena han i evig rettferd, skuldløyse og sæla ". Men å bli frelst er ikkje berre å koma attende til Gud, det er også å koma attende til Israels born, las me i teksten vår. For å forstå dette må me spørja: Kva type menneske var Jesus? Han var ein israelitt, ein jøde, og han var konge over jødane. Me er altså frelste av ein israelitt, av ein jøde, og når me let oss frelsa, underlegg me oss Israels sanne konge og blir israelittar og jødar me også. Difor elskar og støttar kristne Israels folk og land. Vår frelse kjem jo frå jødane. 

Og Herren Jesus gjeter oss med ordet sitt. Mitt i ei turbulent verd let han oss bu hos seg, og der er me trygge. Menneska kan ta alt ifrå oss, og sjukdom, død og ulukke kan råka oss, men ingenting av dette kan ta Gud ifrå oss, eller riva oss ut av handa hans. I Kristus er me hans reine og vakre barn, og han held oss fast hos seg til me er trygt heime i himmelen. Du har mange synder på samvitet, og livet ditt ser ikkje direkte vakkert ut. Men i Kristus er du perfekt og heilt upåklageleg. Og er du døypt og trur du på Jesus, så ser Gud på deg som om du aldri har gjort ei einaste synd. Korleis kan han det? For syndene dine i all si gru vart tilrekna Jesus og lagt på han èin gong for alle. Dei knuste han på krossen, men dei heftar ikkje lenger ved deg. Gud ser difor på deg som om du skulle vore ein annan person enn den du er. Han ser på deg som om du skulle vore like perfekt som Jesus. Det er saka.

Jesu makt rekk til endane av jorda. Han sa det sjølv også: "Eg har fått all makt i himmel og på jord.." Difor skal evangeliet om riket forkynnast for alle menneske, slik at alle kan få gje si tilslutning til Jesus og bli borgarar av hans rike. Det er vårt privelegium og plikt å forkynna Jesu siger i verda, kalla menneska til omvending og tru og sørga for at alle folkeslag får høyra om han som er ein frelsar for alle. Det undrar meg at det er så mange kristne som ikkje let seg engasjera av Kristi verdsvide misjon og ikkje bryr seg om å vera med å oppfylla misjonsbefalinga. Korleis kan kristne bry seg katten om Frelsaren sine siste ord her på jord? Korleis kan me som får nyta Guds nåde kvar dag, ikkje unna alle den same retten og gleda? Eg fattar det ikkje. Rett og slett.  

Å Herre Jesus! Tenn oss i brann for deg og di store sak i verda. Lat oss ikkje nyta dine gåver utan at me ivrar for å dela dei med andre som treng dei like mykje som oss sjølve. For utan din nåde er me menneske fortapte i våre synder, og du har befalt oss om å forkynna di frelse for alle menneske, og me tillet oss å ikkje gjera det, fordi me har så mykja anna å gjera på. Å Herre, tilgje oss og snu oss rundt slik at me oppfører oss som sanne kristne og vigslar oss heilt til det å gjera deg og di makt kjent og gjeldande der me er, og til å tena deg i alle folkeslag. Miskunna deg over oss alle. Amen.

tirsdag 18. desember 2012

Den heilage vegen. Jesaja 35,8-10


8 Og der skal det vera ein veg,
          Den heilage vegen skal han kallast.
          På den skal ingen urein ferdast.
          Han skal vera der for dei.
          Ingen som går på vegen,
          sjølv ikkje dårar, skal gå seg vill.
        
   
9 Men der skal det ikkje vera noka løve,
          rovdyr skal ikkje gå på han,
          dei skal ikkje finnast meir.
          Men dei som er løyste ut, skal gå der,
        
   
10 dei som Herren har fria ut,
          skal venda attende.
          Dei kjem til Sion med jubel,
          med evig glede om si panne.
          Fryd og glede grip dei,
          sorg og sukk må flykta.


Den vegen som profeten snakkar om her er Jesus. Det er HAN som er vegen til Gud. Ingen kjem til Far utan gjennom han. Dersom du trur på Jesus, og tillitsfullt lever etter hans ord, då er du på Guds veg. Då kjem du til himmelen når du døyr. Elles ikkje.

Ingen ureine kan gå på denne vegen, ingen som ligg og veltar seg i synd og last er med i Jesu følgje. Skal me vera med han, må me leggja av oss syndene våre, ta eit oppgjer med allskens lureri, hor, brutalitet, mobbing, baktale, trollskap, gniarskap, løgn og fanteri, lat oss vaska av Jesus og stola på at hans rettferd gjeld for oss. Det  som er så utruleg flott med Jesus er at han tok alle desse syndene våre som sine, bar dei opp på krossen og døydde for dei. Difor blir me fullkome tilgjevne når me kjem til Gud ved Han, som det står i Bibelen. 

Å vera kristen er å ha samfunn med Jesus. Han er for oss, les me. Han levde for oss. Han døydde for oss, og han lever for oss i dag. Så lenge me held oss nær til han, er me trygge for alle slags farar, og me kan ikkje gå oss vill, for me går der Jesus går. På ein måte er me heime heile tida når me lever med Jesus, slik barn alltid er heime der foreldra er.

"Himmelen for meg, det er Jesus," syng me i ein barnesang. Når livet ein dag tek slutt, går me saman med Jesus inn gjennom himmelporten. Då er det slutt med all forfølging, strev, møye og smerte, og me blir kvitt vårt gamle syndige eg. Det blir ei stor endring. Men livsinnhaldet vert det same: Jesus Kristus. Då blir han berre enno større for oss. 

Det er ingen grunn til å sjå mørkt på ting og vera trist og tung til sinns. Nei, me er saman med Jesus på veg mot den aller beste framtid. Difor er det naturleg at me er glade og fegne. "Me har ei evig glede om vår panne", las me. Panna er senteret for tanke og medvit, og skal me ha Guds glede, må me tenkja rett, tenkja at me er Guds barn, at Jesus lever, at døden og synda er overvunnen og slike gode ting. Alt slikt er til å bli hjarteglad over. Saka er den: Når me grip gleda, så grip gleda oss, og sorg og sukk må berre fly. Dei har ikkje noko hos ein Herrens pilgrim å gjera. Ære vere Gud for hans useielege gåve. 

Kjære Jesus, du er det evige livet, og du er vegen til deg evige livet. Det er stort for oss å få lov å følgja deg, Gud, gjennom livet. Stort å få ha fellesskap med deg, vera arving til det evige livet og få lov å vera med å rekruttera nye medvandrarar og medarvingar. Hjelp oss å tenkja på deg kvar einaste dag slik at hjarto våre er fulle av glede og fryd, slik at me går med lette steg mot himmelen, og ikkje blir trøytte, motlause og kraftlause når livet går oss imot.







 

mandag 10. desember 2012

Guds klokskap



Jakob skriv i brevet sitt i kapittel 3: 13 Er nokon av dykk vis og vitug, då skal han syna det i gjerning, i eit rett liv som har vorte audmjukt gjennom visdom. 14 Men ber de bitter misunning og sjølvhevding i hjartet, då må de ikkje skryta og lyga mot sanninga. 15 Den slags visdom kjem ikkje ovanfrå, men er jordisk og sjeleleg, ja, demonisk. 16 For der misunning og sjølvhevding rår, der er det ugreie og alt det som vondt er. 17 Men visdomen ovanfrå er først og fremst rein. Dessutan elskar han fred og er forsonleg og føyeleg, rik på miskunn og gode frukter, upartisk og utan hykleri. 18 Rettferda er ei frukt som blir sådd i fred og veks fram for dei som skaper fred.

Bibelen snakkar mykje om visdom og klokskap. Salomos ordtøke handlar nesten berre om dette, og det kjem fram at den kloke er den som lever ut Guds kjærleik i kvardagen. Klokskap er å behandla alle menneske med kjærleik og respekt. Det handlar om å ta vare på folk, sei gode ting til dei og gjera gode ting for dei. Det handlar om å vera interessert og spørja om det er noko du kan bidra med i liva deira. 

Misunning og sjølvhevding er noko me alle kjenner til. Det bur latent i oss alle, og dersom dette får overtaket i liva våre, kan me koma til å skapa ugreie og alt som vondt er. Då må me ikkje lyga mot sanninga, men gå til Gud med syndene våre og sanna dei for han, og dersom det ikkje hjelper deg i kampen mot det vonde, går du og skriftar for den åndelege leiaren din og får han til å be for deg og bryta vondskapen si makt i sjela di.

Visdomen frå Gud er rein. Det handlar altså ikkje om å vera lur, men å vera god og ikkje-egoistisk i måten å leva på. Den kloke strekker seg langt og toler det utrulege av sine medmenneske. Strid og konfliktar er det meir enn nok av her i verda. Dersom Gud ikkje får prega oss med sin kjærleik, skal det så lite til før me kjenner oss trakka på og urettferdig behandla. Då gjer me fort èin av to ting: Anten går me til krig, eller så lukkar me ute frå liva våre og blir iskalde mot dei. Begge deler er demonisk. Det djevelen sin løysningsstrategi. 

Skal me derimot gå Guds veg, ber me Jesus om hjelp til å elska som han, og då syner han oss at han er like glad i dei som han er i oss, og at han bar deira synder på same måten som han bar våre. I han er me alle frelste søsken.

Så skal me tenkja på kor lite me bryr oss når andre menneske vert krenkte, og kor lite me let oss indignera av at andre vert behandla urettferdig, og så kan me skamma oss over det.

I kristendomen er det slik at me gjengjelder vondt med godt, at me aldri hemnar oss på skuldnarane våre, men tilgjev dei av hjarta. Men me skal me fynd og klem tala mot den urett som andre vert utsett for. Det er kyrkjelyden sitt profetiske kall i verda. Det er også Guds visdom.

søndag 2. desember 2012

Ungdomskjelda


   
 5 Han mettar ditt liv med det gode,
          du blir ung att som ørna.


Naturvitskapen vil prøva å få oss til å forstå oss sjølve som dyr. For ein bommert. For medan dyra er godt fornøgde med livet dersom dei har mat, drikke og varme, er det ikkje slik med oss menneske. For me er åndsindivid, og er ikkje fornøgde før me får metta sjela. Og det kan berre han som har skapt oss, nemleg Gud i himmelen. Det er berre hans kjærleik som kan tilfresstilla oss og gje oss ei kjensle av å vera komen i mål, vera heime om du vil.

Dersom ikkje Gud får metta oss med sin godleik, jaktar me stadig på nye ting, meir av alt, meir pengar, meir hus, meir kunnskap, meir sex, fleire opplevingar, meir underhaldning, fleire medaljar. Menneske utan Gud blir drivne av ein uro, av eit bedrag som seier at dersom eg no berre får litt meir, så blir eg fornøgd.  Men tørsten hungeren etter meir vert ikkje borte før ein kjem til Gud og let seg metta av hans godleik. Då treng du ikkje meir. 

Kyrkjefar Augustin som levde for 1600 år sidan i Nord-Afrika skriv i den berømte boka si "Confessiones": "Gud du har skapt meg til deg, og sjela i meg er uroleg i meg heilt til ho finn kvile i deg." 

Den same røynsla har millionvis av dagens menneske også gjort. I si jakt på noko dei ikkje heilt visste kva var, vart dei sjølve innhenta av Gud, for Gud er ein gjetar som leitar, og overrumpla av ein godleik dei ikkje ante eksisterte. Då slapp uroen taket, og dei kunne seia med Asaf i Salme 73: "Herre, når eg har deg, har eg ikkje lyst til noko på jorda." Eller som David uttrykte det i Salme 23: "Herren er min hyrding, eg manglar ingenting." 

Kva gjer Gud med oss når me kjem til han? Han fornyar oss, ja han gjer oss unge att, les me. Dette er utruleg oppmuntrande. Folk gjer alt mogeleg i våre dagar for å halda seg unge, og dei betalar milliardvis av kroner for å skjule alderdomen som kjem snikande. Men det er heilt unødvendig. Det er Gud som er ungdomskjelda. Han er evig ung til sinns, og den som fyller sinnet med Gud, blir som han i så måte. At kroppen blir eldre er ikkje mogeleg å hindra. Men dei som let seg fylla av Guds godleik, blir aldri gamle.

Paulus skriv: "Dersom nokon er i Kristus, er han ein ny skapning, det gamle er blitt borte, sjå, alt er blitt nytt." 2.Korintarbrev 5,17. Når eit menneske blir kristen, får det nye mål og eit nytt livsinnhald. Frå no av handlar det om å nyta godene i Guds rike, og jobba for at andre skal få del i dei same godene. Dette går ikkje i eiga menneskeleg kraft. Å leva med Gud og for Gud er overnaturlege saker, og me må få del i hans kraft dersom det skal fungera. Den får me hos Jesus. Han, som sjølv fekk denne krafta i dåpen, deler den med oss når me ber han om det. Han fyller alle døypte som trur med Anden, og når det skjer, får me ny oppdrift i liva våre, me blir som ørnar som flyt på vindane utan å anstrenga oss det minste. Me tener Gud i hans kraft og opplever merkelege resultat utan at me har strevd for det, og utan at me kan ta ære for det, like lite som ørna kan ta ære for den vinden som ber ho. 

Takk gode Gud og Far at du mettar oss med din godleik, og for at du gjenskaper og fornyar oss ved trua på Jesus slik at me blir som deg:  unge til sinns og kongelege i vår framtoning. Me er døypte til Kristus og tilhøyrer han, fyll oss med Anden slik at me denne dagen kan leva i hans kraft og flyta som staselege ørnar på dine vindar.

onsdag 28. november 2012

Du må bestemma deg for å lovsynga Herren, Salme 145,1-2

 א Eg vil opphøgja deg, min Gud og konge,
          og velsigna namnet ditt til evig tid.

 
   
 2 ב Eg vil velsigna deg kvar dag
          og lovsyngja namnet ditt til evig tid


Det første David seier her at han vil opphøgja Gud og æra han som konge. Det er noko han rett og slett berre bestemmer seg for. I vers 2 held han fram med å skriva: Eg vil velsigna deg KVAR DAG. Han kan sjølvsagt ikkje vita korleis dagane framover vil bli, lette eller vanskelege. Alle folk har alle slags dagar. Men det som Gud vil læra oss her er at når det gjeld korleis me skal omgåast den gode Gud, spelar det ingen rolle om du har det lett eller vanskeleg, om me er i godt eller dårleg humør. Å lovsynga Gud er ei teneste me har som kristne, og jobben må me gjera om me er glade eller triste, om det er motvind eller medvind. Lat oss ta eit enkelt døme. Posten har eit motto som lyder slik: "Posten skal fram!" Det spelar ingen rolle korleis postbodet har det med seg sjølv, han eller ho skal levera utan å ta omsyn til sitt eige humør. Slik er det me oss også. Å vera kristen er å tena Gud med lovsong og tilbeding, og me leverer kvar dag utan å ta omsyn til korleis me har det med oss sjølve. Det vedkjem eigentleg ikkje saka. 

Det er så lett å bli subjektiv i måten me utøver kristentrua på. Me gjer ting når me føler for det, anten det gjeld å tilbe Gud, lesa i Bibelen, be for folk, gjer rett og godt eller dela evangeliet med dei fortapte. 

Me må bort frå denne måten å leva på og bli meir pliktorienterte. Eg har høyrt mykje nedsetjande om det å vera pliktorientert. Det er blitt identifisert som ein ytre gudsdyrking, altså noko hyklerisk og verdilaust. Men det trur eg ingenting på. Snarare tvert om. Dersom me lærer oss gode vanar og klarar å gjennomføra det rette uansett om me føler for det eller ikkje, vil me etter kvart føla meir og meir for det. Det går ein veg frå ytre aktivitet til indre engasjement. Du får ikkje varme på ei kokeplate før du skrur henne på. Difor er eg glad for at David berre bestemte seg for å lova, takka og velsigna Herren kvar dag, og det har eg gjort også, og det fungerer. 

"Eg lovar og takkar deg, Gud, og eg velsignar ditt namn, min gode Skapar og kjærlege Far. Eg elskar deg, og eg elskar å bli elska av deg. Din godleik som strøymer mot meg gjennom Jesus Kristus, og ingenting kan skilja meg frå din kjærleik i Han. I han har du gjeve meg full forløysing for alle mine synder, barnekår hos deg og evig liv. Kvar dag vil eg lova deg. Frå eg står opp om morgonen til eg legg meg om kvelden, skal dine songar tona i sinnet mitt og vera på mine lipper."

tirsdag 27. november 2012

Tilgjeving og lækjedom

I sist innlegg skreiv eg om Gud som ein Gud som tilgjev all vår skuld og lælkjer all vår sjukdom.
Det er eit herleg evangelium.

I dag vil eg at me skal sjå litt nærare på høve mellom tilgjeving og lækjedom.

For det første: Det går fint an å vera sjuk og tilgitt, og det går fint an å vera frisk og fortapt.

Tilgjeving og god helse er to separate velsigningar frå Guds hand.

Jesus demonstrerte dette tydeleg og klårt på den lamme mannen som vart firt ned frå taket og inn i huset der Jesus var. Det første han sa til den lamme mannen var: "Syndene dine er tilgjevne!" Det kan bety to ting: At mannen alt var frelst, og at Jesus berre stadfesta dette for han, eller at Jesus tilsa han tilgjeving der og då, slik som dei skriftlærde tolka det. Men uansett, i begge tilfella var mannen tilgjeven før han vart lækt, og han må ha vore tilgjeven og lam på same tid om det enn varte kort eller lenge. Dei eine kom ikkje som ei automatisk frukt av det andre. Det var to separate velsigningar.

Det seier seg jo sjølv at det må vera slik. Elles ville jo ikkje kristne ha døydd. Alle kristne er tilgjevne av Gud, og alle kristne døyr til slutt av ein eller annan sjukdom eller veikskap. Og det finst tusenvis av menneske som ikkje er frelst, men som lever gode og lange liv lite plaga av vanhelse. Dei er rikeleg velsigna av Gud, men forstår ikkje at Guds godleik driv dei til omvending og vil ikkje gje han ære for dei gåvene han gjev dei. Difor endar det med å dei sjølve må smaka evig vanære.

Jesus møtte ein gong 10 spedalske som ønskte at han skulle lækja dei, og han bad dei om å gå å syna seg for prestane. På vegen vart dei alle lækte. Èin av dei sprang då attende til Jesus for å takka han for gåva, og han var ein samaritan, altså ein ikkje-jøde, ein palestiner. Meisteren undra seg over dette, og han spurde samaritanen: "Vart ikkje alle lækte?" "Jo," svara han. "Men kor er då dei andre ni?" spurde Jesus, og så venda han seg til mannen og sa: "Trua di har frelst deg."

Samaritanen fekk del i Guds frelse fordi han gav Gud ære for lækjedomen. Slik vil alle få del i Guds tilgjeving dersom dei takkar og ærar Gud for alle goder han gjev anten det er lækjedom eller ei stabil god helse. Dei som gløymer å takka og æra Gud for dei fysiske og timelege godene, går også glipp av den største og viktigaste av alle goder som er Guds tilgjeving.

Den som vert lækt, får i beste fall eit forlenga liv.
Den som vert tilgjeven, får eit evig liv.


torsdag 22. november 2012

Gud tilgjev og lækjer


"Han som tilgjev all di skuld og lækjer all din sjukdom"

Det skulle ikkje vera nokon tvil: Det er inga som helst fordøming for den som er i Kristus Jesus. Har du akseptert han som din Herre og Frelsar, er du 100% tilgjeven utansett korleis du føler deg. For saka er den at både du og eg kjenner på mykje synd i sjelene våre. Det er til å bli ganske matt av. Men alt dette er tilgjeve så lenge me trur på Jesus. Han dekkar over heile skiten. Er det ikkje oppmuntrande? Det er ein slik frelsar me alle treng. Den heilage Gud ser ikkje eit fnugg av den synda som Jesus har soge til seg, døydd for, bore med seg opp på krossen og betalt for. I Jesus og hans blod er det ei fullkomen tilgjeving for det alt saman. Difor er munnen vår full av lovsong til han. Så lenge du trur på Jesus er du i han, og då går du ikkje ut og inn av tilgjevinga. Jesus gjeld for deg natt og dag, om nettene og dagane er gode eller dårlege. Det spelar inga rolle. Du er perfekt for Gud. 

Så var det dette med sjukdomane våre då. Korleis kan det ha seg at David så frimodig forkynner at Gud lækjer alle våre sjukdomar når han veit at sjukdom råkar alle, og at døden ventar på oss i kulissane.

For det første: Det er ingen tvil: Jesus lækte all vanhelsa hos folket. Det var eit teikn på at Guds rike var kome nær. Vel, seinare døydde dei heile gjengen, men dei hadde blitt rørt ved av himmelens kraft og den himmelske røyndomen, og dei tvilte vel kanskje aldri meir på at dei var elska av Gud. Dei siste to vekene har elevar ved Veien bibelskule vore på teamtur i Alta. Desse ungdomane er jo så frimodige i det å be for sjuke, og her er eit vitnemål frå ein som vart rørt ved av Gud, Kristoffer frå Alta skriv på bloggen sin (karjalainen.blogg.no)

Hei,har akkurat kommet hjem fra skolen og tror jeg skal ta meg en liten jesus powernap!
Haha, neida..men jeg vet ikke helt hva jeg skal tro! Her om dagen skjedde noe helt sykt, det kom noen ungdommer fra en bibelskole på kom.inn og de skulle "Lese" meg gjennom gud... Og de sa ting som f*en meg ikke går ann å google om meg! De sa masse som stemte med livet mitt for tiden, og da var det sånne helt spessielle ting!   Jeg har f,eks ikke hatt det så lett i det siste og plutselig sier de akkurat de tankene jeg hadde...Det går ikke ann å forklare, men dagen etter bestemte jeg meg for å bli bedt for! Jeg var helt satt ut! De hadde liksom aldri møtt meg før..
Så hadde jeg da gått hele dagen med en smerte som ikke ville gå vekk, så sa jeg det til en som er ultra kristen der og hun spurte meg pent om hun skulle be for den...Så jeg sa ja, og hun tok tak i armen min...jeg kjente en rar varme og når jeg gikk ut av døren all "smerten" plutselig borte...!
Så jeg vet ikke hva jeg tror på? Det var så ekte og hun dama kan ikke bare se på trynet mitt og si sånne ting?? Men jeg tror jo mest på de andre teoriene om hvordan jorda ble skapt.. Men dette som skjedde gjorde at jeg fikk ett helt nytt syn på det! Og det beste var at det var 3 andre venner av meg til stede da..Og de fikk helt sjokk!

Slike vitnemål er så inspirerande å lesa, og det gjev oss eldre ein ny frimodighet til å gå  i gong og be for sjuke i større grad enn det me har vore vane med. 

Når me opplever at Gud er ein nærværande Gud som gjer under mellom oss, blir ikkje dei filosofiske spørsmåla om kvifor ikkje alle blir friske når me ber så interessante. Me veit at me er elska av Gud, at han bryr seg, at han kan lækja oss på ein blunk om han vil, og at når me blir friske, er det Gud som har gjort det anten det skjer slik eller slik. Me berre ærar han for full hals anten me er sjuke eller friske. For i han er me både tilgjevne og lækte, og framtida er vår. Ein dag skal me bli både syndfrie og totalt lækte og udøyelege. Det blir stas.

Lova vere du Jesus, vår frelsar og lækjar. Du er er nær hos oss i dag for å gleda oss med din kjærleik og hjelpa oss med din visdom og di kraft. Eg ber no for alle som lyttar til denne andakten som er plaga av sjukdom: Lat di gode lækjande kraft koma over dei og omslutta dei. Gje dei styrke og lækjedom for kropp og sjel. Men mest av alt: Fyll hjarta og munn med lovsang og glede uansett korleis livssituasjonen er.

onsdag 14. november 2012

Lov Herren, mi sjel!

Lov Herren, mi sjel, og gløym ikkje alle hans velgjerningar.
Salme 103,1

Me har så lett for å gløyma alt det gode Gud gjer for oss.  Når det dukkar opp vanskar i liva våre, slår me hendene våre saman og tenkjer: å jøye meg, dette var ille, korleis skal det gå med meg no? Fortvilinga kjem ofte lett som berre det. Anten det er ein stygg diagnose som blir oss forkynt, eller ein ekkel rekning eller anna svineri som daskar ned på bordet framfor oss, i same augneblinken går ei lammande redsle gjennom oss som eit lyn: Dette klarar eg ikkje. Dette går ikkje bra. No er det slutt, og andre tullete tankar. Det er som om Gud aldri har eksistert, at me er heilt åleine i verda, som om den Gud som skapte himmel og jord, som delte Raudehavet og som reiste Jesus opp frå dei døde ikkje lenger er hos oss og bryr seg om oss.

I slike tider trur me lett på løgner, men ikkje på Gud. Men teksten i dag vil hjelpa oss slik at me ikkje kjem i denne situasjonen: Dersom me stadig lovar Herren, dag ut og dag inn, vil me hugsa alle velgjerningane hans, og me vil ikkje så lett fortvila når stormane kjem innover liva våre. Lovsangen byggjer oss opp og gjev oss stor toleevne, han minnar oss om Guds godleik, alt han har gjort i gamal tid, at han er den same i dag som i går, og han vil vera den same til evig tid. Når me lovsyng Gud med ord frå Bibelen, talar me ut dei viktige og berande sanningane i livet. Me syng om Guds godleik, hans makt, hans omsorg, hans nåde, hans vilje og evne til å hjelpa.

I vår tid attreiser Gud lovsongen for sitt folk. Det gjer han med tanke på det som ligg framfor oss, både den trengsla som skal koma over hans barn i den siste tida, og med tanke på at me skal vera godt trent i faget når me kjem heim for å nyta den himmelske herlegdomen. Lovsangarane glir berre inn i det som alt er der. Dei har alt himmelen i seg.

Herren tronar over Israels lovsongar, les me i Salme 22,4. Dei som lovprisar Israels Gud, bringer Guds kongerike med alle sine krefter nær til oss. Det trengst sårt i denne tida som er så prega av mangel på kunnskap om Gud og erfaring av hans makt.

Gud har bestemt seg for å reisa opp att lovsangstenesta i kyrkja si, og han gjer det på ein vidunderleg måte. Aldri har det vore laga som mange vakre og styrkande lovsongar som no, og interenett har gjort dei lett tilgjengelege for oss alle. Eg har ein enorm glede av dette i mitt eige liv. Eg vil berre prisa han for hans godleik. Hans miskunn varer til evig tid. Halleluja.

mandag 12. november 2012

Lovsangen, ein kristen sitt sanne uttrykk

Salme 117
Lovsyng Herren, alle folk,
          pris han, alle folkeslag!
       
   
 2 For hans miskunn er mektig over oss.
           Herrens truskap varer evig.
          Halleluja!


Eg vil gjerne ha det sagt frå starten av: Lovsangen er Guds barns sanne utrrykk. Den strøymer ut av eit hjarta som er reinsa av Jesus og levandegjort av Den heilage ande. David skriv i Salme 40 at Gud hadde  drege  han opp at ei djup gjørma, sett føtene hans på fast fjell og lagt i munnen hans ein ny song, ein lovsong for vår Gud. Lovsongen kjem altså frå Gud, og for den som har samfunn med Gud, er det ein naturleg og kjær ting å synga for han, takka og prisa han.

Fordi Bibelen er skriven av menneske som er blitt berørt av Gud og som er  inspirert av Gud, er han full av lovsong. I Salme 71,8 les me: "Min munn er full av lovsong, eg syng om din herlegdom dagen lang." 

Men lovsangen er ikkje først og fremst ein spontan sak som me gjer på gode dagar. Nei, det er ei teneste me skal stå i innfor Gud uansett korleis dagane ser ut. Det står i Efesarbrevet 1 at Jesus har frelst oss for at me skal vera til lov og pris for hans herlegdom. 

Me tenkjer så lett: Jesus har frelst oss for at me skal koma til himmelen når me døyr. Men det er ikkje den primære grunnen i følgje Bibelen: Poenget er dette: Jesus har frelst oss for at me skal leva for han, lovsynga han, løfta han opp for dei menneska me er saman med, spreia gode rykte om han. 

Det er mange gode grunner til å lovsynga Gud. I Salme 117 finn me to av dei: Herren er full av miskunn. Miskunn betyr at han blir rørt til tårer berre han tenkjer på oss. Hjarta hans er ømmare enn eit morshjarta, og det var denne djupe medkjensla som dreiv han til å ofra Jesus for oss. I dag skal me berre prisa han for dette. For hans følelsar for oss er nett lik i dag som den dagen han bestemte seg for å senda Sonen sin for å frelsa oss frå våre synder. Han er heilt overvelda av varme når han ser på deg. Forstår du det? Berre pris han for at det er slik. Guds miskunn er din livsskatt.

Det andre me skal lova han for er hans truskap. Miskunn og truskap heng saman. Men når Bibelen snakkar om Guds truskap, går det på at han held alle løftene sine til oss. Du kan stola på alt han har sagt. I Bibelen skal det vera 365 løfter, eitt for kvar dag i året, seier dei. Men sanninga er at alle løftene gjeld kvar dag, og fordi det er slik, skjer det under kvar dag for den som stolar på Gud, og me skal takka og prisa han før underet skjer, det er jobben vår, og når det har skjedd, tek lovsongen heilt av. Heile oss er med i lovsongen, viljen, fornuften og kjenslene. Det startar med viljen og fornuften, så kastar kjenslene seg på etter kvart. Amen.

onsdag 7. november 2012

Vakna opp! Jesus kjem snart.

Me les dagens tekst frå 1 Tess 5,1-11
1 Men om timane og tidene treng vi ikkje skriva til dykk, sysken. 2 For de veit godt at Herrens dag kjem som ein tjuv om natta. 3 Når folk seier: «Fred og ingen fare», då kjem undergangen over dei, brått som riene over ei kvinne som skal føda, og dei kan ikkje sleppa unna. 4 Men de, sysken, er ikkje i mørkret, så dagen skulle koma uventa på dykk som ein tjuv. 5 For de er alle born av lyset og born av dagen; vi høyrer ikkje natta eller mørkret til. 6 Så lat oss ikkje sova som dei andre, men vaka og vera edrue! 7 For dei som søv, dei søv om natta, og dei som drikk seg fulle, dei drikk om natta. 8 Men vi som høyrer dagen til, vi skal vera edrue, kledde med tru og kjærleik som brynje og med vona om frelse som hjelm. 9 For Gud har ikkje valt oss ut til vreide, men til å vinna frelse ved vår Herre Jesus Kristus. 10 Han døydde for oss så vi skal leva saman med han anten vi vaker eller søv. 11 Difor må de setja mot i kvarandre og oppbyggja kvarandre, som de òg gjer.

Herrens dag er eit uttrykk som er henta frå profetane i Det gamle testamentet. Både Jesaja i kap 13  og Amos i kap 5 skildrar Herrens dag som ein domsdag.  Den er ikkje lys, men mørk, ein dag då Gud skal ta eit oppgjer med fiendane sine, anten dei er innafor eller utanfor Israels grenser, om dei er innafor eller utanfor kyrkja sine vegger.

Jesus snakkar mykje om dommen. Krystallklårt fortel han oss at han ein dag, då folk minst ventar det, skal koma att til vår verd, vekka opp dei døde for å døma oss alle. Dei som har gjort godt skal gå inn til evig liv og glede, og dei som har gjort vondt til evig død og smerte. Ikkje mange snakkar om dette i våre dagar. Domen er vorten tabu også i Guds kyrkje. Men Jesus snakkar om det, og Paulus.

Herrens dag kjem altså uventa og upassande som ein tjuv om natta, i ei tid då dei fleste har avskrive Jesus og seier "Fred og ingen fare." Då kjem undergangen over dei. Det blir ein skrekkeleg dag for alle som har stått Jesus imot eller gjeve blaffen i han og ordet hans.

Men for oss som har teke imot Jesus, vil denne dagen vera ein lukkedag, ein dag då me helsar Jesus med gledesrop. Me har teke imot frelse, blitt tilgjevne, rettferdiggjort og reinsa og me er blitt døypt i hans kjærleik og late oss rettleida av hans ord. Det heftar ingenting ved oss lenger. Me har ingenting å vera redd for i møte med Jesus.

Men nokre kristne sovnar og blir likesæle med liva sine. Andre begynner å nyta rusmiddel. Det er farleg. Korleis merkar me om me søv? Vel, det er vel ikkje så lett, men når du begynnar å søkja avkopling og gledesstunder andre plassar enn hos Gud, når det ikkje er så kjekt lenger å lesa i Bibelen og be, når det ikkje er så viktig for deg lenger å sanna syndene dine, når det ikkje lenger er viktig for deg å prisa Gud saman med kristne søsken, når det ikkje er så viktig lenger for deg å fortelja andre  om Jesus, ja, då har du sovna, og du er blitt eit lett byte for djevelen. Neste steg er at du bevegar deg inn på den breie vegen som fører til undergang.

Men det er ikkje Guds plan for deg, naturlegvis. Hans plan er utelukkande at du skal vinna frelse ved vår Herre Jesus Kristus, han tenkjer her på det å koma heilskinna gjennom domen og inn i Guds himmel. Skal det lukkast for deg, må du væpna deg for den åndelege konflikten som du lever i. Du må vera edru, ikkje rusa deg, handsama alle menneske i henhold til Kristi kjærleik til deg og dei, og festa blikket på Jesus og det endelege målet som han leider deg mot. I ein nøtteskal: Lev med beina på jorda og hjarta i himmelen, der Kristus sit ved Fars høgre hand og ventar på deg.

mandag 13. august 2012

Tale i Kristkyrkja på Stord 12. august

Denne talen er i praksis innleiing til Salme 30, og handlar i hovudsak om jødane si særstilling i Guds frelsesplan med verda. God fornøying
http://www.mediafire.com/?595f9rd7kzt9v2d

søndag 1. juli 2012

Many muslims meet Jesus in dreams and visions these days. It is a more and more commom phenomenon. Look at this video from cbn.com

Mange muslimar møter Jesus i draumar og visjonar i våre dagar. Det er eit fenomen som berre breier meir og meir om seg. Ta ein kikk på denne videoen frå cbn.com




torsdag 28. juni 2012

Marginalitet og helvete

Eg har hatt ein mistanke lenge, men fekk det stadfesta i dag då eg høyrde på radio: Eg er marginal. Dei som trur på helvete er nemleg det, vart det sagt, og eg trur på helvete, altså er eg marginal, og som marginal er eg vel også uinteressant, berre ein bagatell.


Det er ei undersøking som syner at dei som trur på helvete er mindre kriminelle enn dei som berre trur på himmelen. Ein kommentator i NRK-radio kalla det for agurkforskning. Helvete var noko middelaldergreier som me for lengst har fjerna oss frå her i landet. Me er betre informert enn at me går rundt å trur på slike barbariske ting. Er me? Ikkje eg. Eg trur på helvete, og tilhøyrer altså ei marginal gruppe.


Trøysta mi er at Jesus også er med i denne gruppa. Det gjev litt frimot.


Det er nesten ingen i Noreg lenger som trur på helvete, sa teologen i radioen.  Berre nokre sekter og svært få konservative kristne. Men dei er ikkje mange. Det er nesten ingen igjen av dei, vart det sagt i dag.


Men stopp litt: Kan det at nesten ingen trur på helvete seia noko om at helvete finst eller ikkje? Sjølvsagt ikkje. Anten finst ting, eller det finst dei ikkje. Om få eller mange trur at dei finst, spelar inga rolle.  Dersom alle trur at noko finst som ikkje finst, så finst det likevel ikkje. Om alle trur at noko ikkje finst, noko som faktisk finst, så finst det likevel. Me kan ikkje røysta over om noko finst eller ikkje.



Den ungarske legen Ignaz Philip Semmelweiss hevda på1840-talet at infeskjonar skuldast usynlege smittestoff, og at betre hygiene ville hjelpa. Kollegane hans lo av han. Nesten ingen trudde på usynlege ting. Men fleirtalet tok feil. Bakteriane fanst jo likevel, og desse brydde seg ikkje om at nesten alle sa at dei ikkje eksisterte.


Eigentleg trur eg ikkje på helvete. Men eg trur på Guds ord, på Bibelen, på Jesus, og Jesus snakkar om helvete, ja, om helvetes eld til og med. Guds ord fangar meg. Jesus fangar meg.



Eg må tru på Jesus, og då må eg tru på det han seier. Elles trur eg ikkje på han. Til Nikodemus sa Jesus:  "For så elska Gud verda, at han gav Sonen sin, den einborne, for at kvar den som trur på han, ikkje skal gå fortapt, men ha evig liv." Dette trur eg på. At Jesus har frelst meg frå fortaping, dvs. helvete, og at denne frelsa er mi om eg trur på han. 

Kristendom er ein frelsesreligion, og Jesus er ein frelsar. Men dersom det ikkje finst ein dom, kva skal me då frelsast frå?


Men domen er uunngåeleg og vil råka alle som ikkje har elska Guds openberring.


mandag 25. juni 2012

"Free Asia Bibi"



Den 40 år gamle fembarnsmora Asia Bibi sit i fengsel i Pakistan. Ho er dømt til døden for blasfemi. Grunnen er at ho proklamerte for nokre kvinner at Jesus lever medan Muhammed er død. Ho treng vår forbøn. Denne songen går no verda over.

søndag 3. juni 2012

"Jesu død på korset er den viktigste begivenhet i verdenshistorien!" !"


Uttalen kjem frå tidlegare SV-formann og mangeårig statsråd Erik Solheim. Eg tenkte: Det er ikkje rart at marxisten Audun Lysbakken tok frå han stillinga som miljø og utviklingsminister. Det er nok ikkje plass til ein som diggar Jesus på topp i ateistpartiet SV.

Men Solheim har naturlegvis heilt rett. Ingen har forma vårt land og vår vestlege kultur som Jesus Kristus. Det kristne evangelium har meir enn noko bestemt kva me i vår del av verda ser på som rett og rimeleg, og korleis me bør leva liva våre.

Men dei som no veks opp får ikkje høve til å bli godt kjent med kjerneforteljingane i Bibelen. No skal dei læra om alle religionar i skulen, og det som skjer er naturlegvis at dei blandar alt i ein graut og ikkje lærer om nokon religion i det heile tatt. Det veit eg svært mykje om sidan eg underviser i religion, livssyn og etikk i den norske skulen. Etter at elevane har hatt RLE i mange år, er det urovekkande mange av dei som ikkje kan noko av dei ulike religionane, ei heller om kristendomen og Jesus.

Det er ikkje mindre enn ein tragedie at barn og unge i Noreg ikkje lærer seg å be til Jesus og at dei ikkje lærer seg å skjøna kva som hende då Jesus døydde på krossen, det som i følgje Erik Solheim er den viktigaste hendinga i verdshistoria.

Kvifor er dette det viktigaste som har hendt? Jo fordi Jesus på krossen tok bort alle syndene våre slik at me ved å tru på han kan bli rettferdige for Gud.

I alle andre religionar utanom kristendomen må menneska etablera og bygga opp sin eigen lagnad og si eiga rettferd. Du får som fortent. Men me som er kristne har lært oss å forstå at me ved tru på Jesus får det motsette av det me har fortent. "For alle har synda og står ærelaus innfor Gud, men me blir rettferdiggjort ufortent ved hans nåde ved forløysinga i Jesus Kristi blod." Romerbervet 3,21.   Hadde verda forstått og trudd dette, ville alt ha vore heilt annleis. Det er sikkert.




mandag 28. mai 2012

Tetunane på Timor fann Gud då han talte til dei på deira eige språk



Bibeloversetting er essensielt i alt misjonsarbeid. Framst i rekka finn me Wycliffe bibeloversetjarar. Sjå på denne videoen og merk deg kor Guds hjarta opnar seg for folk når dei får Guds ord på sitt eige språk.




Foto: World Wildlife Fund