Det grunnleggjande med å vera Jesu disippel er å ha retten til alltid å nyta hans fellesskap. Då Jesus kalla disiplane sine, bad han dei om å følgja seg, og essensen i å følgja Jesus er retten til til eikvar tid å få vera saman med. Disippelskap og kristenliv handlar først og sist om FELLESSKAP.
Me tenkjer ofte at det å følgja Jesus er ein litt tung og vanskeleg jobb. Men det stemmer ikkje. Den som følgjer Jesus går med lette steg gjennom livet. Jesus er jo så enormt elskverdig og inspirerande å vera saman med at han gjer livet til ei festreise.
Men alle som prøver å leva som disiplar av Jesus utan å ha personleg samfunn med han, opplever det heile som eit ork. Det er oftast desse som fell frå trua, ei tru som dei i røynda aldri har hatt.
I 1.Mosebok 17,1-3 utvidar Gud pakta med Abraham og seier til han: "Lev for mitt åsyn og ver heil i di ferd."
Å leva for Guds åsyn er å ha personfellesskap med Gud, vera i ein posisjon der ein alltid let seg gleda av Guds kjærleik og la seg fylla av hans smil. Då blir ein eit heilstøypt kristent menneske, ein person med Jesu karakter.
Difor er det heilt grunnleggjande i disippelskapet at me brukar god tid med Gud kvar dag, at me søkjer hans ansikt, at me lovar, prisar og takkar han for den han er og for dei gåvene han har gjeve oss, og i særleg grad frelsesgåva.
Er du ein mentor er det dette du skal øva disippelen din opp i først av alt: å pleia nær omgang med Jesus på det peronlege planet. Her startar og endar eit vellukka disippelskap, og det er jo dette samfunnet med Gud alt saman strengt tatt handlar om under heile vandringa, og som me er som kalla til å bringa andre menneske inn i. Så under heile mentor-disippelperioden vil dette vera eit tilbakevendande hovudemne i samtale og felles bøn.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar