I dag eit ord av Pascal i gjen: "Menneske er korkje engel eller dyr, men dersom det prøver å vera ein engel, vert det eit dyr!" Veit ikkje om dette sitatet krev så mykje forklaring. Men eg trur han vil seia at når me prøver å gjera oss betre enn me er, vert me både uutholdelege og farlege. For i vårt strev etter det fullkomne endar me fort opp med å bli ekstremt sjølvopptekne. Og få ting er så lite fullkome som det.
Mennesker som søkjer det ideelle, får fort skylappar. Dei vert einspora og fanatiske. Det er ikkje idèane som har størst verdi, men menneska. Ein idè har kun verdi i den grad han tener menneska. Den idèen som gjer livet vanskeleg for folk, må forkastast som skrap.
Paulus var ein farleg idealist før han vart kristen. Men i møte med Jesu gjennomtrengande ljos, måtte han revurdera heile livet og forkasta alt han hadde stått for. Han akta det for skrap slik at han kunne vinna Kristus, og finnast i han, ikkje med si eiga rettferd, den som kjem av lova, men med den rettferda som me får ved trua, rettferda av Gud på grunn av trua.
Så eit poeng til: Dei som meiner at menneske kun er eit elendig dyr, er likevel opptekne av å få ære av mennesker. Det er ei sjølvmotseiing. For det kan då vel ikkje vera noko stas å få ære av noko smått. Men saka er at hestar og hundar søkjer ikkje ære. Og vår jakt på ære, plasserer oss i ein annan kategori enn dyre, me er åndsvesen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar