I dag er det bøn og faste. Det er så mange behov i kyrkjelyden som som eg ikkje kan møta på ein god måte ut frå eigne forutsetningar. Eg må søkja Gud både for meg sjølv og for dei av medlemmene som slit. Og etterkvart som det kjem fleire til, jo fleire utfordringar melder seg. Slik er det å vera hyrde. Då er det lett å spora av og få det så travelt at ein taper seg åndeleg. Det har ingen glede av. Difor må eg disiplinera meg og søka overhyrden. Det har eg stor glede av. Han er så inderleg god, og eg veit at når eg ber, vert det opna ein veg for Jesus til dei eg ber for. Det er godt å vita.
Snakka med Iqbal i går. Svigerfaren Arshad, som har fått ein leukemidiagnose, blir gradvis dårlegare. Situasjonen i Pakistan er no så usikker på så mange vis at me har bestemt oss for å utsetja reisa dit inntil vidare. Det blir nok eit vonbrot for dei der nede.
Eg vil be alle lesarar om å be for Arshad og familien, og då særleg Salomi, kona til Iqbal som ikkje har høve til å vera hos faren på hans siste reis, om då Herren ikkje reiser han opp.
Kristne i Pakistan er svært usikre på kva som skjer no etter at president Musharaff er gått av. Dei er svært diskriminerte og trakasserte frå før, og er no redd for at ting skal bli enno værre. Underleg at ei så stor gruppe menneske i eit land kan vera så rettslause utan at andre lands styresmakter finn det interessant i det heile.
Me må be for våre kristne søsken i Pakistan. Dei treng Jesu nærvær og vern kontinuerleg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar