Det største av alle under

Det største av alle under er INKARNASJONEN (ordet tyder å ta på seg kjøt), skriv forfattar og apologet C.S. Lewis i boka si "Mirakler". Alle andre under spring ut frå dette ufattelege at den evige, allmektige og allestads nærverande Gud i Jesus Kristus vart eit avgrensa menneske, ja, i utgangspunktet eit lite frø i Marias mage, utan at han dermed slutta å vera evig, allmektig og allestadsnærverande. Han var både det eine og det andre. Den første og siste i historia som var 200%, for å sitera Åge Åleskjær.

No finn me inkarnasjonsforteljingar også i hinduismen, gudar som vert menneske. Men dette skjer ikkje de facto, dei kan slutta å vera menneske når det høver for dei og så gå over i gudemodus. Fram og tilbake, fram og tilbake.

Men Jesus Kristus vart menneske og måtte leva det ut i sin ytste konsekvens, ja, helt til ein pinefull død på eit romersk kors. Heile tida var han Gud med alt det som det innebar, men under sitt jordeliv gav han avkall på å operera i si guddomsmakt og fungerte 100% som menneske, avhengig av Maria og Josef, slekt og vener og aller mest av Gud, sin himmelske Far. Berre ein ting var annleis med Jesus samanlikna med oss: HAN VAR UTAN SYND. Meir enn noko anna avslører synda seg i liva våre som trong til UAVHENGIGHET. Jesus gjorde for sin del aldri noko utan i nær kommunikasjon med, og lydnad mot Far. "Den lidande Gud" vart ein ståande vits mellom romarane. Grekarane såg på det som toskeskap og jødane støytte seg på det. Slik reagerer det naturlege menneske også i dag på Jesus: ein fantast som hadde misforstått sin eigen rolle her i verda.

Men me er jordbundne menneske som går med nasa vendt mot bakken og taper fort perspektivet og dei store linjene. Det handlar mykje godt om snevre eigeninteresser. Jesus går utanpå oss alle, og merkeleg nok toler me lite slike folk.

Då han hang på krossen kunne han galant ha avbrote smerten når det måtte passa, slik som gudane i hinduismen, men han gjorde ikkje det fordi Far ikkje gav klårsignal til noko slikt. I Getsemanehagen før krossfestinga bad han: "Far, ikkje som eg vil, berre som du vil." Han underorda seg Gud, sin Far i alle ting, heilt inntil døden, ja, døden på krossen.

Inkarnasjonen er så fjern frå alt som me menneske kunne ha kome på, at me av den grunn kan slå fast at den er sann. Dette er det som ikkje kom opp i noko menneskehjarta, men som Gud har openberra for dei som elskar han.

Som menneske vert Jesus framstilt som alle menneske sin representant . Alle hans gjerningar er representative. Dersom du stolar på han, gjeld dei som dine. Jesus var både Gud og menneske, og slik vart han ei bru som me kan gå over for å koma til Gud og få samfunn med han og evig liv.