Å vera ein kristen leiar er å sjå kva Gud vil med fellesskapet ein er ein del av, kva han vil ha gjort gjennom akkurat vårt fellesskap og inspiera andre til å gå inn i dette, bli ein del av det og ha eigarskap til det.
Leiaren lyttar til Gud og er målretta, og når han/ho talar, høyrer folk Gud i det han/ho seier. Og Gud har store mål både for sitt folk og for den verda me lever i, han snakkar om å disippelgjera nasjonane, og han vil ha si kyrkje med i vandringa mot sine mål, ja han vil nå dei gjennom kyrkja si.
Når ein startar på vandring mot nye mål, blir det alltid friksjon og vanskar. Alle leiarar me les om Bibelen opplevde det. Men motstand og vanskar skal ikkje tolkast som at ein har mislukkast, men som ein normal del av disippellivet. Det som er ovreordna for ein sann leiar er om ein nærmar seg målet eller ikkje.
Ein manager er oppteken av at ting glir lett utan friksjon og motstand. Ja, han/ho ser på dette som eit overordna omsyn. Dei tenkjer fort at ting er bra om det glir lett. Management er ikkje leiarskap.
Mange med leiaransvar forstår seg sjølv som managearar, folk som administrerer ei drift, og dei kan vera framifrå flinke å smørja maskineriet. Men det går ikkje framover, berre i ring.
Managaren er viktig. Men han/ho må ikkje få bestemma kursen, for den ser dei dårleg. Dei må brukast til det dei er flinke til: Å administrera det som leiaren ser er naudsynt å få administrert for å nå dei måla Gud har sett for kyrkjelyden/fellesskapet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar