Pascal om det å vera menneske.

I dag eit ord av Pascal i gjen: "Menneske er korkje engel eller dyr, men dersom det prøver å vera ein engel, vert det eit dyr!" Veit ikkje om dette sitatet krev så mykje forklaring. Men eg trur han vil seia at når me prøver å gjera oss betre enn me er, vert me både uutholdelege og farlege. For i vårt strev etter det fullkomne endar me fort opp med å bli ekstremt sjølvopptekne. Og få ting er så lite fullkome som det.

Mennesker som søkjer det ideelle, får fort skylappar. Dei vert einspora og fanatiske. Det er ikkje idèane som har størst verdi, men menneska. Ein idè har kun verdi i den grad han tener menneska. Den idèen som gjer livet vanskeleg for folk, må forkastast som skrap.

Paulus var ein farleg idealist før han vart kristen. Men i møte med Jesu gjennomtrengande ljos, måtte han revurdera heile livet og forkasta alt han hadde stått for. Han akta det for skrap slik at han kunne vinna Kristus, og finnast i han, ikkje med si eiga rettferd, den som kjem av lova, men med den rettferda som me får ved trua, rettferda av Gud på grunn av trua.

Så eit poeng til: Dei som meiner at menneske kun er eit elendig dyr, er likevel opptekne av å få ære av mennesker. Det er ei sjølvmotseiing. For det kan då vel ikkje vera noko stas å få ære av noko smått. Men saka er at hestar og hundar søkjer ikkje ære. Og vår jakt på ære, plasserer oss i ein annan kategori enn dyre, me er åndsvesen.

Litt om ingenting

Illustrasjon: Haakon Sundal: Ydmykhet

Eg lova å koma attende til Richard Wurmbrand sin tale i Johanneskirken i Bergen ein gong i 1980. Det første eg hugsa var at mannen måtte sitja medan han talte. Beina hans verka så fælt etter alle slaga han fekk under fotsolane under fengselsopphalda sine. Dei vart aldri gode att.

Denne søndagen ville han, sa han, tala om det sterkaste stoffet i universet: INGENTING. For då Gud skapte himmel og jord, skapte han det av INGENTING. Og det var det einaste stoffet han kunne bruka når han skulle skapa.

Og så fortalde han om ei kvinne frå Den norske israelsmisjonen som han hadde truffe i Romania i si tid. Gud brukte henne så kraftig i si teneste fordi ho var så audmjuk. Ho var ingenting i seg sjølv. Og slik er det i Guds rike framleis: GUD KAN BERRE BRUKA DET SOM INGENTING ER. Og han synte til 1. Korintarbrev kapittel 1 der Paulus påviser at Gud vel seg ut det som ingenting er for å gjera til skamme det som er noko.

Så langt Wurmbrand.

Så er det då eit spørsmål om kvifor Gud i så liten grad brukar kristne til å gjera sine store gjerningar? Og svaret er ikkje at me er for svake og har for liten kraft. Snarare tvert om: Me har for store tankar om oss sjølve og om kva Gud kan bruka oss til. For før me kan sjå Guds gjerningar, må me heilt missa trua på eigen åndeleg kapasitet. Me må bli skikkeleg små i oss sjølve, og verkeleg forstå at me ikkje kan gjera noko som helst ut frå menneskeleg utrustning. Alt godt må Jesus gjera gjennom oss. I Guds rike gagnar menneskeleg kløkt, kreativitet og kraft (les kjøtt) ingenting, berre Den Heilage Ande som bur i oss kan gjera det som har sann verdi i denne tida og i æva.

Pastor Richard Wurmbrand (rumensk jøde, luthersk teolog og grunnleggjaren av "Jesus to the communist world", no "Voice of the Martyrs") som døydde i februar 2001 ville i dag ha fylt 100 år om han hadde fått leva. Eg finn grunn til å markera denne dagen. Få personar har fascinert meg så mykje som denne mannen. Etter i 1976 å ha lese boka hans "Kristen i rumensk fengsel" har eg vore heilt fengsla av både mannen og livet hans. Etter den 2. verdskrigen sto Wurmbrand modig fram i Bucuresti og forkynte evangeliet om Jesus som den einaste sanninga i eit land som var på full veg inn i kommunismen. Wurmbrand vart fengsla og måtte pga sitt frimodige vitnemål tilbringa totalt 14 år i fengsel, inkludert 3 år på einecelle. I boka si gjev han oss eit levande bilete av ting som hende desse åra, det er brutalt men likevel fullt av varme, humor og visdom. Spesielt er det å lesa om den omsorgen og godleiken han hadde for fangevaktarane som torturerte han og gjorde det dei kunne for å sveikka han. Men dei lukkast ikkje. Ånda hans vart berre enno meir vital og skjerpa, og eg veit ikkje om nokon har tal på alle dei han gjennom desse åra fekk føra til Jesus, mellom anna kommunistar som hadde falle i unåde hos partileiinga.

I 1964 fekk Wurmbrand amnesti etter at Den norske israelsmisjonen hadde "kjøpt" han fri. På det viset fekk Wurmbrand eit livslange og sterke band til vårt fedreland, og han besøkte ofte Noreg.

I 1980 var eg så heldig å få helsa på han og kona hans Sabina (som for sin del sat 3 år i fengsel for trua si, noko som ho har skrive om i boka "Pastorens hustru"). Dei var i Bergen, og Wurmbrand talte på gudstenesta i Johanneskirken. Eg skal seinare koma attende til innhaldet i den talen. Etter gudstenesta fekk eg så ta desse to store og gode menneska i handa og prata med dei, og det som slo meg var kor alminnelege dei var, og at dei let meg som ein ganske ordiner nordmann føla meg viktig. eg gjekk heim og kjende meg rikare enn før.

Richard Wurmbrand var kontroversiell fordi han avslørte kommunismen og sosialismen som ein umenneskeleg idè midt i ei tid då dei intellektuelle gjerna flørta sanselaust med dette tankegodset. Men historia gav Wurmbrand rett, og det er godt å tenkja på. Men det ser ut til at det gamle kommunisttrollet enno har nokre hovud att som ikkje er kappa av. Det ser me no.

SV går i udemokratisk retning.

På SV sitt landsmøte vart det vedteke å programfesta forbod mot religiøst grunngjevne privatskular. Dette stadfester det mange av oss har visst lenge: SV er eit antidemokratisk parti som framleis lever i sovjetkommunismens tidsalder. No er det vel eigentleg ikkje demokratiet dei vil til livs med dette vedtaket, men snarare religionen. Men dei antikristne haldningane gjer SV til eit udemokratisk parti. For i følgje Menneskerettsfråsenga og Europakonvensjonen har alle foreldre suveren rett til å velgja kva oppseding borna deira skal få. Og sidan skulen er ein oppsedingsinstitusjon, må dette bety at foreldra må ha rett til å velgja skule for borna sine og til å etablera eigne skular om dei finn det tenleg. Dei har til og med rett til å halda borna heime frå skulen og undervisa dei sjølve om dei ønskjer det. Denne demokratiske retten vil SV no frårøva norske foreldre og underleggja dei statleg tvang. Det gufsar fælt av dette. Ein kan spørja seg om kva straff dei foreldra skal få som held borna sine borte frå offentleg skule for å undervisa dei sjølve. Bøter? Fråteken omsorg? Fråteken foreldrerett? Var det forresten ikkje slik dei opererte i aust-Europa under kommunismen? Men det er vel i desse regima SV også har røtene sine.

Ny eksorsismedebatt

Det har dukka opp ein ny eksorsismedebatt. Når eg les innlegga slår det meg at dei fleste fortel sjølvsikkert om ting dei ikkje har erfaring med, og dermed heller ikkje kan ha kunnskap om. Det er berre fordummande.

Bibelen har inga lære om demonane og det dei held på med. Men i evangelia les me at dei på ulike måtar gav seg til kjenne i møte med Jesus. Han avslørte dei og dreiv dei ut. Skal me driva med det same, må me ha den kvaliteten i liva våre som gjer at demonane blir pressa opp i dagen. Då er det dags for å driva dei ut.

Tunge psykiatriske pasientar kan lett koma til å tru at dei har ein djevel i seg. Dei kjenner det slik. Men desse menneska er i all hovudsak sjuke pga heilt andre høve.

Eg tenkjer meg at demonane like lett kan bu i ein frisk kropp som i ein sjuk kropp. Men det er i møte med Jesus at dei begynnar å oppføra seg ubehageleg.

Det er grunn til å tru at demoniseringa i samfunnet vil auka med aukande nyreligiøsitet, spådomskunst, meditasjon, yoga, okkultisme, fetisjisme og ved at folk lever utsvevande liv på ymse vis. Djevelen er mørkrets fyrste, og gjennom synd få han fotfeste i folks liv. Difor er det så viktig for oss mennesker at me sannar syndene våre og lever i Guds ljos. Då er me uangripelege. Men kven gjer vel det?

Demoniserte menneske opplever og søker gjerne overnaturlege ting. Dei vert opptekne av healing og magiske krefter av ymse slag. Skal dei bli fri demonane sine må dei venda seg bort frå avgudsdyrkinga og bli løyst gjennom skriftemål og forbøn. Det vil berre bli meir og meir av dette her, og me som er kristne må sko oss skikkeleg.

Bøna hevar forbanninga

I Kolossarbrevet 4,2-4 lærer Paulus oss ein del om bøn.
Ingenting forvitrar så lett som ein kristens bøneliv, og det er ofte vanskeleg å halda bøna oppe på eit forsvarleg nivå. Det veit alle kristne. Difor er det så viktig at me let oss formana, og at me formanar kvarandre om å vera uthaldande på dette området.

Bøna er sjølve kontaktpunktet mellom oss og Gud, og det er i bøna me erfarer at Guds godleik og nåde skyller inn over oss, inspirerer, fornyar og oppmuntrar oss.

Bøna i seg sjølv artar seg som ein kamp for det gode og mot det vonde. Me slost mot det vonde i oss sjølve og i den verda me lever i, og for det gode som Gud vår Far har makt til å gje oss når me ber i tru. Og kampen begynner før du ber. For bøna i seg sjølv ei stor og god gåve som Satan vil hindra Guds barn å ta i bruk. Difor kjenner du alt ein indre motstand mot bøna før du løftar hendene eller bøyer knea dine innfor Gud. Alle bedarar forstår kva eg meiner her. Den første sigeren vinn du difor i same augneblink som du ber.

Bøna er nøkkelen til suksess i forkynning og vitnemål. Han du nokon gong undra deg over at folk du snakkar med om Gud ikkje er interessert i det du pratar om, og at dei berre møter deg med eit lukka sinn? Det er fordi alle er fødde med ein gudsmotstand i hjarta, ei forbanning som berre kan hevast av kristne som ber. Difor skriv Paulus at dei kristne i Kolossæ måtte be om at det måtte opna seg ei dør for Ordet og at han fekk dei rette orda når han opna munnen for å fortelja om Jesus og Guds veg.

Stundom undrar me oss over at forkynninga i Noreg er så slapp og lite fruktbar. Men grunnen finn me her: Det er så få som verkeleg ber for forkynnarar og vitner, at det skal opna seg dører for Ordet, og at Gud skal gje dei ord som bit på rett vis og på rette plassar. Så slik skal me no be framover, og resulata vil vera like sikre som sanninga i Guds eige ord.

SV- kristendom-islam-Israel

SV er eit ateistisk parti som helst også vil fjerna kristentrua frå det offentelege rom. Dei lir av ein sterk kristendomsfobi. No vil dei helst tvinga prestane til å vigsla einkjønna ekteskap mot samvitet deira. Men trass i dette reiser dei seg for islam og islamistar (Hamas og Hizbollah) ???!!Men det er sjølvsagt fordi dei hatar Israel. Det er eit kjent fenomen at motstandarar finn saman i kampen mot sams fiende. Gjennom varm støtte til Hamas og sitt frekke forslag om å boikotta Israel, er SV ei ulukke for landet. For skal det gå Noreg vel, må me kjenna, æra og følgja Israels Gud og velsigna Israel.

Russland reiser seg militært

Russlands presiden Medvedjev har sagt at landet no står framom ei stor opprusting av forsvaret. Dette er urovekkande. Me har sams grense med Russland, og det er ikkje bra for oss at den store naboen i aust rustar opp medan me rustar ned. Det kan fort bli ein situasjon som liknar på det me hadde før siste krig då tyskarane kom til duk og dekka bord og kunne overta landet utan vesentleg motstand. Dessutan har me ein uløyst delelinjekonflikt med russarane i Barentshavet, eit område med store fiskeressursar og truleg også olje. Det er vel så godt som sikkert at Russland ved å styrka sitt militære nærvær i nord vil prøva å tvinga fram ei løysing på spørsmålet som passar dei best.

Eg likar ikkje at me har bygd ned forsvaret vårt slik som me har gjort dei siste åra. Me har nesten ingenting å møta ein aggressor med, og det bør me ha når situasjonen krev det. Den russiske opprustinga må difor møtast på det viset at me sørgjer for at forsvaret vårt er godt operativt på alle nivå. Elles kjem me til å dumma oss ut igjen, slik me gjorde det på 1930-talet.

Russland er ei stormakt som støtt og stadig syner vilje til å truga og undertrykka små nabostatar. Tsjetsjenia, Georgia og Dagestan er slike døme. Den einaste grunnen til at me ikkje blir utsette for sterkare trykk er at USA og Nato er våre allierte. Dei er garantistane for vår fridom.

Å ha SV i regjering er på sikt ei sjølvmordslinje for Noreg. Dei er imot både USA og Nato, og difor må dei stemmast ut ved neste val. Måtte dei berre koma under sperregrensa.

Lat småbarna koma til meg

På ein blunk visste me alle at det ein gong på 14-1500-talet levde ein kunstnar i Tyskland som heitte Lucas Cranach. Etter litt reseach fann eg forresten ut at han var protestant og ven at Martin Luther. Slike vener kan det vera godt å ha.

Det er altså denne Lucas Cranach som har laga målarstykket "Lat småborna koma til meg" som nyleg vart stole frå Larvik kyrkje, og som lukkelegvis er kome til rette att. Bilete er både morosamt og vakkert, og dessutan forferdeleg dyrt. Trasig dersom slike skattar skal gå tapt.

Verre er det likevel å tenkja på at det er så mange barn i Noreg og i Europa i dag som aldri får sjansen til å bli kjent med Jesus. Opplæringa er for dårleg både i heim, skule og i kyrkjelyd. Men no har Gud gjennom dette tjuveriet talt til Noreg, og han seier: "Lat småborna koma til MEG, og hindra dei ikkje, for Guds rike høyrer slike til!" Høyrer Noreg Guds røyst i dette?

Rekristning av Noreg

Same korleis ein ser på det: Noreg vart samla til eitt rike samstundes som kristendomen vart innført i landet. Trua på Kristus var sjølve limen som meir og meir kom til å halda denne nasjonen saman. Det er ikkje langt i frå at me kan seia at Noreg er eit produkt av kristendomen. Då er det rimeleg spesielt at kristendomen no meir og meir vert fasa ut av staten. Det vil ganske sikkert føra til kostbare oppløysingstendensar i samfunnet. Og det ser me skjer på familieplan, i moralen og i lovverket.

Det var ein heller maktpolitisk kristendomsform som vart lansert i Noreg. Trua vart påtvinga folk, og slik sett var dette ikkje i Jesu ånd. Alt hende feil veg hos oss. Kristendomen vart påtvinga folk ovanfrå. Det ideelle er derimot at kristendomen veks fram som ei grasrotrørsle, og på den måten pregar samfunnet meir og meir når det gjeld mentalitet og lovgjeving. Men hos oss begynte det med staten, og det tok heller lang tid før folket var med på notane. Det skjedde vel først då dei store folkevekkjingane kom på 1800-talet.

Men Adam var vel kanskje ikkje så lenge i Paradis, og no er landet avkristna og treng rekristning. Då må det skje nedanfrå og opp. Jesus sa til læresveinane sine i Bergpreika: ”De er verdas ljos. Ingen tenner eit ljos og set det under ei skål, men i staken, slik at det kan lysa for menneska. Slik skal de la dei gode gjerningane dykkar lysa for menneska, slik at menneska kan prisa Far dykkar i himmelen.” Vidare sa han: ”De er saltet på jorda. Men dersom saltet misser krafta si, kva skal det så saltast med? De duger ikkje til noko anna enn å bli kasta utanfor og bli trakka ned av menneska!”

Det er berre Jesu læresveinar som kan rekristna Noreg. Det må bli ei folkerørsle som startar i kyrkjelyden og spreier seg utover som ljoset frå ei lampe eller som salt i mat. Me må som kristne i denne tida dedikera liva våre til å oppfylla misjonspåbodet, og ikkje til noko anna. Og dette må me gjera i lag. Guds kjærleik er ei kraft som går frå hjarta til hjarta, ved gode gjerningar, underfulle gjeringar og gjennom Guds ord som me er kalla til å dela med alle.

Alle kristne må i denne tida sjå på seg sjølv som ein ambassadørar og utsendingar for Kristus. Gud elskar Noreg og nordmenn, og no vil han læra nordmennene å elska seg. Då må me som kjenner han vera fylte av han slik at folk kan møta den sanne Gud i oss.

Snikinnføring av livssyn

Siv Jenssen er redd for at Noreg skal bli snikislamisert. Det er ikkje direkte lett å vita kva ho meiner med dette, men truleg er det eit utslag av debatten rundt blasfemilova som SP ville ha, og hijab som ein del av uniformen for muslimske politikvinner.

For mange år sidan sa kraftsosialisten Trygve Bull at det var liten vits i å prøva å fjerna kristendomen frå skule og samfunn i ein fei. Det ville ikkje fungera, meinte han. Derimot slo han til lyd for å fjerne kristendomen gradvis. Då ville ikkje dei kristne reisa seg og laga bråk. Dei ville vera som ein frosk som ligg i vatn som gradvis vert oppvarma. Han ensar ikkje endringa, og døyr utan å merka det.

Og slik har det gått. Det norske samfunnet er blitt sniksekularisert, og no er kristen tru og tanke snart heilt og fullt fortrengt til den private sfære.

Men så kjem eit viktig spørsmål: Kan sekularismen i lengda demma opp for udemokratiske krefter i dei muslimske miljøa? Det tvilar eg på. Eg er redd det norske samfunnet kan koma til å betala ein høg pris for snikavkristninga som har pågått i mange tiår allereide. Undervisningsministeren kallar kristendomen i skulen for eit gufs frå fortida. Det er historielaus tale. For utan kristendom ville me ikkje hatt nestekjærleik, solidaritet og tilgjeving som viktigeverdiar i dette samfunnet.

Kva har me som kristne å setja inn mot dette? Johannes skriv at "han som bur i dykk er sterkare enn han som bur i verda." Jesus vert kalla Immanuel, "Gud med oss". Me er sterke i han, og forresten er me enno mange. Let me oss fylla av Gud, så kan me vel enno ein gong fungera som ein surdeig som syrer heile deigen, som Jesus uttrykker det, åndsfylte kristne som får Guds kraft til å trenga gjennom til alle. Jesus framstiller Guds rike som eit framgangsrikt og sigrande rike som alltid er i kamp. Men som Jesu soldatar må me først ta vare på hjarto våre, og så må me i fellesskap løfta Jesus fram for folk ved å vitna om han og gjera det gode. Så kan det vel henda at me kan snikinnføra Jesus igjen både her og der.

Radikalitet

Lærar ved Misjonshøgskulen i Stavanger ønskjer seg ein radikal biskop i Stavanger, ein som forkynner Bibelen uavkorta, som kallar folk til omvending og som fortel om den domen som ventar dei ubotferdige.

Å vera radikal tyder å gå til røtene, og dei einaste røtene den kristne kyrkja har er Guds ord i Bibelen. Skal me vera kristne og følgja Jesus, må me følgja Bibelen.

Det er jo viktig for kyrkja å ha god kontakt med røtene sine, for det er gjennom røtene at ho dreg opp næring og vatn. Sviktar røtene, visnar og døyr treet.

Det ville vore bra om Knut Holter fekk det som han ynskjer. Den norske kyrkja og det norske folket treng no verkeleg ein biskop som fylgjer Jesus av eit heilt hjarta.

Den første kristne vedkjenninga var enkel: "Jesus er Herre", dvs. Mennesket Jesus er Gud. Det inneber at kyrkja han grunnla er forplikta på ordet han talte. Når kyrkja hevdar, forkynner og praktiserer noko anna enn hans ord, har ho slutta å vera kyrkje. Det må jo vera eit kjempeproblem.

Under reformasjonen var mottoet: "Tilbake til Bibelen!" Det er i denne ånda Holter snakkar no. Gjennom middelalderen hadde Den romersk katolske kyrkja kome heilt ut av kurs i høve til mange ting: søilibat for geistlege, messeoffer, avlat, paven som ufeilbarleg, frelse ved nåde + gjerningar osv osv. Men Luther sa under riksdagen i Worms: "Dersom de ut frå gode grunnar i Skrifta kan påvisa at eg tek feil, vil eg tilbakekalla alt eg har sagt. Men dersom de ikkje kan det, korkje kan eg eller vil eg trekkja det attende. Eg er bunden av samvitet mitt, og det er ikkje tilrådeleg å handla mot samvitet sitt. Så hjelpe meg Gud!"

Guds ord er det einaste som kan frelsa sjelene våre. Men denne frelsa kjem først til oss når me let Ordet binda oss på alle livsområder. Jesus kom med sanning og nåde. Utan sanning ingen nåde og vise versa.

Frelse og lækjedom

Jesus frelste syndarar, lækte sjuke, metta svoltne og sette bundne fri. Guds rike kom med Jesus, og desse godene høyrer riket til.

I Johannes 1:12 vert det markert at ”alle som tok imot Jesus fekk rett til å bli Guds barn!” Barnekåret er altså ein rett som alle kristne har i Jesus. Ingen treng hevda denne retten. Den er gjeven av Gud og vert berre trekt attende dersom me snur oss bort frå Jesus. Tilgjeving frå synd, barnekår hos Gud og evig liv er ubestridelege rettar ein kristen har. Dette er ikkje ting som kjem til oss ”over tid”, men som me har i same sekund me kjem til tru.

Fridom frå demoniske makter er også ein rett me har som kristne, men her kan me rota oss opp i problem dersom deler av liva våre vert liggjande i mørkret. Då kan me bli bundne i vår ånd, og erfarer først fridom ved å sanna syndene og gje Jesus retten og makta attende over dei nemnde livsområda. Me kan i slike saker koma til å trenga hjelp av medkristne i kampen for å oppnå full åndeleg fridom.

Sjukdom i kroppen er i hovudsak knytt opp til arvesynda som me alle ber i oss og med oss. Full kroppslege lækjedom høyrer den komande verda til. Likevel ser me i Det nye testamentet at Jesus var raus med å dela ut lækjedom til folk. Me har grunn til å tru at han lækte alle som kom til han med plagene sine. Lækjedom er i ei Guds gåve, og den må som alle andre Guds gåver takast imot i tru. Men eg kan vanskeleg sjå at det høyrer med til ein kristens rett å vera frisk. Men som kristne har me rett til å be om lækjedom. I Jesus har me fri tilgang til Gud, og me har rett til å be om kva me vil, og dersom me ber i tru, vil me få det me ber om. Men her må me skilja mellom ei tru som me tek oss til og ei tru som vert oss gjeven av Gud. Me kan gjerne mobilisera all vår mentale kraft for å tru, men denne trua vil ikkje gje oss lækjedom. Den er sjølvprodusert. Berre ei Gudgjeven tru kan ta imot lækjedomen frå Gud. Difor må me be: ”Gud, gje oss den trua som kan ta imot din lækjedom, og den trua me treng for å kunna formidla din lækjedom til andre.”

Eit godt råd med tanke på å kunna ta imot og formidla lækjedom er å bruka skriftemålet, dvs at du sannar syndene dine for ein medkristen med teieplikt (alle har sjølvsagt det, men hos pastorar er dette juridisk bindande) I Jakobs brev 5 les me i samband med salving og bøn for sjuke: ”Sanna difor syndene for kvarandre, så de kan verta lækte!” Eg vil koma attende til denne biten i morgon.