Biskopane er fornøgde med at me lever i eit land med legal
tilgang til abort, og Halvor Nordhaug legg stor vekt på å påvisa at alle som
talar i mot biskopane i denne saka, eigentleg er glade for det same, men dei
skjønar det berre ikkje heilt.
Men lat oss tenkja oss følgjande scenario. Ei kvinne kjem til
ein av biskopane for å skrifta, og ei av dei syndene ho dreg fram er ein abort
ho valde å gjennomføra for ti år sidan, og som ho ikkje har fått fred for i
ettertid. Tvert om. Det gneg i samvitet hennar, og ho kjenner seg skikkeleg
plaga.
Kva vil biskopen gjera? Gje henne absolusjon eller roa henne
ned med at ho ikkje har hatt grunn til å ha dårleg samvit, for det ho gjorde
var jo heilt legalt?
I siste tilfelle kan det vel lett tenkjast at ho vil ha store
vanskar med å falle til ro, rett og slett fordi ho slett ikkje er sikker på om
det ho gjorde var legalt i GUDS augo, om det enn var det i biskopen sine.
Og dette har relevans. For
biskopane er hyrde for prestane som sikkert ofte står i slike situasjonar. Kva
skal prestane seia til kvinner med denne type sjelenaud?
Dersom biskopane då meiner at slike kvinner skal få
absolusjon, har ikkje biskopane med det også sagt at abort er synd? Det er jo
ikkje noko meining i å gje syndsforlating der det ikkje er gjort noko synd.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar