I opphavet var Ordet

Jesus er Guds ord, skriv Johannes. Han er m.a.o. evig som Gud. Tenkte på dette i dag morgon at det første me lærer om Gud i Bibelen er at han talte, at han sa noko. Altså må Gud alltid ha hatt eit språk. Og kva er poenget med språk? Jo, det er kommunikasjon. Gud har altså i æva kommunisert med nokon. Kven var det han kommuniserte med? Sin eigen dyrebare Son. Og Sonen må ha vore ein rett så nyttig samtalepartner for han var så klok at kong Salomo seinare kalla han for "Visdomen". Og når Johannes identifiserer Jesus som Ordet, så er det denne Guds visdom han syner til. Denne kloke Sonen var i opphavet. Han har ikkje sjølv noko opphav, men var der hos Gud då alt tok til, han var der og sette alt i gong, og han var Gud.

Det er sjølvsagt ei enorm utfordring for oss menneske å tru dette. Tru at det vesle barnet i krubba var den evige Gud som i urtida skapte alt som er. Men noko mindre kan me ikkje tru dersom me skal kalla oss kristne. For så stor måtte då også den vesle Jesus vera for å vera vår frelse. Noko mindre dugde ikkje for oss. Fallet var så djupt og skaden så omfattande. Gud måtte ta det med rota og bli eit menneske for å oppfylla alle våre plikter og døy for våre synder. Berre slik kunne me bli fri. Og no er det Jesus som gjeld for oss som trur, og takk og lov for det.

At Jesus er Ordet tyder i neste omgang at me møter han i Bibelen, og berre der. Ved å tru på Bibelen, trur me på Jesus. Ved å bli kjent med Bibelen, blir me kjent med Jesus. Ved å følgja Bibelen, følgjer me Jesus osv. Ditt høve til Jesus avspeglar seg tydeleg og klårt ved ditt høve til Bibelen. Tenk litt over det.

Bibelen er ei levande bok. Våre iranske vener merkar dette klårare enn oss, for dei har vore vane med å lesa Koranen som berre formidlar bod, forbod og fordøming. Men Bibelen merkar dei formidlar kjærleik, fridom og liv. Difor elskar dei å sitja saman med meg og lesa Bibelen og prata om det me les. Dei kjenner krafta frå Gud strøyma inn i sjelene, seier dei.

Det er utruelg interessant. I går vart dei så overraska då dei høyrde at Jesus var jøde og ikkje kristen. Me snakka om at Jesus vart omskoren, og at han var fødd under lova som jøde for å oppfylla alle dei krav lova har mot oss slik at me berre ved å tru på han kan vera frie barn av Gud utan å ha eit einaste krav retta mot oss. Me prata om den gamle avtalen og den nye avtalen, om lova og evangeliet, og Anden kom til dei og openberra Guds visdom for dei, enno ein gong.

Er det rom for dei?

Familien Sajedi er hos oss denne jula. Her ser du pappa Karim, mamma Rahele og vesleguten Arsalan. (Kven andre som er her, og korleis dei ser ut, finn du ved å kikka på familienthoresen.blogspot.com) Det å ha denne familien i huset gjev feiringa vår eit ekstra perspektiv. Me har kjent det som ei kristen utfordring å ikkje stenga herberget for Jesu søsken som er på flukt. Det skulle då også berre mangla. Norske styresmakter har inga forståing for kva fåre kristne i Iran lever i, og dei har valt å mistru Karim inn til margen av hans eiga tru. Me som har vore saman med han i 3 år veit at det ikkje er mange her i verda som elskar Jesus som han. Men UDI har funne ut at han er proforma kristen som har late seg døypa i von om å oppnå asyl. Ja, slik tenkjer dei utan å ta omsyn til informasjon frå oss som veit betre. Det kan sanneleg kjennast tungt å ha med statlege forvaltningsorgan å gjera. Men me veit at han som bur i oss er sterkare enn han som bur i verda, så me held fram med å be og arbeida.

Dei trudde forresten også at Karim laug då han fortalde at han hadde vore utsett for totrur. Men me fekk ei fråsegn frå ein ortoped på Haukeland som sa at dei skadene mannen har i beina mest truleg stammar frå tortur. Men då sa dei at det hadde dei teke omsyn til i første avslaget?? Men det er ikkje sant. Den gongen skreiv dei at han laug om alt. Me står i ein livsviktig kamp for kristne søsken. Ver med oss å be, og vil du vera med å støtta økonomisk (dette kjem til å kosta), så kan du senda bidraget ditt til Kristkyrkja på Stord på konto 3520 56 15006.

Kristkyrkja fylles desse dagar med folk frå Eritrea, Iran og Afghanistan. Ja, nokre nordmenn sig faktisk til også. Det er underlege tider. Jesus openberrar seg for fleire av desse stakkars menneska gjennom draumar, og for oss er dei mogne frukter som berre lengtar etter å bli betre kjent med Frelsaren.

Eg sat ein kveld og las Matteus 2 saman med Raheleh, og me snakka om dei vise mennene som reiste frå Austerland til Betlehem for å finna og tilbe den nye kongen. Dei visste i hjarta sitt at kongen som var fødd var Gud sjølv sidan dei kom for å tilbe han. Gud fann det for godt å openberra dei inste løyndomane sine for desse heidningane. Han sende Anden til dei og forklarte dei meininga med stjerna, og Han dreiv dei av garde til Betlehem slik at dei kunne lukka Jesus inn i hjarto sine for all framtid.

Då sa Raheleh at dette på eitt vis også var hennar historie. Som ung jente hadde ho lukka Gud inn i hjarta sitt. Ho hadde ei tante som hadde fortalt henne om den gode Gud som skapte himmel og jord, og som hadde vore tilbedd og elska lenge for Allah kom inn på arenaen. "Då eg høyrde om Han, lukka eg han inn til meg, og etter den dagen har han talt til meg og rettleidd meg alltid når eg har hatt bruk for det. Men eg kjende ikkje Jesus. Eg visste ingenting om hans frelse. Men så sende Gud meg den lange vegen frå Austerland til Noreg, og her møtte eg Jesus og no forstår eg at eg må tru på han, og at han måtte bli eit ekte menneske for å kunna frelsa oss."

Ja, slik sit me og pratar om kveldane. Så ber me saman, og Gud kjem oss nær og rører ved oss med si kraft.

EI FORTSATT GOD HELG TIL ALLE LESARAR.

Som de vonleg skjønar har førjulstida vore så travel for ein pastor/lærar at det er blitt lite blogging ut av det. Men no er det ferie, og eg står opp lenge før dei andre, og då kan eg bruka tid saman med Jesus og med dykk som les dette her. Kjem snart attende med nokre fleire juletankar.

Jens

Ny utvikling

Me jobbar hektisk med asylsaka vår. Familien treng dagleg å byggjast opp, og i tillegg handlar det om å henta inn opplysningar som kan vippa saka i rett retning. I går fekk me eit brev frå ein ortoped på Haukeland som opererte Karim i kneet for eitt år sidan. Han kan med stor grad av sikkerheit sei at skaden skuldast tortur. Det er ingen grunn til å tvila på det, skriv han. Og dette er viktig. No har me ein fagleg vurdering av ein spesialist, og den er ikkje så lett for UNE å sjå bort frå.
Dessutan jobbar me med ein interessant språkleg ting her. I avslaget står det at Karim umogeleg kunna ha vore kristen i 15 år då han ikkje visste forskjell på jul og påske. No viser det seg at UDI i røynda aldri har spurt korkje om jul eller påske. Dvs dei hadde spurt om han visste kva påske var, men den afghanske tolken hadde omsett spørsmålet slik: Viet du kva "eydeh Masih" er for noko. Karim hadde svart: Det er til minne om at Jesus vart fødd. Dermed konkluderer UDI med at han ikkje veit forskjell på jul og påske. Dette felte han som kristen. Men saka er den at "eydeh Masih" betyr ikkje påske. Det betyr "fest for Messias" , altså "jesusfest", og det kan jo like gjerne vera jul som påske. Då er konklusjonen slik: UDI spør om påske, tolken overset med "Jesusfest" og Karim svarar "jul". Dermed får UDI det inntrykket at denne mannen lyg om trua si. Forstemmande tilfeldig. Men no får me sjå. Det sig ein del gode argument til her no.

Ja, ja. Livet er hektisk. Midt oppi alt kjem alt det som dagane elles krev, både for Tove og meg. I går var det å gjera ferdig ei kjemioppgåve i samband med etterutdanning, så var det å gå musikklinja sin haustkonsert (som forresten var utruleg bra), Elise går andre året der no. Og i morgon er det til Bergen for å høyra på Kristin som har konsert med koret ho syng i. Så her er det berre å henga på. Innimellom må eg så ta litt tid å snakka med vår himmelske Far. Hans godleik overgår alt. Midt i alt det travle, må eg berre bada i hans milde ljos. Det gjer meg godt.

Kyrkjelyden blomstrar for tida. Nye folk finn glede av å vera med, og det er stort. Søndag vil eg tala om Maria og Gabriel. Det får våga seg om det eigentleg høyrer heime i februar, det er då ganske mykje advent og jul i denne teksten også. Er du interessert i å få med deg kva eg har sagt om denne teksten? Gå inn på kristkyrkja.no i laupet av søndags kveld, så vil du finna denne talen.

Familie i sikkerhet

Familien Sajedi er no i sikkerhet, og med det er me komen inn i ein ny fase i denne saka. Det kan bli eit langt løp. Men langt eller kort: her handlar det om å berga ein familie frå undergang, og då er ingen pris for stor. Og dersom du som les dette vil vera med å be for familien, har eg eit forslag til bøn her:

"Herre Jesus! Du som kom til vår verd og vart mistrudd og avvist av dine eigne. Styrk og vern denne familien som vert mistrudd og avviste av norske styresmakter, og som kjenner angsten snøra seg om hjarta. Fyll dei med din fred, og gje dei full tillit til di omsorg og di leiding og til din suverenitet. Bevar dei mot all fare og lat den stormen dei no lever i stilna. Di er makta og æra frå no og for alltid. Amen."

Så fekk eg i går ei oppmoding om å be for ei kvinne; Ann Catrine, på 37 år som har fått ein hissig brystkreft som på rekordtid har spreidd seg til levra. Det er kroken på døra medisinsk sett. Vil du vera med og be for henne om at Jesus må røra ved henne? All frelse og lækjedom er i Han som døydde for oss og som sto opp frå dei døde og som lever midt i mellom oss og som verkar gjennom oss når me ber.

I dag er det vinter på Stord, 10 cm snø og nokre minusgrader. Kjekt for oss. Det blir nok mykje aking for elevane på barneskulane i dag, og det gode er at kulden visstnok skal vara nokre dagar.

Intens jobbing for flyktningefamilie

Kjære blogglesar!

Dei siste dagane har eg vore heilt oppslukt av arbeid for den iranske flyktingefamilien som du las om i sist blogg. Difor har det vorte lite bloggskriving. Media har vore veldig interesserte i saka, og det har vore oppslag i lokalavisa, Vårt Land, og på radio i NRK-Hordaland. Her ser du familien: frå venstre dottera Ghazal (14), mora Raheleh saman med sonen Arsalan (10) og til høgre faren Karim. Torsdag var kristne frå alle kyrkjelydar på Stord samla for m.a. og be for denne familien, og det var veldig sterkt. Likeeins i går på gudstenesta i Kristkyrkja. Det er som om folk får ein ekstra energi når dei ber for denne familien som er blitt oss så kjær.

Og bøn må til, for me slost mot ein mektig og ikkje lite arrogant fiende. Det verkar på meg som om UDI og UNE alltid har som utgangspunkt av asylsøkjarar lyg, og det vert opp til flyktningen å bevisa at han/ho er tilstrekkeleg forfølgd i heimlandet til å det kan gjevast asyl i Noreg. Men dei tolkar Flyktningekonvensjonen så snevert at det er ingen som i praksis kjem inn under den. Difor er det slik i Noreg i dag at praktisk talt ingen får asyl på politisk eller religiøst grunnlag. Det vert berre gjeve opphald på humanitært grunnlag. Dette undergrev asylinstituttet, seier FNs høgkommisær for flyktningar.

Karim fortel at han ved to høve har vore i fengsel for trua si, og at han er vorten torturert i fengsel. Ikkje truverdig er domen frå UDI og UNE, og så formulerer dei eit utvisningsvedtak basert på luftige spekulasjonar. Dette er dristig av dei sidan Karim fortel at han rømte ut av Iran under ein permisjon som han hadde fått innvilga etter av svigerfaren hadde bestukke ein fengselsbetjent. Å senda han attende til eit land som akkurat i desse dagar innskjerpar dommarane si plikt til å ilegga dødsstraff både for konvertering og mange andre "brotsverk", er jo eit brotsverk i seg sjølv.

Men no har me i alle fall funne klåre medisinske indisier på at Karim har vore utsett for tortur. Ei MR-undersøking frå 2007 viser 2 gamle brot i venstre fot og eitt i høgre kne som er vorten påført mannen med stor kraft utanfrå.

Vidare har ein representant for FNs høgkommisær, Arnstein Kristiansen, engasjert seg i saka, og han vonar å kunna verifisera fengselsopphalda til Karim ved hjelp av hjelparar inne i Iran. Me ber difor no UNE om å utsetja utsendinga av desse stakkars menneska fordi dei ikkje har utreidd tilstrekkeleg dette med tortur (folk som er vorten torturert har i prinsippet ein rettkomen otte for å bli utsett for overgrep i heimlandet og skal såleis ikkje sendast heim), og slik at dei som jobbar for FNs høgkommisær får ein sjanse til å undersøka fakta i saka. Så få me sjå.

I morgon kjem forresten Olav Akselsen for å snakka med Ghazal og klassen hennar. Dei har laga nokre utruleg gode spørsmål som dei vil stilla han. Det er godt. Han er jo trass alt leidaren for utanrikskommiteen i Stortinget. Truleg kjem faktisk TV2 på besøk til klassen også. Det er læraren hennar, John Olav Heggland, som har sett i gong den prosessen som har ført fram til dette. Han har vist seg som ei enorm kraft i denne prosessen, og klassen til Ghazal likeeins. Det var jo nokre av dei som tok kontakt med Høgkommisariatet i Genevè. Imponerande. No kan du tru dei lærer.

Så til slutt: Be for familien og for oss som jobbar for dei. På kristkyrkja.no fin du to bøner for menneske på flukt som kan vera gode å bruka.

Kristen iransk familie vert utvist frå landet

I kyrkjelyden vår er det mange flyktningar, og mellom desse 4 familiar frå Iran. Den eine av desse familiane har no fått avslag på asylsøknaden sin, og dette trass i at norske utlendingsstyresmakter inderleg godt veit at dei høgst truleg vil bli arresterte når dei kjem attende til heimlandet, og at far anten vil få dødsstraff eller lang fengselsstraff.



Alle i denne familien er vorten døypte i Noreg, mor og barn hos oss. Men far sanna trua på Jesus allereide i 1991 etter påverknad frå familie i utlandet, men han fann aldri noko kyrkje å gå i, berre eit par kristne vener. Difor vart han først døypt i Noreg han også. Far var to gonger i fengsel i Iran, først i 1991 for å ha hjelpt ein ven med å få trykt kristne traktatar (han jobba då på eit trykkeri), og seinare i 2001 då han sjølv spreidde traktatar mellom studentar på eit universitet i Mashad. I 1991 sat han inne i 4 månadar. Siste gongen sat han inne frå 2001 til 2003, då han valde å røma under ein permisjon. Under begge fengselsopphald vart han utsett for tortur. Gamle brot i beina vitnar om dette.



Men UDI har valt å ikkje tru på historia hans, og til vår store undring framstiller dei Iran som eit land med tilnærma religionsfridom. Dei skriv: "Kristendomen er ein akseptert religion i Iran, og det finst tusenvis av konvertittar i Iran...." Kva meiner dei med at "kristendomen er ein akseptert religion i Iran"? Dette er så unyansert og omtrentleg at det har ingen verdi. For vel er det slik at iranske styresmakter anerkjenner gamle ortodokse og armenske kyrkjer som har vore i landet frå lenge før islam eksisterte, men dei godtek på ingen måte dei evangeliske kyrkjene. Dei må leva under jorda. Dei godtek som sagt heller ikkje konvertering frå islam til kristendom, og dei godtek ikkje misjonering mellom muslimar. Kva er det så dei godtek? I praksis ikkje kristendomen slik me skjønar han, berre nokre kyrkjesamfunn som driv med eigenpleie.

Ja, det finst tusenvis av konvertittar i Iran, og difor aukar no også forfølginga av dei. Styresmaktene ser på dei som eit problem, og saka er at dei konstant lever med sverdet over hovudet, og mange av dei opplever både arrestasjonar og tortur i den samanhengen. Det er lett å dokumentera.

Me treng at de som les denne bloggen bed for denne familien, at dei har tru til Gud, og at me som jobbar med saka deira får tak i det som er naudsynt av opplysningar som kan vippa saka i rett retning.

Kristne på mobbetoppen

Elevane ved den kristne grunnskulen i Bergen mobbar kvarandre meir enn andre skulebarn. Dette kjem fram i ei mobbeundersøking mellom barn og unge ved 3000 norske grunnskular. I første omgang reagerte eg med vantru på denne nyheiten, men etter å ha tenkt meg litt om fann eg ut at det kanskje ikkje er så unaturleg likevel. Barn og unge lærer jo av oss vaksne korleis dei skal oppføra seg. Og då bryr dei seg lite om teoriane våre, det er korleis me lever i praksis som tel. Og her er me ved sakas kjerne. For det er ikkje til å stikka under ein stol at nokre av kyrkjelydane som eig og driv denne grunnskulen har vore gjennom opprivande prosessar der folk er blitt pressa ut or stillingane sine, og mykje av det som hende i prosessane bar mobbinga sine sterke kjenneteikn for å seia det mildt. Barn og unge merkar seg sjølvsagt korleis vaksne menneske ter seg og handsamar kvarandre, og dei adopterer verdiar og haldningar frå vaksensamfunnet. Difor bør denne undersøkinga resultera i sjølvgransking mellom foreldre og kyrkjeleiarar, ikkje berre i Bergen, men i alle samanhengar der kristne stridest. Og det skjer mange plassar, og sjeldan er kampane blodigare og meir hjartelause enn mellom kristne som tek både Gud og Skrifta i bruk til støtte for sin eigen vondskap.

Barak Obama

Barak Obama vert USA sin neste president. Han har lova amerikanarane endring. Det kunne dei trenga. Me får vona at det også vert endring for den ufødde generasjonen, for dei som skal velja dei neste presidentane i verdas mektigaste nasjon, dei som idag ligg i mors mage. Abortlova i USA garanterer kvinner i landet rett til å få avliva barnet sitt heilt fram til fødselen, lenge etter at det er levedyktig. Det hadde vore storarta om Obama sørga for å endra på denne uretten, og tenk om han kunne vera den som gav dei ufødde same livsrett og menneskeverd som dei fødde. Då ville han gå inn i soga som ein av dei store presidentane i USA si historie. Lat oss be om det.

Arendalsrektor krenkar kristne elevar sin religionsfridom

På ein ungdomsskule i Arendal har rektor nekta elevane sine å ha skulelag og halda andakt i friminutta. Dette melde dei på nyheitene i kveld. Eg kvakk då eg høyrde det. Er dette mogeleg i eit land der lova fastset at elevane på skulen skal ha ei kristen og moralsk oppseding, og i eit land der religionsfridomen vert flagga så høgt som i Noreg? I skuleverket vil me gjerne ha menneskerettane som ein del av verdigrunnlaget vårt. Me vil at desse skal respekterast på alle plan i samfunnet. Men den skulen som skal læra elevane opp i respekt for religionsfridom, krenkar sjølv denne fridomen på den mest openberre måten som me kan tenkja oss. Her må nokon skulera denne rektoren i høve mellom liv og lære.

Rektoren er truleg ikkje så kristendomsvenleg at det gjer noko. Det finst saktens gudlause rektorar. Men det er sjeldan at ein finn dei så uvenelege som dette, og med så lite refleksjon rundt det prinsipielle. Men kan han vinna fram med noko slikt? Kan hans overordna godta ein slik innskrenking av elevane sin religionsfridom? Kristen andakt er eit valfritt alternativ i skuletida. Kva skade kan det gjera? Og kva vil skje om elevane likevel held andakt? Dei kan jo berre setja seg på gangen eller på do. Vil dei bli utviste? Vil dei få nedsett åtferdkarakter? Dette skal bli interessant å følgja.

Eg fekk ikkje tak i korleis denne rektoren argumenterte. Men han ville at det skulle vedtakast eit forbod i alle skulane i Arendal slik at han ikkje står så åleine, stakkars mann.

Me er komen langt i retning av ting som liknar kristenforfølging no. Dersom det skal vera forbod mot kristen forkynnning i klasserom, kor kjem forbodet neste gong? Kan me tola offenteleg kristen forkynning i det heile i eit land som sverger seg til det einaste gangbare livssynet som er livssynsnøytralitet?

Når store gjer seg små

Gro Harlem Brundland trudde ikkje at Torbjørn Jagland var så dum at han kunne stilla opp 36,9% oppslutning ved valet i 1997 som nedre grense for kva han kunne akseptera for å skipa ny regjering. Det ligg i korta at ho trudda at han var dum, men ikkje så dum.

Dette er forstemmande lesning. Er ikkje dama komen lenger? Stansa det heilt opp for henne etter at ho gjekk av? Gro var stor, men dette er ikkje stort. Kva vil ho oppnå? Framheva seg sjølv? Fornedra Jagland? Begge deler? Vanskeleg å seia. Det er berre trist at ho som var stor må gjera seg så liten for å vera interessant for norsk presse. Dette er jo ikkje viktig i det heile tatt. Og Jagland er jo ikkje dum. Han har vore stortingspresident i 4 år og har gjort ein glimrande jobb, og sant og seia synest eg han er det klokaste hovudet i AP for tida, når me då ser bort frå Håkon Lie, som jo begynnar å dra litt på åra.

Jagland har ein sjeldan eigenskap som gjer at eg gjerne lyttar til han som politikar: Han tenkjer prinsippielt, og i mange spørsmål ser han mykje lenger enn dei fleste politikarar, særleg når det gjeld utanrikspolitikk. Han er modig også. Ikkje sjeldan fungerer han som eit korrektiv til eige parti. Er det det som ikkje blir tolt? Blir fru Brundland brukt av andre for å bringa Jagland til taushet ved å mobba han på denne måten? Det skulle vore artig og visst.

Reforamsjon eller halloween

I morgon er det 491 år sidan Martin Luther hengde opp dei 95 tesane sine mot avlatshandelen på slottsdøra i Wittenberg. Slik starta den reformasjonen som i ettertid kom til å bringa Guds ljos til millionvis av menneske, først i nord-Europa og seinare i Nord-Amerika, og i vår tid i alle verdas land. Den kjelda til åndeleg liv og fornying som Gud opna i Wittenberg i 1517 renn stadig kraftigare, men sterkast ofte merkeleg nok utanom dei lutherske kyrkjene. Merkeleg og merkeleg fru Blom. Det er vel ikkje det heller når me tenkjer på at dei lutherske kyrkjene er verdsmeistrar i liberal teologi og bibelkritikk. Slikt er jo drepande på sant åndeleg liv. Og dessutan har me lutheranarar gjort vårt ytterste for å distansera oss frå alt godt Andens verk som kjem frå og gjennom andre enn oss sjølve. Det er ein stolthet i dette som vekker Guds motstand.

31. oktober vart på 1500-talet ein merkedag i alle land der reformasjonen fekk gjennomslag , og det med rette. Bodskapet om at Jesus åleine kan frelsa oss, at skrifta åleine har Guds autoritet, at me er rettferiggjort av tru åleine var tre klåre stjerner som vart tent på ein åndeleg mørk nattehimmel. Men i våre dagar er det få som markerer reformasjonsdagen. Derimot har djevelen overteke heile dagen. Han gjer gjerne det med gode dagar. Slik har han prestert å omforma reformasjonsdagen til ein dag då unge og gamle feirar hekser og skrømt, utan at Jesu kyrkje gjer det minste for å ta dagen att. Det er jo litt underleg det også. For denne dagen burde vore ein merkedag for alle protestantar. 31. oktober 1517 markerer på mange starten både for lutheranarar, reformerte, baptistar og pinsevener.

Halloween er og blir flørting med demonar. Som mogne kristne burde me gje barn og unge ei alternativ feiring, ein takke og lovsongsfest til den Gud som gav oss evangeliet gjennom Jesus og apostlane og som fornya det gjennom reformatorane.

Sigersrapport i flyktningesak

Kristkyrkja på Stord (http://www.kristkyrkja.no/) jobbar mykje med å hjelpa flyktningar. Gjennom åra har Gud opna ei dør for oss på dette området og velsigna oss med brør og systre frå mange land. For tida har me 4 familiar frå Iran, fleire einslege mødre med barn frå Eritrea, ein familie frå Syria og ein mann frå Irak. Desse menneska gjer oss rike, og dei lærer oss så mykje om venskap og mellommenneskeleg godleik.

I vår fekk den syriske familien på mirakuløs vis opphald i Noreg. Det skulle ikkje vera mogeleg etter alle lovar og reglar. Men me ropte til Gud for dei, og det umogeleg skjedde. Gud visste nok at denne familien ikkje kunne tola utsending. For det første hadde dei konvertert til kristen tru, og me hadde glede av å døypa dei alle i mars 07. Men det var også mange andre tilhøve som gjorde oss ekstremt urolege med tanke på utsending. Men Gud gav dei den sakshandsamaren som skulle til, og dermed gjekk saka deira gjennom.

Men i sist veke fekk dei melding om at dei måtte flytta til Os, for Stord hadde fylt opp kvoten sin med flyktningar for i år. Men denne familien har ingen som dei kjenner på Os, men her har dei eit nettverk i kyrkjelyden som er blitt som ein familie for dei. Dei var fortvila over dette, og igjen var det å ropa til himmelens Gud. Og det utrulege skjedde: Det kom eit brev frå Stord kommune i dag som fortalde at dei hadde endra meining og gjeve familien bustadrett i kommunen likevel, og dette utan at me har løfta ein fing. Så her er det halleljuastemning i dag.

Å jobba med flyktningar og asylsøkjarar gjev oss mange spennande dagar og netter. Det vert mykje bøn og arbeid. Og når me når fram og nokre får opphald, blir det takkefest. Så langt har alle som har knytta seg til kyrkjelyden fått ja på søknadane sine. Men i desse dagar har me mykje å be om. Det skal vera sikkert.

Verdsregjering?

Den tyske avisa Der Spiegel hadde fredag ein langt artikkel der dei drøfta trongen for å etablera ei verdsregjering som kan møta dei slike utfrodringar som finanskrisa har gjeve oss.
Me som kjenner Bibelen veit at dette må koma før eller seinare. Men likevel er det underleg å lesa det på trykk i store seriøse aviser. Også Aftenposten hadde same dagen ein artikkel om det dei kalla "den nye verdsordninga". Det går seg altså til. Det vil bli slik Gud har sagt gjennom profetane sine. Og me må bu oss på det som kjem, for denne verdsregjeringa vil stå Gud og kyrkja i mot, og det vil bli ei utfordring for oss å vera true mot Jesus og misjonsbefalinga når dette skjer. Difor må me øva opp truskapen no.

Ein strålande tur til Portugal

Det har vore ganske stille på bloggen ei stund no. Det skuldast at eg har vore på tur til Portugal med to fantastiske kollegaer, Atle Barsnes som du ser saman med underteikna rett under teksten, og Are Søyland som du finn saman med Atle på det neste bilete. Som du ser av det andre bilete var det flott sommarvær den første dagen, og det heldt fram heile veka med unnatak av tysdagen.

Då me kom til Porto sto Isabella og Kristina og tok imot oss på flyplassen. Dette var to blide og oppofrande damer som hadde planlagt opphaldet for oss alle på ein super måte.

I Porto møtte me forutan kollegaer frå Portugal, lærarar frå Finland, Latvia, Tyskland og Polen. Me skulle planlegga utvikling og utveksling av undervisningsopplegg som skal hjelpa elevane våre å skjøna samanhengen mellom miljø, klima og livsstil, og inspirera dei til å leva miljøvenleg. Det er EU som har sett dette i gong og som langt på veg finansierer gildet.

På bilete under ser du heile gjengen samla utanfor det gamle universitetet i Coimbra. Der fekk me sjå det som truleg er Europas største bibliotek med ein samling på 200 000 bøker. 40 000 var utstilte.

Forutan å jobba pedagogisk, måtte me sjølvsagt sjå det som er å sjå av kulturell verdi i området. Her tek eg med nokre glimt frå Mosteira da Batalha, eit enormt kloster som vart bygd etter kong Johan I sin siger over kastilljanarane i 1385. Han hadde lova Maria, Jesu mor, eit slikt kloster om ho gav han siger. Og då det hende, var det berre å gå i gong. Det vart eit enormt byggverk med kunstferdig steinarbeid av utruleg høg kvalitet.

Når du ser på seks av dei tolv apostlane som du finn i inngangspartiet til kyrkja, får du eit inntrykk av kor høg kvalitet dette steinarbeidet har.

I sarkofagen på bilete under der att kviler Henrik Sjøfararen, den første store europeiske oppdagingsreisande. Han ligg saman med ein del kongelege i eit sidekapell i den store kyrkja knytt til klosteret.

Under denne teksten ser du den tyske delegasjonen. Ewald, Sabine og Bernt. Det er Bernt som er leiaren av gruppa, og står for kontakten mellom oss også når me er heime på våre eigne arbeidsplassar.Tyskarane er slike som verkeleg tek ansvar både for saka og for oss som er med.

Så var det gjengen frå Finland: Jakko (som er rektor), Thea og Ira. Flotte folk med eit smittande humør.

Me brukte to dagar på Escola Secundaria da Valongo, og der møtte me mange blide og flotte elevar. Her er det nokon som har øvd seg på å spela blokkfløyte til oss: Songen til fridomen frå Beethoven sin 9. symfoni, og det gjekk heilt fint med dei.

Nokre gjekk rundt og gav oss presangar som dei hadde laga av ulike resirkulerte materialer. Det var ganske forseggjort.

Første kvelden på byn høyrde me song og skrål over alt. Det viste seg å vera ei slags folkeleg vigsling av dei nye studentane ved ein eller annan skule. Dei vidaregåande studentane gjekk med svarte kapper og dirigerte på dei nye, som måtte gjera som dei fekk beskjed om. Det var eit skikkeleg festleg innslag i bybilete

HP dukka opp

Me hadde ei flott og effektiv bønesamling i kveld. Eg hadde førebudd bøn for ei rekkje områder som er viktige for byen vår, og for kyrkjelyden i her, og me bad systematisk og effektivt, med litt lovsong inni mellom. Det møtte ikkje opp meir enn 30 personar, og det er med respekt å melda skralt med tanke på dei mange hundre kristne me har på Stord, men dei som møtte opp skal ha ros. Dei visste korleis dei skulle be.



Og så var det litt morosamt at HP (Hans Petter Martinsen), den kjende torpedoen som vart kristen i 2001, dukka opp på Horneland bedehus. Han har vore i på Stord nokre dagar og hatt skulebesøk om dagane og møter på Frelsesarmeen om kvelden, og han ville gjerne vera med oss å be denne kvelden. Det var jo veldig koseleg. HP har jo slik ein slik dramatisk historie, og han delte aldri så lite med oss av den. Fram til han møtte Jesus handla alt om vald, dop og pengar. Etter at han møtte Jesus, handlar alt om Guds kjærleik. Før spreidde han frykt. No spreier han dei gode nyheitene om Jesus.



Det er eit litt ekkelt symptom dette at så få kristne menneske finn det tenleg å prioritera slike samlingar som me hadde i kveld, trass i mange oppmuntringar om å gjera det. Eg er heilt sikker på at felles bøn er nøkkelen til vekking og framgang for Guds rike. Og når me har planlagt bønemøtenen skikkeleg, vert dei også gode å vera på.



Ha ei god natt.

Bønekveld

I kveld samlar me alle kyrkjelydane på Stord til felles bøn for byen. Det gler eg meg til. Dei siste åra har kyrkjelydane i denne byen nærma seg veldig til kvarandre, og me gjer meir og meir ting i lag. Det har hatt veldig positiv effekt på oss truande her. Me er blitt veldig glad i kvarandre, og me merkar at folk rundt oss er langt meir opne for evangeliet enn før. Akkurat denne kvelden har eg ansvaret for, og eg har førebudd meg veldig godt. Kjem attende med rapport frå møtet seinare.

Litt fabulering om det synlege og det usynlege.

Materialismen er ein sterk og dominant åndsretning i Europa. Det starta under opplysningstida for 200 år sidan, og har seinare vunne meir og meir terreng, ikkje berre mellom dei lærde, men også mellom folk flest. Setningar som "Me kan ikkje tru noko anna enn det me kan sjå og ta på", "kan du bevisa at Gud finst?" osv møte me alle. Ikkje minst me som jobbar i skuleverket. Har ikkje tal på alle dei gongane eg har snakka med elevar om desse spørsmåla.

Det høgaste for materialistane er mennesktanken eller menneskefornuften. Difor trur folk på vitskapen. Vitskapen er handfaste greier, medan trua på Gud synest vera noko luftig og uverkeleg.

Ein av grunnsetningane til materialistane er at me ikkje kan tru anna enn det me kan sansa og forstå.

Men det er ein hake ved dette. For strengt tatt lever vitskapen av "det usynlege". Den har det jo i seg å utforska det ukjende. Når den sluttar med det, er den ingen sann vitskap lenger og utviklinga stansar opp.

Me har ein masse ting rundt oss som me ikkje kan sjå eller sansa. Då mikroskopet vart oppfunne kunne folk brått sjå mange ting ein ikkje hadde sett før: eincella planter og dyr, celler og bakteriar, og likeeins opna stjernekikkerten for tusenvis av nye himmellekamar. Jo, så sanneleg: det usynlege eksisterte.

Så er det jo slik at det menneskelege sanseapparatet er svært avgrensa. Me kan ikkje sansa magnetisme slik som trekkfuglane kan det. Me har han rundt oss, men usynleg.

Så har me alle emosjonane og verdiane våre, alle dei viktige og formande abstraksjonane. Kjærleik, glede, fred, rettferd, truskap, sympati, empati, lojalitet m.m. Spørsmålet er: eksisterer t.d. rettferda i seg sjølv? Kan det tenkjast at om alt vart borte, så ville rettferda likevel vera att? Eller er rettferda ikkje noko anna enn mennesketankar om rett og galt? Står ikkje rettferda på meir solid grunn enn det? Kven kan då døme nokon for folkemord dersom ein heil nasjon faktisk meinte at det som hende var rett? Kven kan forresten seia at den eine mennesketanken er betre enn den andre? For det er jo det å seia at mennesketanken slett ikkje er eintydig. Det har vore svært ulike førestellingar om rett og galt gjennom tidene, og i dag endrar det seg frå kultur til kultur. Nei, tanken om det absolutt rette må vera heva over menneskelivet og styrast utanfrå. Etter 2. verdskrigen vart nazistane dømde ut frå naturretten, ei moralsk lov som er gyldig for alle menneske gjennom alle tider, ei lov som lever i alle menneskes samvit og som samsvarar med dei 10 boda. Ingen person eller nasjon kjem unna naturretten. Den er usynleg, men høgst reell. Det fekk nazileiarane erfara.

Vitskapen er så mangt. Men etter sin natur kan han berre fortelja oss menneske korleis ting er, ikkje korleis ting bør vera. Vitskapen har ingen etikk i seg. Etikken må me få frå ein annan plass.
Kjærleik, glede og fred er i seg sjølv usynlege fenomen. Me elskar, men kan ikkje redusera kjærleiken til kjemi. Kjærleiken går ut over det kjemiske. Det same kan me seia om glede og fred. Om ingen lenger eksisterte her på jorda, ville kjærleiken, gleden og freden ikkje bli borte som universelle verdiar som ville ha vore viktige for eitkvart univers.

Det er Gud som er denne rettferda. Det er Gud som er denne kjærleiken. Det er Gud som er denne gleda, denne freden osv. Han er usynleg, men mektig nær i sitt ord, sin tanke, sitt logos.

Dei sterkast formande kreftene i vårt tilvære er av usynleg natur. Det fysiske får næringa si frå det åndelege. I Kristus vart Gud menneske og løfta menneske opp på guddommeleg nivå og gav oss ved Anden tilgang til sitt eige hjarta der me merkar det gode, sanne og rette strøymer mot oss og fyller oss. For ein mektig Gud vi har.

"Flodbølgen". TV2 program søndag 12. oktober

"Tenk deg en flodbølge millioner ganger store enn den knusende tsunamien I 2004, en flodbølge så kraftig at den ville kunne grave ut flere tusen kvadratkilometer av hardt steinlandskap på et øyeblikk. Dette er nøyaktig hva som skjedde i en liten del av staten Washington i USA."

Her ser du dalføret, The Scablands, som er omtala ovanfor

Programmet på TV2 i kveld om flodbølgja som grov ut ein heil canyon i delstaten Washington for 15000 år sidan var veldig interessant med tanke på kva vatn som bevegar seg under stort trykk kan forårsaka av skader på fast fjell. Geologane har lært gjennom mange år no at store dalsøkk i i terrenget (som t.d. Grand Canyon) må vera grovne ut i laupet av hundermillionsvis av år av jamnt rennande elvevatn. Men i dette programmet fekk me servert bevis for at slike dalar kan dannast i laupet av timar dersom trykket og farten er stor nok. Svært, svært interessant for oss som trur på Bibelen og som etter fattige evner har forsøkt å forklara saker og ting på kloden ut frå Storflaumen. Kanskje me ikkje er så på jordet likevel? Nei, det trur me ikkje, men dette programmet gjorde meg godt. Det som me ukyndige gudfryktige har hevda i årevis, vart no presentert av aksepterte geologar. Den er god.

Krafta i trua

Den økonomiske krisa i verda i dag er i stor grad ei tillitskrise. Folk har ikkje lenger tillit til bankane, ei heller til styresmaktene sin vilje eller evne til å berga finansinstitusjonane. Misttillit resulterer i panikk og oppløysingstendensar.

Tru er tillit. Den har enorm kraft i seg og får folk til å gjera rette ting på rett måte. Men trua må vera basert på realitetar. Elles sviktar ho snart.'

Me trur på Gud fordi me meiner at han er til, og fordi me har erfart at han er til å stola på. Difor kan me ha ein perfekt ro når verda skakar i grunnvollane. Jesus er rik nok for alle som kallar på han. Det slår ikkje feil. Difor er det som no skjer viktig. Det demonstrerer at Mammom er ein svikefull gud, og dei som har dyrka det materielle i så lang tid, må få hjelp til å finna Gud slik at dei kan koma inn i hans plan og falla til ro. I dag er det Guds sanne kyrkje som sit med løysinga.

Omvendinga er naudsynt for fridom i Gud

Kva element inngår i omvendinga? Først må eit menneske erkjenna synd/feil. Me har alle ein medfødd tendens til å rettferdiggjera oss sjølve. Me vil gjerne bagatellisera våre eigne brist eller overføra skuld til andre. Men så lenge me held på med det, blokkerer me for Gud i våre eigne liv. Sanninga er eit vilkår for fridom i Gud.

Sann innsikt i eiga skuld må så føra til at me bekjenner syndene våre med rette namn. Johannes skriv i 1. Johannes 1,8-9: "Dersom me seier at me ikkje har synd, lurer me oss sjølve og sanninga er ikkje i oss. Men dersom me sannar syndene våre, er han trufast og rettferdig så han tilgir oss syndene og reinsar oss frå all urett."

Det er to ting som skjer når me sannar syndene våre, me vert tilgjevne og reinsa. Me skal merka oss at sannar står i presens her. Dette er altså ein prosess som me må leva i. Me blir aldri ferdige med omvendinga. Den fylgjer oss frå me vende om første gong og til me døyr.

Tove, Elise og eg er i Bergen denne helga og besøker Erlend, Anette, Kristin og Arne. I går kveld var me i Grieghallen og høyrde på Filharmonien. Ein verdskjend filoinist som heiter Schneider var solist på Mendelsohn sin fiolinkonsert. Det var uendeleg vakkert. Så fekk me høyra eit flott Stravinskijsymfoni og noko supermoderne av ein eller annan Sørensen.

Tru og moral 2

Vil gjerne halda fram der eg slapp i går. I Bergpreika seier Jesus: "Sæle er dei reine av hjarta, for dei skal sjå Gud." Reine hjarto får eit menneske kun gjennom omvending. Og omvending inneber ærlege oppgjer med Gud og menneske. Difor er det berre den som vil gå gjennom omvendinga sin tronge port som kan kjenna Gud som Far og Jesus som frelsar. Jesus visste dette. Difor starta han gjerninga si med å kalla folk til omvending. Det må me også ha i tankane våre når me evangeliserer.

Tru og moral

Eg les i ny og ne i Blaise Pascal si bok "Tankar", som er ei samling manus av ulik lengde som låg att etter han då han døydde i 1662. Han hadde planar om å gje ut ein samla kristen dogmatikk, men han fekk aldri realisert prosjektet. Men dette forarbeidet hans er eit studium verd for dei som interesserer seg litt for tenkning.

Pascal forfektar at det som hindrar menneska i å erkjenna Gud og ta imot trua som ei gåve ikkje er mangel på gudsbevis eller indilkasjonar på at Gud eksisterer, men det er dei syndige lidenskapane menneska ikkje vil ta oppgjer med. Han har lite tru på gudsbevisa si kraft når det gjeld å få menneska til å venda om og overgje liva sine til Gud. Problemet er ikkje intellektuelt, det er moralsk, hevdar han, difor må menneska utfrodrast på det moralske. Sitat: "Du seier at dersom du berre fekk trua som ei gåve, ville du leggja bort lidenskapane, men eg seier deg: Legg bort lidenskapane så vil du få trua som ei gåve."

Dette samsvarar med Jesu ord i Johannes 7,17. "Den som vil gjera hans vilje, han skal få røyna om læra er frå Gud, eller om eg har henne frå meg sjølv."

For oss som likar å prata med folk om Gud, kan dette vera eit viktig bidrag. Å setja fokus på det moralske, kan bringa eit profetisk og personleg element inn i samtalen som kan få det heile til å bli aktuelt og nært. Men det stiller krav til takt og tone.

Audmjukhet

Vil skriva litt om audmjukhet i dag. Søndag sa Espen "Shampoo" Knudsen at enkelte ishockeydomarar måtte bli meir audmjuke. Etter det eg skjøna så meinte han med det at dei må tola meir banning og skjellsord retta mot seg sjølv. Eg veit no ikkje, eg. Det er vel helst ei skrekkeleg omdefinering av ordet.

Det å vera audmjuk er sanneleg min hatt utruleg viktig. Det har Knudsen rett i. Jakob skriv i sitt brev at det er dei audmjuke som får nåde, og at Gud står dei stolte imot. Og når dette er så viktig, må me finna nøye ut kva som meinest med det, for nåde vil me ha, og Guds vener vil me vera.

For det første: Det å vera audmjuk er å vera ærleg innfor Gud og menneske om sine eigne feil og avgrensingar. Ikkje prøva å spela ei rolle og utgje seg for å vera betre eller flinkare enn ein er.

For det andre: Det å vera audmjuk er å vedkjenna seg sin avhengighet av Gud og menneske. Ingen er sjølvhjelpne, me treng alle Gud og fellesskapet.

For det tredje: Det er å setja andre høgare enn seg sjølv. Og det er vel den vanskelegaste kunsten.

For det fjerde er det å bøya seg ned og ta på seg den børa som andre segnar under. Jesus bar våre synder og vår dom, og han sa om seg sjølv: "Eg er saktmodig og audmjuk av hjarta.."

Ingen av oss har naturtalent for audmjukhet. Nokre er av naturen spake, redde og ettergjevande, slike som skal gjera alle fornøgde. Men det er ikkje det same audmjukhet, snarare ein nevrose. Inni seg kan slike vera kjempesinna på alle dei må føya for å vera i balanse.

Det er berre Den Heilage Ande som kan gjera oss sant audmjuke. Han opplyser oss og hjelper oss å sjå sant og realistisk på oss sjølve. Han fyller oss med Guds kjærleik og viser oss kva Jesus betyr for oss og for alle andre. Dette gjer oss sanne, kjærlege, rause, tolmodige og sant menneskelege.

Pengar og verdiar

Så er statsbudsjettet lagt fram, og det sjølvsagt mykje snakk om pengar i media. Det er vel ikkje til å unngå. I slike tider får alle ei kjensle av at pengar er verdas viktigaste sak. Me trur i det heile veldig på pengar i dette landet, at pengar løyser alle slags problem, og dersom me berre har litt meir av dei, så vil alt gå så mykje betre for oss. Men det er ein illusjon. Det ser me i dei tilfellene då pengar faktisk øydelegg verdiar. Det kan vera i noko så banalt som eit arveoppgjer. Kor mange har ikkje opplevd at omsynet til materiellet verdiar har vorte så viktig for folk at dei har vore viljuge til å ofra fellesskapet med familien for å få det dei meiner dei bør ha? Men få ting er så verdfullt som fred og fordragelegheit i familien. Kor mange har ikkje ofra sjela si ved å vera uærlege i pengesaker ? Ærlegdom og sjelefred er vel langt større verdiar enn kroner og ører. Kven har vel ikkje sokke inn i egoisme og kynisme i jakta på pengar, eigenskapar som me alle ser på som skadelege både for oss sjølve og andre. Og når sjukdomen råkar oss og me ser døden i kvitauga, kva betyr pengar då? Kven kan me all sitt strev legga ei alen til si livslengde? I denne tida må me ropa ut til våre medmenneske at dei må søka Gud og gå på hans vegar, for der er dei sanne livsverdiane å finna. Det kjem ikkje an på pengar.



Jesus seier tre viktige ting om pengar: "Samla dykk ikkje skattar på jorda der mol og makk øyder og tjuvar bryt seg inn og stel, men samla dykk skattar i himmelen..." Dei siste dagane har Island opplevd meir enne noko anna land at mol og makk på kort tid har tært bort både verdien på pengane, verdipapira og eigedomane deira. Landet er i ferd med å gå konkurs, og statsministeren vender seg mot Gud. Kor skal han elles gå? Be gjerne om at Island skal kunna behalda sjølvstende sitt og at islendingane skal læra seg å søka Gud og sanne livsverdiar på ein heile annan måte enn før. Då vil det som råkar dei no vera ein inderleg god ting.

Kva er det å samla skattar i himmelen? De er å samla menneske inn i Guds rike. For for Gud er det menneska som er verdfulle. Og dei som me fører til Jesus får evig liv og kan aldri forgå. Så seier Jesus: "Bruk pengane som det hefter så mykje urett ved til å vinna dykk vener som kan ta imot dykk i dei evige bustadane". Det betyr naturlegvis at me skal investera vesentlege pengar i Guds rike, dvs. i misjon og evangelisering. Og er det det han vilk, så gjer me vel det. Guds rike er vår business. Og det siste sitatet eg vil løfta fram er dette: "Ver ikkje uroa for kva de skal eta eller drikka eller kle dykk med. Slik spør heidningane etter. Men søk først Guds rike og hans rettferd, så skal de få alt dette andre i tillegg." "Alt dette andre" er mat og klede og livsnødvendige ting. Han lærer oss å slappa av i høve til pengar og ikkje la redsle for knapphet eller trong etter meir styra liva våre. Det er Jesus som er Herre og ikkje Mammon. Han kallar oss til å gå for seg, så skal han syta for at me får det me treng. Så fascinerande og frigjerande enkel Jesus er. Me er hans søsken og barn av den Gud som skapte himmel og jord, kva skulle me vera redde for? Berre dette eine: å koma bort frå han som elskar oss.

Biskop Kjølaas

Eg høyrde på radio i dag at biskop Per Oskar Kjølaas har bede regjeringa gripa inn og stoppa idrettsstyret i å trekka OL-søknaden no.

Eg stussa sant og seia på dette, eg. Når ein biskop skal uttala seg i embets medfør, skal han vel snakka på Guds vegne. No skal det seiast at biskopen er redd for at nordlendingane skal ta skade av eit negativt vedtak. Og eg ser ikkje bort frå at dette er vanskeleg for mange der nord. Og eg er glad for at biskopen har omsorg for sjelene. Men med tanke på folks sjelehelse er nok spørsmålet om OL- 2018 ikkje så viktig. For det som skadar sjela, seier Jesus, er trongen etter å vinna heile verda og mangel på sjølvfornekting og Kristusetterfylging. Og det bør Kjølaas minna nordlendingane og andre nordmenn om, og då snakkar han som ein sann biskop på Guds eigne vegner.

I grunnen er dette vorte meir og meir vanskeleg for meg å finna norske biskopar som talar myndig til store og små i samfunnet ut frå Guds ord i Bibelen. Dei snakkar mykje, men sjeldan frå Gud. Langt oftare talar dei faktisk mot Gud, og det skaper sår i sjelene det. Når dei som skal lækja dei sjuke, fornektar sjukdomen og nektar å skriva ut rett medisin, då er nauda rimeleg stor.

Haustferie

Det er haustferie med typisk vestlandsvær for årstida: no strålande sol, i neste minutt plaskvatn. Koseleg det. Har rydda i garasjen i dag. Det var påkrevd. No trur eg faktisk at eg får plass til bilen mellom alt det andre.



I går hadde me eit kjempekoseleg barnemøte i kyrkjelyden. Fullt hus og stormande jubel, får eg seia. Det er sanneleg mykje energi i desse ungane. Her ser du store og små i full sving med den snart "rituelle" ballongdansen.

I andakten snakka eg om Jakob som var så "lur" at han stal velsignelse. Det var det raraste tjuveriet i historia. Tjuvar flest stel pengar og ting, men Jakob forsto at dersom han klarte å få tak i Guds velsigning, så trong han alltid få påfyll av alt mogeleg. Men å stela det som Esau skulle hatt var jo slemt og ekkelt og heilt unødvendig. For han kunne jo berre å bedd Gud om velsigning, så ville han ha fått den. For sånn er reglane i Guds rike: "Den som ber, den får".

Jakob vart flyktning. Og sidan kyrkjelyden vår er full av flyktningar, måtte eg snakka om den Gud som passar på folk som er på flukt, og minna dei om at Gud sjølv var ein gong flyktning i Egypt.

Så vart Jakob forelska i Rakel og ville gifta seg med henne. Men det var ikkje så lett. For onkel Laban sette ein høg pris på dottera si. Og til saman måtte Jakob jobba i 14 år for å få Rakel til brur. Men ingen pris var for høg for Rakel. Jakob jobba gladeleg 14 år for henne.

Slik var det med Jesus også. Han elska oss så høgt at han betalte alt han hadde for å få oss, ja sitt eige liv og blod. Ingen av oss treng altså å vera i tvil om at Jesus elskar oss. Men me må seia ja til han, slik som Rakel måtte seia ja til Jakob.

USA i fritt fall

Den amerikanske regjeringa ville gå inn med frisk kapital i bankvesenet og kjøpa verdilause rotne bustadlån for 700 millionar dollar. Men kongressen sa nei, og aksjekursane på Wall Street søkk som stein. I dag har forresten Oslo børs hatt det største kursfallet på 17 år, og fleire store bankar i Europa er i dag blitt kjøpte opp av dei statane som dei høyrer heime i. Finanskrisa skyller no inn over Europa, og alt tyder på at dette kjem til å bli langvarige greier. Her vil bankar og bedriftar gå konkurs over ein låg sko. Det står tydlegvis ikkje til å berga.

Korleis skal me tolka det som no skjer? Det er som Bibelen seier eit resultat av lang tids grådighet. Grådigheten er ei rot til alt vondt, skriv Paulus. Eg høyrde på ein finansmann som heiter Grytten i dag. Han er vanlegvis optimistisk. Men ikkje no lenger. Han meiner no at krisa er uunngåeleg. Han brydde seg ikkje så mykje om det som hende på børsen. Det er bankane som er viktige, sa han. Både bedriftene og folk flest er avhengige av bankane, og dei har lånt ut alt for mykje pengar utan tryggleik, og vil stå i fare for å måtte fusjonera, gå over ende eller bli kjøpt opp av staten.

Mange sverger til marknadsøkonomien. Skal den fungera må forretningsfolk og økonomar ha høg integritet og moral. Dersom dei berre er opptekne av kortsiktige gevinstar, er marknadsøkonomien den reine ruin. Det er blitt tydeleg no.

Så må me spørja: Korleis er Guds økonomiske filosofi? Den handlar om å stola på Gud, tenka kreativt, tora å investera i dårlege tider, jobba flittig, vera sparsam og ærleg, ha eit lågt forbruk og vera raus med å gje og låna ut til andre utan vederlag. Det er ein livsstil med økonomisk og økologisk berekraft. Kanskje denne filosofien vil bli etterspurd no? Under finn du ein modell for kristen økonomisk tenkning som verkar sunn på meg. Den viser at me må ta omsyn til naturressursar, dei menneskelege ressursane, økologien og moralen når me skal tena pengar på ein sunn måte.

Mektig naturoppleving

Har du nokon gong sett 15-20 ørnar flyga saman? Det gjorde me i Skånevik i dag. Dei seilte og baksa over ei lita øy utanfor sentrum, og hadde ei sky av måkar rundt seg som heilt panisk prøvde å jaga dei bort. Det var eit mektig syn. Etter det eg har lest før kan unge ørnar slå seg saman i flokkar, noko som ikkje høyrest urimeleg ut. I alle fall var dei der i dag, og eg har aldri sett på maken.

Elles jobba me i dag med målformuleringar. Det er ikkje lett. Det blir så mange formuleringar at me går oss aldeles vill i dei.

Kollegatur til Skånevik gjev fine høver til å vitna om Jesus

I kveld sit eg på eit hotellrom i Skånevik. Heile lærarkollegiet er her inne og skal jobba med vurderingsspørsmål i to dagar. Skåndevik er ei særs vakker bygd i Sunnhordland. Her er det fin natur og eit velordna kulturlandskap med beiteland og enorme lauvtre som må ha vore planta for hundrevis av år sidan: eik, bøk og blodbøk. Været har vore av det aller beste i dag, varmt og fint, og skogen står i grønt, gult og raudt.

Det som er fint med slike turar er at dei gjev meg mange høver til å vitna for kollegane mine. Og denne gongen har Gud verkeleg opna dører for meg. Det skjedde forresten også i går då skulen var på fjelltur, og eg fekk vitna for ein av kollegane mine. Han var svært open for det eg fortalde han. Og i kveld ved middagen opplevde eg den same opne og nysgjerrige haldninga frå alle som sat rundt mitt bord. Eg fekk fortelja dei om ting som Gud gjer ute i den store verda, om Guds rikes vekst og om forfylging og smerte. Det var heilt nytt for dei. Så eg gav dei litt innblikk i ting Gud gjer, spesielt mellom flyktningane, i kyrkjelyden vår. Dei let seg fascinera og syntest det var veldig interessant. Ville gjerne høyra meir. Eg blir så glad av slikt. Gjev meg von om at dei skal tenkja ein tanke vidare, nemleg at dei gjerne skulle ha kjent den Gud som gjer så store ting mellom oss. Eg vil be om at Den Heilage Ande hjelper dei til å tenkja slik.

Børsras og evangeliet

Eg har lite greie på finansspørsmål, og har gjennom tidene interessert meg lite for slikt. Men så pass skjønar eg at når verdien på aksjar og obligasjonar stuper, så er det fordi dei over lenger tid har vore prisa alt for høgt. Det er som om børsane rundt omkring i verda har levd sitt eige liv, og at realverdiane i selskapa har vore langt lågare enn det kursen på verdipapira skulle tilsei. Aksjemeglarane har bygd luftslott og tent ufattelege beløp på det. Men no ser bobla ut til å sprikka, og brått kan bilete bli snudd på hovudet: selskap som såg ut til å veksa inn i himmelen, kollapsar og går dundrande konkurs.

Kvifor skjer dette oftare og oftare? Aksjehandelen vert driven fram i hovudsak av to primitive krefter: grådighet og frykt. Fordi så mange vil tena raske pengar, utviklar det seg eit psykologisk spel på aksjemarknaden. Når kursane stig raskt pga stor forventning om høg forteneste, vil til slutt ikkje verdipapira spegla realitetane. Det ser ut til at aksjemarknaden misser kontakten med den verkelege verda. Men når marknaden så vaknar og ser at verdipapira har ein fiktivt høg kurs, då vil mange i frykt for tap kvitta seg med dei, og då rasar kursen, og selskapa kan bli for lågt prisa. Apostelen Paulus skriv "trongen etter pengar er ei rot til alt vondt." Det slår aldri feil. Dette er jo ein sikkert alt for enkel analyse. Men ikkje heilt på jorde heller, vil eg tru. Og tenk litt på dette at verdas økonomi kviler på krefter som grådighet og frykt. Det er ikkje eit særleg godt fundament.

Kapitalismen i rein form har sine klåre veikskapar. Skal eit slikt system fungera på sikt, må kapitaleigarar vera etisk medvitne og sjå på seg sjølve som kapitalforvaltarar meir enn som eigarar, og så må dei vera nøysame og gavmilde og ikkje grådige. Då vil Gud velsigna økonomisk.

Men midt oppi alt det usikre, er det eitt verdipapir som alltid har validitet, og det er evangeliet. Når Herren Jesus svart på kvitt seier til oss truande døypte menneske at syndene våre er tilgjevne for hans eiga skuld, er det ei fråsegn som er knytt saman med realverdien av hans liv, død og oppstode. Det er godt å vita og rekna med når verda vert skaka av orkanar i naturen og i finansverda. Og det vil ikkje bli mindre av slikt, heller meir.

Iranske asylsøkarspionar

VG melder i dag om at det iranske prestestyret sender avhopparar frå "Folkets Mujahedin" som asylsøkjarar til Noreg for å spionera på det iranske eksilmiljøet her. Dette overraskar ikkje. For eitt år sidan vart ein iraner døypt i Filadelfia i Oslo, men så sendt attende til Iran der han vart møtt av politiet og konfrontert med bilete frå sin eigen dåp. I dag er mannen død. Dette må styrka saka til iranarane i kyrkjelyden vår som har konvertert og teke kristen dåp. Det vil vera ekstremt farleg for dei å venda attende til heimlandet.

Overrasking frå Victor Normann

I går sto Victor Normann fram i Dagsnytt 18 og overraska både meg og sikkert mange andre med å gå imot regjeringa sin nye strame asylpolitikk. Han sa at det me bør gjera er å opna grensene å ynskje folk hjarteleg velkomen både ut frå humanitære grunnar, og fordi me så sårt treng til arbeidskraft i dette landet. Det var frydefull tale. Næringsminister Andersen skulle svara på dette og snakka om at det å ta imot mange som ikkje har trong for vern vil føra til sveikking av asylinstituttet. Korleis kan det at mange får asyl sveikka asylinstituttet? Vil det ikkje heller styrka det? Har ikkje FN for lengst kritisert den norske stat for å sveikka vedkomande institutt ved ikkje å gje folk asyl som heilt klårt etter FN si vurdering av sin eigen konvensjon skulle hatt det? Og det har FN sin høgkommisær faktisk gjort, utan at regjeringa har brydd seg noko om det. Men ære vere Normann. Må han berre bli høyrt.

Agnostikaren si ubegripelege og farlege likesæle

Skal skriva litt om Pascal sine tankar her i denne bloggen. Dei er veldig fine å bruka i evangeliserande samtalar, for alle som driv med, eller ynskjer å driva med slikt. Mange av dei menneska me snakkar med veit ikkje heilt kva dei skal tru om Gud. Dei er agnostikarar. Her er nokre tankar som du kan ta med deg til den neste du snakkar med som er slik.

Pascal seier at det er ein merkeleg sak dette at agnostikaren ikkje veit om det finst ein Gud, og at han ikkje veit om det finnst ein dom, men han gjer ingenting for å finna ut om sakene sjølv om det vil vera ein regelrett katastrofe for han om Gud finst og dersom Gud skal fella dom over livet hans. Det må då vera totalt ufornuftig å vera så likesæl i eit så viktig spørsmål. Det er heva over einkvar tvil, skriv Pascal, at me lever kun ein augneblink, så kjem døden og fører oss inn i æva. "Kva skal ein då seia om dei som lever utan å tenkja over kva mål liva deira har, dei som berre let seg leida av sine eigne innfall og lyster, tankelaust og utan uro, dei higar berre etter å vera lukkelege i augneblinken, som om dei kunne gjera æva til inkje ved å unnlata å tenkja på henne." Og vidare: "Denne sorgløysa midt i vankunna er forferdande, og me må la dei som lever livet sitt i eit slikt mørkre, føla det meiningslause og tåpelege i det, for dei står i fare for å gå til grunne i ei evig ulukke."

"Mange vil kritisera den kristen trua utan å ein gong gjera ein freistnad på å setja seg inn religionen før dei går laus på han. Slik har dei ingen sjanse til å finna Gud. For Gud løyner seg for slike menneske. Han let seg berre finna av dei som søkjer han av heile sitt hjarta."

"Spørsmålet om sjela sin udøyelegdom er av så stor vekt for oss og vedgår oss så brennande at me må vera gått frå forstanden dersom me er likesæle med å bringa på det reine korleis det står til med den.""

"Den som tviler og ikkje søkjer, er ei ulukkeleg og villfarande sjel. Er han til og med rolig og tilfreds, tilstår han det og like fram skryt av det, og er det endå denne tilstanden som gjer han munter og oppblåst, då har eg ikkje sterke nok ord til å skildra eit så fullkome narrespel."

Nok Pascal for i dag. Fiffige tankar, ikkje sant?

Ein Guds mann langt utanom det vanlege

For eit par år sidan fekk eg tak i Blaise Pascal si bok "Tanker om kristendommens sannhet". Det gjorde meg lukkeleg. Blaise Pascal som levde i Frankrike på frå 1623 til 1662 er kjent både som matematikar, fysikar, apologet og vekkjingspredikant. Ein så sjeldan kombinasjon at det burde vekkja interesse hos nokon kvar. Han er vel rekna for å vera eit av dei mest lysande genia i europeisk historie. Innan matematikken er han kjent for Pascals triangel, arbeid med binomialkoeffesienten, han utvikla statistikken som vitskap og la grunnlag for å kunna berekna sannsyn. Dessutan jobba han mykje med såkalla magiske kvadrat der det er plassert tal vassrett og loddrett i ruter, og der summen av tala i rutene blir den same om me reknar vassrett, loddrett eller diagonalt. Han konstruerte også den første reknemaskinen, og starta dermed eit laup som har enda i dagens datateknologi. Nok om det.

Pascal kom til omvending etter ei alvorleg ulukke med ein hesteskyss i 1654. Han vart liggjande umeviten av sjokk i 15 dagar, og då han vakna til live, hadde han intense religiøse visjonar. Han skreiv dette ned på ein lapp og gøymte det i kappa si: "Eld! Abrahams, Isaks og Jakobs Gud, ikkje filosofane og dei lærde sin gud....eg vil ikkje gløyma ditt ord. Amen!"

Etter dette gjekk han inn i klosteret Port Royal der han kom under innflyting av den katolske vekkjingsrørsla jansenismen, ei rørsle etablert at hollenderen Cornelius Jansen (1585-1638). Jansenistane la vekt på personleg syndeansvar, Guds nåde og Guds forutbestemming.

I klosteret kasta Pascal seg ut i intens skriving. Dei mest kjende skriveria er dei såkalla provinsialbreva der han under pseudonymet Louise de Montalte, med intellektuell overlegenhet knuste den jesuittiske moralfilosofi. Det vart 19 brev i alt, og paven lyste dei i bann og beordra at dei skal brennast. Men kornet var sådd, og desse breva kom til å endra heile den katolske teologiske litteraturen.

Pascal hadde som mål å skriva ein samanhengande kristen dogmatikk, og han begynte å samla stoff til dette føremålet. Det vart mange lappar og lause skriv som han la til sides for seinare systematisering. Men døden innhenta han så alt for tidleg, så prosjektet vart aldri fullført. Det verda sat att med var alle desse notata. Dei vart saml, sett i system og utgjeven i ei til dei grader uferdig bok som likevel har hatt ei enorm betydning både for verdslitteraturen og for mange menneskes åndelege erkjenning av Gud. Kjem attende til noko som er å finna i denne boka seinare.

Aril Edvardsen døydde i dag

Den kjente norske evangelisten og misjonstrategen Aril Edvardsen døydde om ettermiddagen, laurdag 6 august, i Tanzania. Han hadde saman med kona Kari nett gjennomført ein stor møtekampanje i den gamle slavestaten Zanzibar på austkysten av Afrika, og skulle i følgje VG ha nokre feriedagar i Kenya før han reiste heim til Noreg. Men slik vart det ikkje. Herren sette punktum for hans jordiske gjerning og kalte han heim til seg.

Ingen nordmann i moderne tid har hatt så stor betydning for så mange som Aril Edvardsen. Det falt i hans lodd å bryta nytt land på sa mange områder. Han var pioner og gründer, og som slik ofte omstridd, men har dei siste åra har han nytt stor respekt både blant store og små. Han var alltid framfor si eiga tid både når det galdt misjonsstrategi og syn på den politiske utviklinga på makroplan. Han bygde i Sarons dal opp det største TV-produksjonsselskapet i Noreg. I dag vert det sent evangeliske program til heile verda frå sarons dal. På starten av 80-talet profeterte han at jernteppet kom til å falla før tiåret var ute. Ikkje mange trudde på det. Men i 1989 rasa det saman. Eg hugsar eg let meg imponera av dette den gongen.

Det var verdsmisjonen som var Aril si hjartesak nummer 1. Han etablerte Troens bevis verdensevangelisering i 1965, og markerte alt frå starten av at dette skulle vera ein økumenisk organisasjon. Han var sogar open for samarbeid med karismatiske katolikkar. Mange i pinse-Noreg var imot dette, men Aril var tru mot det Gud hadde kalla han til.

Aril reiste over alt, og finansierte misjon gjennom å læra opp, underhalda og inspirera lokale evangelistar og misjonærar i sikkert over 100 land.

Midt oppi alt dette var Aril også forfattar av ein 40-tals bøker. Også i forfattarskapen sin bevega han seg inn på områder som er ukjente for folk flest. Han skreiv m.a. om arkeologi, og evolusjon kontra skapartru, og kom ofte med heilt nye vitskaplege opplysningar som kunne stadfesta Bibelen sine forteljingar.

Det er eit stort tap når Aril no er borte. Det gjev ei underleg kjensle. Ein grunnpilar er fjerna frå Guds tempel i Noreg. Me lyser fred over minnet hans.

Norsk asylpolitikk i feil retning

Politikk er moral. Moral er nestekjærleik og humanitet. Alle vedtak som forringar humaniteten i samfunnet, er umoralske og representerer dermed ein politikk i feil retning.

Når det no skal stramast inn i asylpolitikken, blir det grunngjeve ut frå Noreg sine interesser. Men det er ei lygn. Det er maktpolitiske interesser som ligg til grunn. Rasismen er ytterst levande i det norske samfunnet, og dei som kan gjera det vanskelegare for folk frå framande land og kulturar å koma til Noreg, får røyster i gevinst. Så enkelt er dette. Og så skummelt. For her tenkjer ein ikkje etter moralske prinsipp, men etter omsynet til veljarar som kan gje ein makt. Ein ofrar menneske på makta sitt alter.

Det kjem ikkje mange flyktningar til Noreg. Det har det aldri gjort. 90% av dei som er på flukt hamnar i fattige land som knapt kan ta seg av dei. Det burde kome mange fleire hit til oss rett og slett fordi forfylginga av folk er så massiv og aukande mange stader. Kan nemna at årleg må omlag 160000 kristne lata livet pga trua si, og det er ikkje mange forfølgde kristne som kjem til Noreg. Men det burde dei ha gjort. Men hadde dei kome, ville dei ha vorte sende attende fordi dei har så vanskeleg for å dokumentera at akkurat dei er forfylgde.

Statsministeren vil gje opphald til dei som faktisk treng vern, og slik vil han ta vare på asylinstituttet og sørga for at det ikkje vert utvatna. Dette seier han samstundes som han veit at det vert i praksis ikkje gjeve politisk asyl til eit einaste menneske i Noreg lenger. Alle får opphald på humanitært grunnlag, også dei som soleklårt kjem inn under asylretten. Ingen er forfølgde nok, ser det ut for. Forstå det den som kan.

Ingen gjev seg ut på vandring i verda utan at han eller ho opplever situasjonen som ekstremt vanskeleg på heimstaden. Situasjonen må vera prekær om folk skal bryta opp. Når dei så kjem og bankar på hos oss, har dei kanskje ikkje alle rett på politisk asyl, men det må og bør vera ein låg terskel å gje opphald på humanitært grunnlag. Me er jo eit land som rosar oss av å byggja samfunnet på humanitære verdiar.

Frå ein kristen synsvinkel (ein gong var me eit kristent land) er det å ta godt imot framande som søkjer tilflukt hos oss, avgjerande. Gud vurdere og dømer folk og nasjonar etter korleis dei handsamar sosialt vanskelegstilte og flyktningar. Når det endelege rekneskapet snart skal gjerast opp, skal Jesus sei til dei på si høgre side: "Eg var framand, og de tok imot meg! Gå inn til min fars glede. " Og til dei på venstresida: "Eg var framand, og de tok ikkje i mot meg! Gå bort frå meg de som gjorde urett til den evige elden som er laga til åt djevelen og hans englar." Så høgt vurderer Gud ein flyktning.

At me tek imot kvoteflyktningar er bra, men neppe strålande. For det første er det ikkje mange av dei, og for det andre plukkar me dei ut etter kriterium som kan tena oss sjølve. Gamle og sjuke har liten sjanse for å koma til Noreg sjølv om dei har sete i flyktningeleirar aldri så lenge. Her er det dei nasjonale eigeninteressen som rår grunnen.

NLM og kyrkjelyden, kor går vegen?

Eg merkar meg at generalsekretær i NLM, Ola Tulluan, ikkje vil at organisajonen skal verta eit kyrkjesamfunn. Grunngjevinga for dette er at NLM er lågkyrkjeleg og har historisk sett distansert seg frå alt embetsstyre i Guds kyrkje. NLM har frå starten av forfekta det allmenne prestedøme og eit nådegåvebasert tenestemønster. Den ideologiske plattforma for dette synet er å finna i Ludvig Hope si bok "Kyrkja og Guds folk". Der skriv han at kyrkjesamfunna og organisasjonane berre er ytre stillas som me står på når me byggjer den sanne kyrkja. Den sanne kyrkja er dei atterfødde, dei som verkeleg trur, og ingen veit sikkert kven dei er, berre Jesus. Dette synet på kyrkja har med organisasjonen si sjel å gjera.


Det er ikkje å stikka under ein stol at denne teologien utvikla seg i ei tid då presten var embedsmann både i det verdslege og åndelege regimentet på ein heilt annan måte enn tilfelle er det i dag. Det er lett å semjast om at prestane på 17 og 1800-talet representerte ei uheldig samanblanding av verdsleg og åndeleg makt i Noreg. Det er også ei kjennsgjerning at mange av desse prestane kom frå embedsmannsfamiliar og hadde lite føling med vanlege folks kvardag, og det kunne vera så som så med det åndelege livet hos dei. Mange var opplysningsmenn som hadde lite syn for å forkynna evangeliet til frelse for syndarar. Potetprestane kjenner me alle til. Likevel var det på denne tida også mange ekte kristne prestar, særleg mellom dei som vart berørte av Gisle Johnson si undervisning. Dei vart berarar av vekkjing i bygd og by.

Men også lekmannsrørsla med all si vekkjingskraft sto i ein politisk kontekst. Det er ingen grunn til å stikka under ein stol at framveksten av denne rørsla fall saman med den folkelege "opprøret" mot embedsmannsveldet generelt som voks fram på 1800-talet. Det var vanleg å vera lekmann og venstremann.

Men no trur eg NLM gjer ein alvorleg feil: dei let fortida styra framtida. Som kristne er me ikkje bundne til det som hende i fortida, men kun til Gud og hans ord, og i Bibelen finn me lett ut at kristenflokkane på kvar stad skal organiserast i kyrkjelydar med "heilage, tilsynsmenn og kyrkjelydstenarar" for å sitera Paulus i Filipparbrevet 1,1. Eg kan ikkje med min beste vilje sjå at dette skulle tyda å venda attende til ei eller anna embetsmannstenkning som tilhøyrer ei fjern fortid. Det er snakk om at flokkane får rett til å kalla og innsetja sine eigne hyrdar og diakonar, noko som frikyrkjene har gjort i mange, mange år utan at det har ført til noko embetsmannstenkning i det heile. Dersom NLM vil følgja Bibelen, blir det enkelt.


Når medlemmer NLM ikkje lenger kan gle seg over medlemskapen sin i Den norske kyrkja (og eg har skjøna at Ola Tulluan er ein av dei), må dei, for å følgja Guds ord, finna seg eit nytt kyrkjelydsfellesskap, men det vil ikkje NLM gje dei innafor sine ramer. Derimot ligg det an at organisasjonen skal kunna gje "utbrytarane" ei slags kyrkjeleg ryggdekning. Eg er redd at dette vert uklårt, og at det blir å ri fleire hestar samstundes. Det kan ikkje gå bra. Den lokale kyrkjelyden er av Gud, og det som er av han, vil alltid vinna fram. Og mitt råd til NLM - folk som vil gå med Gud i denne saka: finn fram til kvarandre lokalt, meld dykk ut or Den norske kyrkja og etablerer eigne små frie kyrkjelydar med valde hyrdar og eigen sakramentforvaltning. Så kan de tilhøyra NLM like mykje som før, men de styrer dykk sjølve, slik som NLM i alle år har tilhøyrt Den norske kyrkja, men styrt seg sjølv. Lukke til.

Tid for å søka overhyrden

I dag er det bøn og faste. Det er så mange behov i kyrkjelyden som som eg ikkje kan møta på ein god måte ut frå eigne forutsetningar. Eg må søkja Gud både for meg sjølv og for dei av medlemmene som slit. Og etterkvart som det kjem fleire til, jo fleire utfordringar melder seg. Slik er det å vera hyrde. Då er det lett å spora av og få det så travelt at ein taper seg åndeleg. Det har ingen glede av. Difor må eg disiplinera meg og søka overhyrden. Det har eg stor glede av. Han er så inderleg god, og eg veit at når eg ber, vert det opna ein veg for Jesus til dei eg ber for. Det er godt å vita.



Snakka med Iqbal i går. Svigerfaren Arshad, som har fått ein leukemidiagnose, blir gradvis dårlegare. Situasjonen i Pakistan er no så usikker på så mange vis at me har bestemt oss for å utsetja reisa dit inntil vidare. Det blir nok eit vonbrot for dei der nede.



Eg vil be alle lesarar om å be for Arshad og familien, og då særleg Salomi, kona til Iqbal som ikkje har høve til å vera hos faren på hans siste reis, om då Herren ikkje reiser han opp.

Kristne i Pakistan er svært usikre på kva som skjer no etter at president Musharaff er gått av. Dei er svært diskriminerte og trakasserte frå før, og er no redd for at ting skal bli enno værre. Underleg at ei så stor gruppe menneske i eit land kan vera så rettslause utan at andre lands styresmakter finn det interessant i det heile.

Me må be for våre kristne søsken i Pakistan. Dei treng Jesu nærvær og vern kontinuerleg.

Kristne i Laos under press

Totalt 90 kristne er vorten fengsla dei siste vekene i Laos etter at styresmaktene tydlegvis har innleida ein offensiv mot dei truande i landet. Arrestasjonane skjer gjerne ved at lokalt politi slår ned på gudstenester, løyser opp desse og fer av garde med pastoren og andre kyrkjemedlemmer. I ettertid vert det gjerne krevd av slektningane til dei fengsla at dei fråseier seg den kristne trua. Be om at dei kristne i Laos står fast i Herren, og at ljoset i dei truande sigrar over mørkret i forfølgjarane.

Humanetikken som ny statsreligion?

"Bønn for Oslo" med pastor Egil Svartdal i spissen, søkte om å få avslutningsmøtet sitt i Oslo rådhus. Det har dei gjort mange gonger før. Men denne gongen sa bystyret nei. Ordførar Fredrik Stang likte ikkje tanken på at nokre skulle be til Gud i rådhuset, kva han no enn risikrer med det.

For å ha ei slags plattform for neiet sitt, laga bystyret nye reglar for bruk av rådhussalen. Og desse reglane slår fast at denne salen skal ikkje brukast til religiøse eller politiske markeringar. Korleis dei skal unngå politiske markeringar i denne salen der dei m.a. deler ut fredsprisen, skal bli interessant å følgja med på. Men det underlege er at i reglane vert det markert at Humanetisk Forbund skal få lov til å halda sine arrangement der, for dei er korkje religiøse eller politiske. Men sanninga er at Humatetisk forbund er rekna for eit trussamfunn i Noreg, eit trussamfunn som har som mål å aktivt bekjempa det som andre trur på. Og er det noko dei ikkje er, så er det religiøst nøytrale, og det er vel også tvilsamt om dei er politisk nøytrale i og med at organisasjonen er dominert av sosialistar av vekslande raudfarge, og det dei seier og meiner har sjølvsagt ditto preg.

Det er underleg at bystyret kan leva med eit så inkonsekvent vedtak som dette. Men når kjenslene er sterke, må alltid rasjonaliteten vika, også hos dei som vedkjenner seg til fornuften som øvste dommar i det meste. For i spørsmålet om kristendomen sin plass i samfunnet, er det kjenslene som rår, ikkje fornuften. Og ikkje minst i Stang sin familie. Mora, Wenche Foss, har ved fleire høve stått fram i media og uttrykt sin klåre forakt for konservativ kristendom. Det har ikkje vore vakkert å høyra på.

Denne rådhussaka får stå som eit symbol på noko større som eg trur er i ferd med å skje: Kristendomen er på veg ut som statsreligion i Noreg, og humanetikken er på veg inn. Kor mange i regjeringa som er humanetikarar veit eg ikkje. Men sjølve filosofien står sterkt i AP og SV, og etter kvart også i Høgre som Stang representerer, og det gamle kristendomsfaget i skulen er meir og meir vorten eit fag på humanetikarane sine premissar. Organisasjonen er i medgang mellom akademikarar, og det er som kjent dei som kler dei mektige posisjonane i Noreg.

Avgjerda i Oslo bystyre var udemokratisk så det held. Men i spørsmål om kristen tru og kristne verdiar, er ikkje dei store i samfunnet drivne av demokratiske krefter, men av demoniske krefter som styrer tankane og kjenslene deira til å gjera slikt som dei her har gjort.

Foreldremøte

Har hatt møte med foreldra til den nye klassen min i dag. Det gjekk i grunnen veldig fint. Dei var fornøgde med den pedagogiske filosofien min, og det er bra. Har i grunnen fått fin kontakt med elevane, og me er komen i flytsonen. Nokre av dei treng nok å strama seg opp. Dei yt ikkje sitt beste, og det er heilt naudsynt dersom dei vil ha gode resultat, og det vil dei jo.

Valden i Orissa eskalerer

Worthy News melder no om at valden mot dei kristne i Orissa eskalerer. Så langt har 600 kyrkjer vorten øydelagde, 4000 kristne er på flukt frå landsbyane sine og minst 25 er drepne. Situasjonen er dramatisk for flyktningane i og med det kontinuerleg kraftig monsunregnet som pregar dette området på denne årstida.

Me held fram med å be for våre kristne søsken at Herren skal vera med dei der dei er og verna dei mot fleire overgrep og mot alle andre fårar som lurer på heimlause menneske.