Gud, - eller stoff, tid og tilfeldigheit?

I realiteten er det berre to alternativ med tanke på å forstå universet, kvifor det eksisterer og korleis det fungerer:

1. Gud
2. Stoff, tid og tilfeldigheit 

Det skal lite til for å bli samde om at begge desse synsmåtane avspeglar ei umåteleg sterk tru. 

Problemet med den siste versjonen er større enn med den første. 

Det er to grunnar til det.

1. Big Bang-teorien reknar faktisk ikkje med at det eksisterte stoff før det sa PANG, og spørsmålet blir då: Kva var det som sa PANG?
2. Dinest er det ei ubryteleg fysisk lov som populært seier at "alt som har høg orden vil gradvis gå mot låg orden". Medan skaparverket tydelegvis har gått motsett veg, og akkurat DET vitnar uansett om ein "ordnar" som står utanfor og over universet, og som då må vera opphav til det heile. 

Å tru på Gud er altså langt meir logisk enn å tru på stoff, tid og tilfeldigheit. 

Materialistane må fornekta plan og mål. Likevel osar universet plan og mål, og me menneske elskar planar og mål. 

Det høver perfekt til Bibelens bodskap om at me er skapte i Guds bilete (1.Mosebok 1,26-27). Gud elskar plan og mål, og det gjer sanneleg me også. Utan plan og mål kunne me ikkje ha bygd byar, vegar, fabrikkar, datamaskinar, bilar og fly.

Utan plan og mål hadde me ikkje hatt blomster og barn. Men fotosyntesen, forbrenninga, fungerande organ og ein hjerne som faktisk gjev oss evne til sjølvrefleksjon og verbal kommunikasjon, må ha sitt opphav i eit sjølvreflekterande vesen som kommuniserer verbalt. Og han kallar seg "Eg er", "Veldig Gud", "Evig Far" og "Den Allmektige", han som er opphavet til alt anna. Han er VÅRT opphav, VÅR sanne og kjærlege Far.  

Og Augustin skriv: "Gud, du har skapt meg til deg, og mi sjel er uroleg i meg inntil ho finn kvile i deg!"